– Praveen Kumar Mavinakadu

“ಮೀಸಲಾತಿ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಸೌಹಾರ್ದಯುತ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯಬೇಕು.ಮೀಸಲಾತಿ ಕುರಿತಾದ ಚರ್ಚೆಗಳು ತೀವ್ರ ವಾದ-ಪ್ರತಿವಾದದಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯ ಕಾಣುತ್ತಿವೆ.ಬದಲಾಗಿ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಸಮಾಜದ ಎಲ್ಲ ವರ್ಗಗಳ ಜನರು ಸೌಹಾರ್ದಯುತವಾಗಿ ಚರ್ಚಿಸಿದರೆ ಒಳಿತು” ಎಂದು ಎಂದು ಆರ್‌ಎಸ್‌ಎಸ್‌ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾದ ಶ್ರೀ ಮೋಹನ್‌ ಭಾಗವತ್‌ ಅವರು ಇತ್ತೀಚೆಗಷ್ಟೇ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದರು.ಮೀಸಲಾತಿ ಕುರಿತಾದ ಚರ್ಚೆಗಳು ತೀವ್ರ ವಾದ-ಪ್ರತಿವಾದದಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯ ಕಾಣುತ್ತಿವೆ ಎನ್ನುವ ಅವರ ಮಾತನ್ನು ಸತ್ಯವೆಂದು ಸಾರುವುದೇ ಉದ್ದೇಶವೇನೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ತಾವೇ ಈ ದೇಶದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಸಂರಕ್ಷಕರು ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಮತ್ತು ಇದುವರೆಗೂ ಮೀಸಲಾತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಸೌಹಾರ್ದಯುತ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ಆಸ್ಪದ ಕೊಡದ ಒಂದಷ್ಟು ಶಕ್ತಿಗಳು ಎದ್ದು ಕುಳಿತು ಅವರು ಹಾಗೆ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದೇ ಮಹಾಪರಾಧ ಎನ್ನುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಆಕ್ಷೇಪಣೆ ಎತ್ತಿವೆ.

ಆರ್‌ಎಸ್‌ಎಸ್‌ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಉದ್ದೇಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಎಂದು ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಇಡೀ ದೇಶದ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನೇ ಕಸಿದಿದ್ದ ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿಯವರ ವಾರಸುದಾರಿಣಿ ಹಾಗೂ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕಿ ಪ್ರಿಯಾಂಕಾ ವಾದ್ರಾ ಆರೋಪಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆರ್‌ಎಸ್‌ಎಸ್‌ ಮೀಸಲಾತಿ ಕುರಿತಂತೆ ಚರ್ಚೆಯಾಗಬೇಕು ಎಂದಿರುವುದರ ಹಿಂದೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ನಾಶ ಪಡಿಸುವ ಗುರಿ ಇದೆ ಎಂದು ಅವರು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಅರೆ! ಶ್ರೀಮತಿ ವಾದ್ರಾ ಜೀ.. ಕೇವಲ ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿಯ ಮೊಮ್ಮಗಳು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿಯ ರೀತಿಯ ಮೂಗನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದೀರಿ ಎನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟೆಷ್ಟೋ ಹಿರಿ ತಲೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬದಿಗೆ ಸರಿಸಿ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಹುದ್ದೆಗೇರಿರುವ ತಮಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುವ ಅರ್ಹತೆಯಾದರೂ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂತು?ಇಂದಿಗೂ ಸ್ವಂತ ಬಲದಿಂದ ಸತತವಾಗಿ ಗೆಲ್ಲುತ್ತಾ ಪಕ್ಷಕ್ಕಾಗಿ ಇಡೀ ಜೀವನವನ್ನೇ ಸವೆಸಿದ ನಾಯಕರನ್ನು ಬದಿಗೆ ಸರಿಸಿ ನಿಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲೇ ಪಕ್ಷದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಹುದ್ದೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದೇ ಬಿಟ್ಟ ಉನ್ನತ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಉಳಿದವರಿಗೆ ನೀಡುವ ನಿಮ್ಮ ಮಾದರಿಯಲ್ಲೇ ಮೀಸಲಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಕೂಡಾ ಸಾಗುತ್ತಿದೆ.ಕೆಲವರು ಮೀಸಲಾತಿಯ ಫಲವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ಅನುಭವಿಸಿ ಬೇಡವೆಂದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮಾತ್ರ ಉಳಿದ ಶೋಷಿತರಿಗೆ ಮೀಸಲಾತಿ ಸೌಲಭ್ಯ ದೊರೆಯುತ್ತಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಹೇಗೆ ನಿಮ್ಮ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾ ಪ್ರಭುತ್ವವಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೂ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅದರ ಫಲ ದೊರೆಯುತ್ತಿಲ್ಲವೋ,ಹಾಗೆಯೇ ಈ ದೇಶದಲ್ಲೂ ಮೀಸಲಾತಿಯಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೂ ಬಹುಪಾಲು ಶೋಷಿತರಿಗೆ ಅದರ ಫಲ ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿ ದೊರೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಖಾಸಗಿ ರಂಗದಲ್ಲಿಯೂ ಮೀಸಲಾತಿ ಒದಗಿ­ಸಲು ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳಲಾಗುವುದು ಎಂದು ನಿಮ್ಮ ಪಕ್ಷದ ಅಧ್ಯಕ್ಷೆಯೂ ಆಗಿರುವ ನಿಮ್ಮ ತಾಯಿ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣಾ ಪ್ರಣಾಳಿಕೆಯಲ್ಲೇ ಘೋಷಿಸಿದ್ದರಲ್ಲಾ…?! ಮೀಸಲಾತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಚರ್ಚೆಯೂ ಆಗಬಾರದು ಎನ್ನುವ ನೀವು ಅದು ಹೇಗೆ ಇದುವರೆಗೆ ಇಲ್ಲದ ಖಾಸಗಿ ರಂಗದಲ್ಲೂ ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿ, ಪಂಗ­ಡದವರಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗದಲ್ಲಿ ಮೀಸಲು ನೀಡುವ ಚರ್ಚೆಗೆ ಮುಂದಾದಿರಿ? ನೀವು ಮಾಡುತ್ತೇವೆಂದು ಹೇಳ ಹೊರಟಿದ್ದೂ ಮೀಸಲಾತಿ ನೀತಿಯಲ್ಲಿನ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನೇ ತಾನೇ? ನೀವು ಹೇಳಿದರೆ ಚಮತ್ಕಾರ,ಬೇರೆಯವರು ಹೇಳಿದರೆ ಬಲಾತ್ಕಾರವೇ?

ಮೀಸಲಾತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆ ಏರ್ಪಡಿಸುವ ಬದಲು ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆ ಏರ್ಪಡಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಮೂಲಕ ವಿಚಾರವನ್ನು ದಿಕ್ಕುತಪ್ಪಿಸುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಮೀಸಲಾತಿಯನ್ನೇ ಮುಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಾಯಕನಾಗಬೇಕೆಂದು ಹಂಬಲಿಸುತ್ತಿರುವ ರಾವಣನೆನ್ನುವ ಯುವಕ ಕೈ ಹಾಕುತ್ತಾನೆ.”ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದು 73 ವರ್ಷಗಳಾಗಿವೆ.ಆದರೆ ದೇಶದ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಶೇ.54 ರಷ್ಟಿರುವ ದಲಿತರ ಬಳಿ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಜಮೀನು ಇಲ್ಲ.ಹೀಗಿರುವಾಗ ಮೀಸಲಾತಿ ವಿಚಾರ ಚರ್ಚೆಗೆ ಆಹ್ವಾನ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಆರ್‌ಎಸ್‌ಎಸ್‌ ತನ್ನ ದಲಿತ ವಿರೋಧಿ ನೀತಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತಿದೆ” ಎನ್ನುವುದು ಸ್ವ ಘೋಷಿತ ದಲಿತ ನಾಯಕ ರಾವಣನ ವಾದ!
ಅಲ್ಲಪ್ಪಾ ರಾವಣಾ… ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದು 73 ವರ್ಷಗಳಾಗಿವೆ ಮತ್ತು ಅದರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಎಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಮೀಸಲಾತಿ ಜಾರಿಯಲ್ಲಿದೆ.ಹಾಗಿದ್ದೂ ಶೇ.54 ರಷ್ಟಿರುವ ದಲಿತರ ಬಳಿ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಜಮೀನು ಇಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಮೀಸಲಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲೇ ಏನೋ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗಬೇಕೆಂದೇ ಅರ್ಥವಲ್ಲವೇ? ಹಾಗೇನೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಮೂರು ತಲೆಮಾರು ಮೀಸಲಾತಿ ಅನುಭವಿಸಿಯೂ ಶೇ.54 ರಷ್ಟಿರುವ ದಲಿತರು ಭೂ ರಹಿತರಾಗಿಯೇ ಇರಲು ಕಾರಣವೇನು?

ರಾವಣಾ.. ದಲಿತ ನಾಯಕರಲ್ಲೇ ಹತ್ತಾರು/ನೂರಾರು ಕೋಟಿ ಆಸ್ತಿ ಪಾಸ್ತಿ ಹೊಂದಿರುವ ಹಲವಾರು ಜನರನ್ನು ನಾನು ತೋರಿಸಬಲ್ಲೆ.ಅವರ ಪ್ರಮಾಣ ಶೇ. ಒಂದರಷ್ಟಿದೆ ಎಂದುಕೊಂಡರೂ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಕಾರ ಉಳಿದ ಶೇ.53 ರಷ್ಟು ದಲಿತರು ಭೂ ರಹಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆಂದರೆ ಮೀಸಲಾತಿಯ ಲಾಭವನ್ನು ಕೆಲವೇ ಕೆಲವರು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದಾಯಿತಲ್ಲವೇ?

ನೂರಾರು ಕೋಟಿಯ ಶೇ.1 ರಷ್ಟು ಬಲಾಢ್ಯರ ಪರ ಅದೇ ಭೂ ರಹಿತ ಶೋಷಿತರನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮೀಸಲಾತಿಯ ವಿಚಾರ ಚರ್ಚೆಯಾಗದಂತೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ರಾವಣನ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಬಹುದೇ ಹೊರತೂ ಶೇ.53 ರಷ್ಟು ಭೂ ರಹಿತ ಶೋಷಿತರ ಪರ ನಿಂತು ಶೇ.1 ರಷ್ಟು ಬಲಾಢ್ಯರನ್ನು ಎದುರು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ರಾವಣನ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಅರೆಕಾಸಿನ ಮಜ್ಜಿಗೆಯೂ ಸಿಗಲಾರದು. ಮೀಸಲಾತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆಯಾಗಬಾರದು ಎನ್ನುತ್ತಿರುವುದರ ರಾವಣನ ಹಿಂದಿನ ಅಸಲಿಯತ್ತು ಗೊತ್ತಾಯಿತಲ್ಲವೇ?

ಮೀಸಲಾತಿಯ ವಿಚಾರ ಚರ್ಚೆಯಾದರೆ ಮುಂದೊಮ್ಮೆ ಅದು ದಮನಿತ ವರ್ಗಗಳ ಕೈ ತಪ್ಪಿ ಮೇಲ್ಜಾತಿಯವರ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸಿ ಮೀಸಲಾತಿ ವಿಚಾರದ ಚರ್ಚೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಎತ್ತಿಕಟ್ಟುತ್ತಿರುವುದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುವ ಸಂಗತಿ. ಮೀಸಲಾತಿಯೆಂದರೆ ಬಡವನನ್ನು ಶ್ರೀಮಂತನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವುದಲ್ಲ,ಅದು ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಹಿಂದುಳಿದವರನ್ನು ಮುಂದೆ ತರಲು ಇರುವ ಸಾಧನ ಎನ್ನುವುದನ್ನೂ ಒಪ್ಪೋಣ. ಕರ್ನಾಟಕವನ್ನೇ ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ, ಮೀಸಲಾತಿ ಹಕ್ಕು ಹೊಂದಿರುವ ಸ್ಪೃಷ್ಯರು ಮತ್ತು ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರು ಒಂದೇ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಅವರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ ಎನ್ನುವ ಮಾಹಿತಿ ನ್ಯಾ.ಸದಾಶಿವ ಆಯೋಗದ ವರದಿಯಲ್ಲಿದೆ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತಿದೆ.ಹಾಗಿರುವಾಗ ಅಲ್ಲೂ ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಅತೀ ಹಿಂದುಳಿದವರು ಹಾಗೂ ಹಿಂದುಳಿದವರ ನಡುವೆ ಮೀಸಲಾತಿ ಹಂಚಿಕೆ ಆಗಲೇಬೇಕಲ್ಲವೇ?ಹಾಗೊಂದು ವೇಳೆ ಅದ್ಯಾವುದೂ ಆಗಲೇಬಾರದು ಎನ್ನುವುದಾದರೆ ಅತೀ ಹಿಂದುಳಿದವರು ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ವರೆಗೆ ಮೀಸಲಾತಿಯಿದ್ದೂ ಅನುಭವಿಸಲಾಗದೆ,ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಮುಂದುವರಿಯಲಾಗದೆ ಹಾಗೆಯೇ ಬದುಕಬೇಕು? ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆಯೇ ಆಗಬಾರದು ಎಂದರೆ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಬಲಾಢ್ಯರ ಪರವಾಗಿ ನೀವೇನೋ ಸಂಚು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಎಂದಲ್ಲದೆ ಬೇರೇನಿರಲು ಸಾಧ್ಯ?

ಕಾಶ್ಮೀರದ 370 ನೇ ವಿಧಿ ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿದ್ದರೂ ಅದು ಶಾಶ್ವತ ಎನ್ನುವಂತೆ ಬಿಂಬಿಸಿ ಕೇವಲ ಒಂದು ಪ್ರತಿಶತ ಜನರ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಭಾರತದಿಂದ ಶೇ. ಹತ್ತಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಅನುದಾನ ಪಡೆಯುತ್ತಾ,ಒಂದೆರಡು ಕುಟುಂಬಗಳು ಅದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿನ ಜನರನ್ನು ವಂಚಿಸುತ್ತಾ ಮತ್ತದೇ ಅನುದಾನವಂಚಿತ ಜನರನ್ನು ಭಾರತದ ವಿರುದ್ಧವೇ ಎತ್ತಿ ಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಮೀಸಲಾತಿ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿಯೂ ಆಗುತ್ತಿದ್ದಂತಿದೆ.ಮೀಸಲಾತಿಯ ಹೆಚ್ಚು ಪಾಲು ಕಬಳಿಸುತ್ತಿರುವವರೇ ಮೀಸಲು ದಮನಿತರನ್ನು ಮೀಸಲಾತಿಯ ಚರ್ಚೆಯಾಗದಂತೆ ಎತ್ತಿಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವ ಗುಮಾನಿಯಿದೆ.

ಆರೂವರೆ ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು,ಸುಮಾರು 15 ಕೋಟಿ ರೂ.ವೆಚ್ಚ ಮಾಡಿ,ಕರ್ನಾಟಕದ ಇಪ್ಪತ್ತು ಲಕ್ಷಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಕುಟುಂಬಗಳ ಆರ್ಥಿಕ,ಸಾಮಾಜಿಕಹಾಗೂ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಮಾಹಿತಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ನ್ಯಾ. ಎ.ಜೆ.ಸದಾಶಿವ ಆಯೋಗದ ‘ಕರ್ನಾಟಕದ ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಸೌಲಭ್ಯ ಹಾಗೂ ಅವುಗಳ ಹಂಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಆಗಿರುವ ತಾರತಮ್ಯ ಪರಿಶೀಲನೆ’ ವರದಿ ಸಲ್ಲಿಕೆಯಾಗಿ ಎಂಟು ವರ್ಷಗಳೇ ಆದರೂ ಇದುವರೆಗೂ ಆಯೋಗದ ವರದಿಯ ಶಿಫಾರಸನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವುದು ಹಾಗಿರಲಿ,ಅದರ ಹೆಸರೆತ್ತಲೂ ಎಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷಗಳ ಸರ್ಕಾರಗಳೂ ಹೆದರುವಂತೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆಯೆಂದರೆ ಮೀಸಲಾತಿಯಿದ್ದೂ ಮೀಸಲಾತಿ ಪಡೆಯಲಾಗದೆ ಉಳಿದಿರುವ ಶೋಷಿತರು ಇನ್ನೂ ಸಾವಿರ ವರ್ಷ ಶೋಷಿತರಾಗಿಯೇ ಉಳಿಯಲಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಅನುಮಾನವಿದೆಯೇ? ಮೀಸಲಾತಿಯ ಚರ್ಚೆಯೇ ಆಗದೆ,ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗದೇ ಮೀಸಲು ದಮನಿತರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಏಳಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಹೇಳಿ, ಮೀಸಲಾತಿ ವಿಚಾರದ ಬಗೆಗಿನ ಕನಿಷ್ಠ ಚರ್ಚೆಯನ್ನೂ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಿರುವವರ ಬಳಿ ಬೇರೆ ಯಾವ ಪರಿಹಾರವಿದೆ?

#ಹೊಸದಿಗಂತ #ಹುಳಿಮಾವು

National Sports Day in India is celebrated on Aug 29 of every year. The day is to commemorate the birth day of Major Dhyan Chand the magician, wizard hockey player who helped India secure Gold medals in Olympics in the years 1928, 1932 and 1936. Apparently it is said that after India defeated Germany in 1936, Dhyan Chand was offered to change his nationality to German by Adolf Hitler for which patriot Dhyan Chand outrightly rejected. Between 1926 and 1948 when he played, he had scored 400 goals.

While speaking on the same breath lest we forget another hockey player our nation produced and even Dhyan Chand had praised saying, “My brother player better hockey” was Roop Singh. Roop Singh played in the same time as Dhyan Chand.

Bharat’s Hockey team literally traumatized the opponents at one point in time. Bharat has so far won 8 Gold, 1 silver and 2 Bronze medals in the Olympics for Hockey. Though it is clear that Hockey is not our national game and we have not declared any game as national game lot has to be said about the popularity it had. Cricket has gained popularity in the last 4 decades and Bharat has done really well under captaincies of Kapil Dev, Saurav Ganguly, M S Dhoni and Virat Kohli. We have seen many successful cricketers who have made the nation proud.

Bharatiya Women have been doing great too in the field of sports. Stars like P V Sindhu, Saina Nehwal have created the craze of Badminton among the youth. Deepa Karmakar, Mary Kom, Sakshi Malik, Phogat Sisters, Hima Das, Mithali Raj to name some of the many have evinced the sport they play popular and following has increased considerably. Sadly the whole scenario is now on watching and cheering alone and not many parents have openly allowed their children to take up sports as a career. The day we have good input into the field of sports which is purely based on interest and passion backed with support from the families we will have a much stronger medal tally and a much healthier nation.

-Editorial Team Samvada.

Sri Ravi Kumar Iyer from Sydney (ravisydney@yahoo.com) writes the below piece on the occasion of #NationalSportsDay

Indian culture and heritage is older and richer than rest of the world. It is the birth place of the best in many fields such as architecture, astrology, astronomy, economics, mathematics, politics, town planning, and may more. Games have been a part of this rich culture since the dawn of history. Lord Shiv and his consort Parvati played Pachisi(aka Pagade in Kannada), Ravana played chess with wife Mandodari, the Pandavas lost Draupadi over a game of dice and Jija Mata played chess with Shivaji to inspire him to capture Fort Simhagad. Sports have always played an important role in the history and mythology of India.

It is noticeable that many of today’s Olympic disciplines are sophisticated versions of the games of strength and speed that flourished in ancient India. Throughout history Indians were expected to be competent in war games like chariot-racing, horsemanship, Polo, archery (Dhanur Vidhya), hammerthrowing, Javelin (trishul) throwing, discus (Sudarshan Chakra) throwing, wrestling (Malla Yudhha), Boxing (Mushti Yudhha), weight-lifting, kho-kho, kabaddi, swimming and hunting. These games are now very much part of Olympics and International sporting events. Kung-Fu, judo, karate, Thai kick boxing are later versions of Indian Niyudha (Nis-Shastra Yudha) or Martial Arts and Hockey is the modified version of Indian Polo. Many of these games first spread to Asian countries where ancient Hindus had established Hindu empires since 300 BCE till 15th century. Later these games spread to the rest of the world. The popularity of Chess and cards is increasing rapidly all over the world.

Gilli danda, top spinning and kite flying are accepted as native games in many Asian countries including Malaysia, Indonesia, United Arab Emirates and Bahrain.

Atharva Veda contains some well-defined values like,” Duty is in my right hand and the fruits of victory in my left” which bears the same sentiments as the traditional Olympic oath: “…….For the Honour of my Country and the Glory of Sport”.

Let us remember the heroes of the sports of Bharat and help create new ones.

On #NationalSportsDay, it is time we remember those forgotten heroes who have made Bharat proud. Along with the Olympics which is held once in four years, a parallel one for the people with disabilities was constituted and thus Paralympics was born, India’s track record in this section is fairly good. Below are some statistics. Bharat has won 12 medals here and the break up being as below:

– 4 Gold : Murlidhar Petkar (Swimming), Devendra Jhajharia (Javelin) (2 Medals), Thangavelu Mariyappan (High Jump)

– 4 Silver :  Bhimrao Kesarkar (Javelin), Joginder Bedi (Shot put), Girish Nagarajegowda (High Jump), Deepa Malik (Shot Put)

– 4 Bronze : Joginder Bedi (Javelin & Discuss Throw), 2 Medals Rajinder Singh Rahelu (Power Lifting), Varun Sigh Bhati (High Jump)

 MURLIKANT PETKAR – INDIA’S FIRST PARALYMPIC GOLD MEDALIST

Murlikant Petkar of Sangli, Maharashtra, is India’s first Oympic gold medalist. He won an individual gold medal in the 1972 Summer Paralympics, in Heidelberg, Germany with several Pakistani bullets in his body. He was disabled during the 1965 war against Pakistan, sustaining severe bullet wounds. He set a world record in the 50 m freestyle swimming event, at 37.33 seconds. In the same games he participated in javelin, precision javelin throws and slalom. He was a finalist in all three events. In 2018, he was awarded with the Padma Shri after a long wait of 45 years. Petkar thanked cricketer Rahul Dravid, Abhinav Bindra and others at the GO Sports Foundation for their efforts in getting Padma Award.

Murlikant Petkar

Murlikanr Petkar felicitated with Padmashri by President Ramnath Kovind

DEVENDRA JHAJARIA: ONLY INDIAN TO WIN 2 GOLD MEDALS in PARALYMPICS.

Devendra Jhajharia (born 1981) of Churu, Rajasthan, is the first Indian Paralympian to win two gold medals at the Paralypics. He won his first gold in the javelin throw at the 2004 Summer Paralympics in Athens, becoming only the second gold medalist at the Paralympics for his country. At the 2016 Summer Paralympics in Rio de Janeiro, he won a second gold medal in the same event, bettering his previous record. He hails from Churu District in Rajasthan. At the age of eight, climbing a tree he touched a live electric cable. He received medical attention but the doctors were forced to amputate his left hand. His wife, Manju, is a former nationally ranked kabaddi player; the couple have two children.

Devendra Jhajharia

MARIYAPPAN THANGAVELU PARALYMPIC GOLD MEDAL IN 2016

Mariyappan Thangavelu (born 28 June 1995) of Salem, Tamilnadu, won the Gold medal at 2016 Summer Paralympic games held in Rio de Janeiro in the men’s high jump T-42 category. On 25 January 2017, Government of India announced “Padma Shri” award for his contribution towards sports. Mariyappan was born in a village in Salem district, Tamil Nadu. He was one of six children (four brothers and a sister). His father reportedly abandoned the family early on, and his mother, Saroja, raised her children as a single mother, carrying bricks as a labourer until becoming a vegetable seller, earning ₹100 (US$1.40) a day. At the age of five, Mariyappan suffered permanent disability in his right leg when he was run over by a drunk bus driver while walking to school; the bus crushed his leg below the knee, causing it to become stunted. Despite this setback, he completed secondary schooling; he says, “didn’t see myself as different from able-bodied kids.” In 2015, he completed a bachelor’s degree in business administration from AVS College of Arts and Science. He plans to complete an MBA from the same institution.

Mariyappan Thangavelu

Aggergation/Compilation : Sri V Ravi Kumar Iyer, Australia, ravisydney@yahoo.com

RSS’ Sarsangchalak Dr. Mohan Bhagwat  releases report on ‘Status of Women’

New Delhi, Sept. 24- The RSS’ Sarsanghchalak Dr. Mohan Bhagwat ji said today that women are capable of taking care of themselves and men shouldn’t think it is they who know better about how women can make progress.

While releasing the report ‘Status of women’ in Bharat, he further added the change for women should begin from each individual home.

Sarsanghachalak addresses after releasing the report

The study was conducted by Drishti Stree Adhyayan Prabhodhan Kendra, a women’s study centre has been working for more than two decades in researching and understanding the vital and important issues regarding a women’s status in the society. Dr Bhagwat said this is a landmark study.

 The Study was conducted across all 29 states and  five out of seven Union Territories making it one of the most comprehensive study  of women in Bharat in recent times. Women above the 18 years of age were the unit of analysis and total 43255 women were interviewed. A separate study on similar lines was conducted on girls below 18 years of age group. 7675 girls from 5 regions, 25 states, 2 union territories and 283 Districts were interviewed.

Speaking on the occasion, Union Finance Minister Nirmala Sitharaman said, “Women need opportunity and access and not token participation.”

Under the survey, 26 separate studies were conducted in addition to the overall assessment of health, education and employment of women.

“This widespread survey will be definitely beneficial to central and state governments as well as various voluntary organisations.  In addition to education, health, employment and safety, the issues covered in the survey are multi-dimensional such as women in a family to women in politics, women in slums to women in border areas. We have authentic statistics and observations on women in  Bharat,” said Anjali Deshpande, Secretary, Drishti.

Key Points from #StatusofWomen’ Report by DRISHTI

– The Study was conducted across 5 Regions, 29 states, five Union Territories and 465 districts during the period of year 2017 – 18. There are
17 states in India having international borders. In India , total districts at international borders are 106 out of which 70 districts (66.04%) are
covered in the study. Women above the 18 years of age were the unit of analysis and total 43255 women were interviewed.

– A separate study on similar lines was conducted on girls below 18 years
of age group. 7675 girls from 5 regions, 25 states, 2 union territories and
283 Districts were interviewed.
-Most of women in the study are married. Women who are unmarried
(21.96%) most of them are in the age group 18-25 years.
-All major religions are included in the sample, such as Hindu, Muslim, Buddha, Christian, Jain and Sikh.

Education:
-According to census 2011, literacy rate of female was 64.63 per cent. In the present study female literacy rate was found to be 79.63 per cent.
Though there is an increase in the literacy rate, few of them managed to achieve the level of education above graduation.
– Illiteracy is observed more among Scheduled Tribe women followed by Scheduled Caste and Special Backward class in the study . The
percentage is less in illiteracy among the women from spiritual field.
– Marriage and financial difficulties are observed as the major reasons for
discontinuing education among women in the study.
– It is observed that the reservation policy and educational support measures help to attain higher level of education to women from
Scheduled Caste, Scheduled Tribe, Special Backward Class and Other Backward Class category.
-Two third of the women in the study, found unable to tell their area of interest, which indicates that, a pressure of household activities and performing multiple roles along with traditional mind set restrict woman to think about her area of interest. Most of the respondents mentioned that they did not think even about their area of interest.It is observed that, more than one fourth of the respondents did not manage to get leisure time.

Employment :
-Female employment rate is highest in ST category and female unemployment rate is highest in open category
-Majority of the employed women mentioned that they don’t have the facility of crèche followed by canteen, transportation and rest room facilities at their work place. More than sixty percent of them do not have loan facility
– In the study sample, highest percentage of employment observed in the
women from Christian religion followed by Hindu, Buddhist, Muslim,
Jain, Sikh in descending order.

Health&Nutrition :
– Nearly half of the women have their meals twice in a day, but still 3.73 per cent of women take their meals only once a day and in case of women from the spiritual field the percentage of this is nearly one tenth .
-In girls of the age group below 18 years, menstrual problem is the major
problem and above 64 percent of them suffer from it. Arthritis is on second number and above fifteen per cent of them suffers from it. Surprisingly some of them suffer from Blood pressure (5.28%), Heart problem (3.07%),
Diabetes (1.62%) and cancer (0.51%).
– Nearly forty percent of women in the study were hospitalized in last two years and the percentage is much more in case of women from spiritual field. Frequency of Hospitalization in the age group of 18 to 20 year is more.
– It is also observed that, women who are having health problems, majority
of them are from tribal population.
-Nearly eighty per cent of women have the level of Happiness and well being very high and high. Women from spiritual field have highest level of happiness among all the respondents.Women having very high and high level of happiness, highest percentage is found in married women; whereas lowest percentage is found in women who are living in Live in relationship.
– Above ninety per cent of the respondents who are not having family and
no income, posses very high and high level of happiness & well being and
lowest percentage is seen in women having family income below
Rs.10,000/-.This indicates that family income has no such influence on the  level of happiness and well being.

RECOMMENDATIONS
1. Awareness about voting card should be made among women.
2. Women in North east should be motivated for getting Aadhar card.
3. Special efforts need to be taken for women in North Region to
have individual bank account. The same strategies should
be implemented for tribal women and women in urban slums ; so that
they will be benefited by the different Govt. schemes.
4. There is a need of special assistance programme and strategies for
tribal women to increase literacy level.
5. The syllabus needs to be redesigned and made relevant to their day
to day life.
6. Curriculum content should be developed related to life skill,
physical fitness, value orientation, skill training, and it should be
incorporated in the all levels of education.
7. Government (Central/State) and NGOs need to focus on
the programme to reduce female dropout rate at high school level in
general and Scheduled Tribe (at primary level) and Scheduled Caste (at
Middle School level )in particular.
8. NGOs need to organize awareness programme for gender equality
in the society and at Family level as well.
9. Women have less access to computers and are unaware of the
PMKVY schemes. Also they are unable to benefit from this scheme as the
registration process is online. There is a need to establish a separatestructure/wing for women, to ensure access to the training centre and
conduct offline courses.
10. More skill training programmes on various traits have to be
organized for the women. This will support to accelerate women
participation in employment.
11. Skill training should be employment oriented and employment
generating. The skill training program centers should be attached to the
placement agencies.
12. There is a need to expand reach of all schemes related to
employment generation at grass root level and efforts to be made towards
women to get aware of it.
13. Offline program for women should be designed.
14. Irrespective of caste and marital status, relaxation in age criteria at
recruitment level for all types of women in service sector should be
implemented .More women are unemployed and major reason is migration
due to marriage and shouldering responsibilities at early stage of
marriage .
15. There should be a monitoring agency to look after the status of
women in unorganised sector .Women working in unorganised sector and
unskilled workers are observed to be more prone to every type of
exploitation .
16. An effective implementation of internal complaint committees at
every level is needed .
17. Employable skill training should be provided at the school level.
Government should take an initiative to give such trainings to illiterate and
undergraduates.
18. Awareness programme on importance of full meal diet and desired
frequency of diet need to organize for all category of women.
19. Awareness and intervention programme for adolescent girls need to
be promoted .More than 60 per cent adolescent girls suffer from menstrual
problems.
20. Special Preventive and curative health programme on Arthritis,
blood pressure need to organized.

21. Special efforts should be taken to ensure health status of tribal

women.

Deen Dayal Upadhyaya, a swayamsevak, was pitchforked to lead Jana Sangh at a critical juncture in party’s history

Syama Prasad Mookerjee walked out of Jawaharlal Nehru’s cabinet due to ideological differences and started the Bharatiya Jana Sangh (BJS) in 1950. When he approached the RSS for support, the leadership decided to second some of its best pracharaks, including Deen Dayal Upadhyaya, Atal Bihari Vajpayee, Lal Krishna Advani, Sundar Singh Bhandari and Nanaji Deshmukh. Upadhyaya, who would have turned 103 today, became the general secretary of the BJS in the party’s very first session in December 1951 and worked in that capacity for 16 years.

The emergence of BJS was a historic development. The BJS was not just another political outfit but a party with a distinct philosophy and programme. The Congress was the dominant party at that time. The Hindu Maha Sabha, Ram Rajya Parishad and Swatantra Party were no match to the ruling establishment. The communists and socialists too lacked a national appeal and charismatic leadership. The BJS was established to offer a quintessentially Indian alternative to the Nehru’s politics and political philosophy.

For Upadhyaya, politics wasn’t just for capturing power. He would insist on practising value-based and principled politics. The central thrust of his politics was national interest. He was, in fact, a reluctant politician. His mentor, M S Golwalkar of the RSS, once said: “Deen Dayalji was the most reluctant politician, and had many times expressed his distress at the kind of work he has been entrusted with. He would rather prefer to go back to his previous work as a sangh pracharak. I told him that I could see nobody else who would do the work as well as he could. It needed an unshakable faith and complete dedication for a man to remain in this mess and yet be untouched by it.”
That parties could so easily and uninhibitedly form alliances without any commitment to principles and programmes came as a rude awakening to Upadhyaya. The changing contours of India’s political landscape were unacceptable to this idealist.

Pandit Deendayal Upadhyay once said “Different parties have different viewpoints. People don’t take them into account. Out of goodwill they sometimes feel that certain political parties should get together. But there are certain fundamental issues that justify separate existence of the parties. Goodwill alone is not enough. That is why we have decided that we won’t live in any imaginary world and enter into an alliance whose success is doubtful. It would be good to work together on issues where a consensus is possible; otherwise we should operate from our respective platforms.”

The general elections in 1967 saw the Congress decline in a number of states. Upadhyaya was forced to abandon idealism for pragmatism and realpolitik as the possibility of forming non-Congress coalition governments emerged in many states. The Samyukt Vidhayak Dal (SVD) experiment — a non-Congress alliance of 15 parties — provided an opportunity for the BJS to become a part of the ruling establishment in several states. But it also raised the hackles of many party workers who saw the arrangement as a compromise with party ideology and beliefs. “Let not the Jana Sangh delude itself that by cohabiting with communists, we will be able to change them. Kharbooja chakkoo par gire, ya chakkoo kharbooja par; katega to kharbooja hi — whether the melon falls on the knife or the knife falls on the melon, it is the melon that gets cut,” argued a party leader.

Upadhyaya had to use a combination of wisdom and realpolitik to convince the cadres about the efficacy of the SVD experiment. “It is an irony of the country’s political situation that while untouchability in the social field is considered to be evil, it is sometimes extolled as a virtue in the political field. If a party does not wish to practise untouchability towards its rival in the political establishment, it is supposed to be doing something wrong. We, in the Jana Sangh, certainly do not agree with the communist strategy, tactics and political culture. But that does not justify an attitude of untouchability towards them. If they are willing to work with us on the basis of issues, or as part of a government committed to an agreed programme, I see nothing wrong in it. The SVD governments are a step towards ending political untouchability. The spirit of accommodation shown by all parties, despite their sharp differences, is a good omen for democracy,” he argued.

Upadhyay became president of the BJS at the party conclave in Kozhikode in December 1967. In the RSS scheme of things, pracharaks are expected only to work as the organisational backbone, never to come to the forefront. However, in the case of Upadhyay, an exception had to be made because of the peculiar situation that developed in the party at that juncture. Several years later, Golwalkar would throw some light on the thinking of the RSS leadership at that time. “He (Deen Dayal) really never wanted this high honour, nor did I wish to burden him with it. But circumstances so contrived that I had to ask him to accept the president post. He obeyed like a true swayamsevak, which he was,” said Golwalkar.

But this arrangement was short-lived. Two months after becoming the president, on February 11, 1968, Upadhyay’s body was found by the side of the railway track near Mughal Sarai station in Uttar Pradesh. He was just 52. He was the second top Jana Sangh leader to die under mysterious circumstances — the first being the founder, Syama Prasad Mookerjee, who also died mysteriously on June 23, 1953. Mookerjee too was 52 at the time of his demise.

This article first appeared in the print edition of Indian Express on September 25, 2019 under the title “The reluctant politician”. The writer is national general secretary, BJP, and director, India Foundation.

Post courtesy: The Indian Express

Sri Ram Madhav

Mahatma Gandhi 150th Birth Anniversary: MK Gandhi stood for social equality and harmony, and translated his vision into action. We must perceive, understand and manifest this in our lives.

RSS Sarsanghachalak Dr. Mohan Bhagwat’s article on the occasion of Gandhi Jayanti

Poojya (Respected) Mahatma Gandhi is prominent among luminaries whose names are etched in the history of modern and rising Independent Bharat, a glorious chapter in its eternal and epochal journey. Bharat is the land of spirituality, and its progress rests on the same. Mahatma Gandhi laid the foundation and built a polity based on this.

Gandhiji’s efforts were not limited to power politics. His focus was more on creating righteous behaviour (Satwika Acharan) in society and its leadership. Mahatma Gandhi outrightly discarded the egoistic and corrupt global and domestic politics driven by selfish pursuits. It was his dream for the country and humanity that public life should be based on truth, non-violence, self-reliance, and real freedom. Gandhiji realised this vision in his life.Following the arrest of Gandhiji, the Congress organised a rally in Nagpur in 1922. Addressing the rally, Dr Hedgewar said that there was no disparity between his words and deeds, terming him as a sacred soul (Punya Purush) and added that Gandhiji was a man who was always ready to sacrifice everything for principles and ideals. Doctorji said that the mere verbal glorification of Gandhiji would not take his mission forward. Emulating the Gandhian values in our lives is the only way forward to further the vision of the Mahatma.

Gandhiji was well aware of the detrimental impact of the slavish mentality, which was borne out of dependency. In his Hind Swaraj, he envisioned a dream picture of Bharat’s progress and performance based on the pure swadeshi (made in India) vision, which was free from this slave mindset. At that time, the victorious West dominated the entire world with its dazzling materialism and tried to promote its systems and lifestyle by distorting education and making people financially dependent through political power. In such a situation, Gandhiji’s endeavour to give a new thought based on our own identity to all spheres of human life was a successful experiment. However, without understanding this, people with a slavish mindset accepted the western set of values as a model, denouncing our forefathers, pride and culture as inferior and disgraceful and engaged themselves in imitating and flattering the West. This is visible in the country’s direction and condition even today.

Mahatma Gandhi

Drawing ideas from Gandhiji’s Bharat-centric thoughts, many contemporary world leaders contributed to their nations’ thought process. On Gandhiji’s demise, Albert Einstein said: “Generations to come, it may well be, will scarce believe that such a man as this one ever in flesh and blood walked upon this Earth.” Gandhiji placed his life before us as an example through his pure conduct and thought.

Gandhiji visited a Sangh camp held near Wardha in 1936. Next day, Dr Hedgewar met him at his ashram. The contents of the long question-answer session and discussion are now in the public domain. Gandhiji also visited a shakha near to his place of residence in Delhi during the tragic days of Partition. He spoke to the swayamsevaks in the shakha. A report on this was published in the Harijan, dated September 27, 1947. Gandhiji expressed his joy over the discipline of the Sangh swayamsevaks and the complete absence of the divisive feelings of caste and creed in them.

Gandhiji, who believed in the swa-based (literally, self-based) reorganisation of Bharat, firmly stood for social equality and harmony and translated his vision into action, setting an example for all through his life. We must perceive, understand and manifest this in our life. On account of this, even those with minor differences of opinion with him also viewed him with reverence.

Every morning, right from its very inception, the Rashtriya Swayamsevak Sangh has remembered the great personalities of our nation through a practice of reciting a stotra (hymn). In 1963, this stotra was revised by adding some new names. By the time, Poojya Gandhiji was no more and his name was also added. Now, it is known as Ekatmata Stotra. Sangh swayamsevaks recite it every morning and recall Gandhiji’s life of the above-mentioned values.

Remembering the Mahatma on his 150th birth anniversary, we shall take a pledge that we will emulate his sacred, dedicated and transparent life and swa-centric life vision, through which we must inculcate the qualities of dedication and renunciation in our lives to make Bharat the Vishwa Guru (teacher to the world).

Dr. Mohan Bhagwat, Sarsanghachalak, RSS

ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಯ ಜೀವನದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸೋಣ

– ಡಾ. ಮೋಹನ್‌ ಭಾಗವತ್, ಸರಸಂಘಚಾಲಕ, ರಾ.ಸ್ವ. ಸಂಘ

ಭಾರತ ದೇಶದ ಆಧುನಿಕ ಇತಿಹಾಸ ಹಾಗೂ ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದ ಉತ್ಥಾನದ ಗಾಥೆಯಲ್ಲಿ ಸದಾಕಾಲಕ್ಕೂ ಅಂಕಿತರಾಗುವ ಮಹಾಪುರುಷರು ಮತ್ತು ಪ್ರಾಚೀನಕಾಲದಿಂದ ನಡೆದು ಬಂದಿರುವ ಇತಿಹಾಸ ಗಾಥೆಯ ಪರ್ವದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಿರುವವರಲ್ಲಿ ಪೂಜ್ಯ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಯ ಹೆಸರು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿದೆ. ಭಾರತವು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ದೇಶವಾಗಿದ್ದು,
ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆಯೇ ಉತ್ಥಾನಗೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಆಧಾರವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಭಾರತೀಯ ರಾಜಕಾರಣವನ್ನು
ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ತಳಹದಿಯ ಮೇಲೆ ರಚಿಸುವ ಪ್ರಯೋಗವನ್ನು ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ಮಾಡಿದರು.

ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಪ್ರಯತ್ನವು ಅಧಿಕಾರ ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಮಾಜ ಮತ್ತು ಅದರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ
ಸಾತ್ವಿಕ ಆಚರಣೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಅವರು ಅಧಿಕ ಒತ್ತು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಹಂಕಾರ ಮತ್ತು ವಿಕೃತಿಗಳ
ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ದೇಶಾಂತರ್ಗತ ಜಾಗತಿಕ ಮತ್ತು ರಾಜಕಾರಣವನ್ನು ಅವರು ಪೂರ್ಣವಾಗಿ
ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದ್ದರು. ಸತ್ಯ, ಅಹಿಂಸೆ, ಸ್ವಾವಲಂಬನೆ ಹಾಗೂ ಮಾನವರೆಲ್ಲರ ನೈಜ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿದ
ಭಾರತದ ಜನಜೀವನವಿರಬೇಕು, ದೇಶ ಮತ್ತು ಮಾನವತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಇದೇ ಅವರ ಸ್ವಪ್ನವಾಗಿತ್ತು. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಈ
ಚಿಂತನೆಯು ಅವರ ಸ್ವಂತ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮೈಗೂಡುತ್ತಿತ್ತು.

1922 ರಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಬಂಧನದ ಬಳಿಕ ನಾಗಪುರ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಭೆ ನಡೆದಿತ್ತು.
ಆ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಡಾ. ಹಡಗೇವಾರರು, ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ಪುಣ್ಯಪುರುಷರೆಂಬ ವಿಶೇಷಣದಿಂದ ಸಂಬೋಧಿಸಿ ಅವರ
ನುಡಿ ಮತ್ತು ನಡೆಯಲ್ಲೇನೂ ಅಂತರವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಧೈರ್ಯ ಹಾಗೂ ವಿಚಾರಗಳಿಗಾಗಿ
ಸರ್ವಸ್ವವನ್ನೂ ತ್ಯಾಗಮಾಡುವ ಅವರ ಪೂರ್ಣ ಸಿದ್ಧತೆಯಿದೆ. ಕೇವಲ ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಗುಣಗಾನ ಮಾಡುವುದರಿಂದಷ್ಟೇ
ಅವರ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಗತಿಯಾಗಲಾರದು ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳಿದರು. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಈ ಗುಣಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ
ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ, ಅದರಿಂದಲೇ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಗತಿಯಾದೀತು.

ಪರಾಧೀನತೆಯಿಂದ ಮೂಡಿಬರುವ ದಾಸ್ಯಮಾನಸಿಕತೆಯು ಅದೆಷ್ಟು ಹಾನಿಕರವೆಂದು ಗಾಂಧೀಜಿ ತಿಳಿದಿದ್ದರು. ಆ
ಮಾನಸಿಕತೆಯಿಂದ ಮುಕ್ತವಾದ, ಶುದ್ಧ ಸ್ವದೇಶಿ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಭಾರತದ ವಿಕಾಸ ಮತ್ತು ಆಚರಣೆಯ ಒಂದು
ಸ್ವಪ್ನಚಿತ್ರವನ್ನು ‘ಹಿಂದ್ ಸ್ವರಾಜ್’ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಅವರು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಆ ಕಾಲದ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರ
ಕಣ್ಣುಕೋರೈಸುವಂತಹ ಭೌತಿಕತೆಯಿಂದ ವಿಜಯಿಯಾದ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಜಗತ್ತು, ಸಮಗ್ರ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪದ್ಧತಿ ಹಾಗೂ

ಶೈಲಿಯೊಂದಿಗೆ ಅಧಿಕಾರದ ಬಲದಿಂದ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ವಿಕೃತಗೊಳಿಸಿ ಆರ್ಥಿಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ತನ್ನ
ಆಶ್ರಿತರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಇಂತಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು
ಮಾಡಿದ ಈ ಪ್ರಯತ್ನವು ಸ್ವತ್ವದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಜೀವನದ ಎಲ್ಲಾ ಮುಖಗಳಿಗೂ ಒಂದು ನವೀನ ವಿಚಾರ ನೀಡುವ
ಬಹು ಯಶಸ್ವಿ ಪ್ರಯೋಗವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ದಾಸ್ಯಮಾನಸಿಕತೆಯ ಜನ ಏನೂ ವಿವೇಚಿಸದೆಯೇ ಪಶ್ಚಿಮದಿಂದ ಬಂದ
ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಪ್ರಮಾಣವೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ತಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರು, ಪೂರ್ವ ಗೌರವ ಹಾಗೂ ಪೂರ್ವ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳನ್ನು
ಹೀನ ಮತ್ತು ಹೇಯವೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಅಂಧಾನುಕರಣೆ ಮತ್ತು ಭಟ್ಟಂಗಿತನದಲ್ಲಿ ಮೈಮರೆತಿದ್ದರು. ಅದರ ಬಹು ಭಾರೀ
ಪ್ರಭಾವವು ಇಂದಿಗೂ ಭಾರತದ ದಿಶೆ ಮತ್ತು ದಶೆಯ ಮೇಲೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದೆ.

ಇತರ ದೇಶಗಳ ಸಮಕಾಲೀನ ಮಹಾಪುರುಷರೂ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಭಾರತ-ಕೇಂದ್ರಿತ ಚಿಂತನೆಯಿಂದ ಕೆಲ
ಅಂಶಗಳನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ದೇಶದ ವೈಚಾರಿಕತೆಗೆ ಯೋಗದಾನ ನೀಡಿದರು. ಐನ್‌ಸ್ಟೀನ್ ಅಂತೂ
ಗಾಂಧೀಜಿ ನಿಧನದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ್ದರು – ಇಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಬದುಕಿ ಮರೆಯಾದ ಎಂಬ
ಸಂಗತಿಯನ್ನು ನಂಬಲೂ ಸಹ ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗಳಿಗೆ ಕಠಿಣವಾದೀತು. ಇಷ್ಟೊಂದು ಆಚರಣೆ ಮತ್ತು ವಿಚಾರಗಳನ್ನು
ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮೇಲ್ಪಂಕ್ತಿಯಿಂದ ನಮ್ಮೆದುರು ಮಂಡಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು 1936 ರಲ್ಲಿ ವರ್ಧಾ ಬಳಿ ನಡೆದಿದ್ದ ಸಂಘ ಶಿಬಿರಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ಮರುದಿನ ಗಾಂಧೀಜಿ ನಿವಾಸದಲ್ಲಿ
ಡಾ. ಹೆಡಗೇವಾರರೊಂದಿಗೆ ಅವರ ಭೇಟಿ ನಡೆಯಿತು. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರೊಂದಿಗೆ ಅವರ ದೀರ್ಘ ಮಾತುಕತೆ ಮತ್ತು
ಪ್ರಶ್ನೋತ್ತರ ನಡೆದಿದ್ದು ಈಗ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. ವಿಭಜನೆಗೆ ಮುಂಚಿನ ರಕ್ತದೋಕುಳಿಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅವರ
ನಿವಾಸಸ್ಥಾನದ ಬಳಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಶಾಖೆಗೆ ಗಾಂಧೀಜಿ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ್ದರು. ಶಾಖೆಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಬೌದ್ಧಿಕವರ್ಗವೂ
ನಡೆದಿತ್ತು. ಅದರ ವರದಿಯು 27 ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 1947 ರ ‘ಹರಿಜನ’ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. ಸಂಘದ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರ
ಅನುಶಾಸನ ಹಾಗೂ ಜಾತಿ-ಪಂಥ ಭೇದ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಗಾಂಧೀಜಿ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು.

‘ಸ್ವ ’ದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಭಾರತದ ಪುನಾರಚನೆಯ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮತೆ ಮತ್ತು
ಸಾಮರಸ್ಯಗಳ ಪೂರ್ಣ ಸಮರ್ಥಕರು, ತಮ್ಮ ನುಡಿಯಂತೆ ಸ್ವಂತದ ಆಚರಣೆಯಿಂದ ಮೇಲ್ಪಂಕ್ತಿ ನೀಡಿದ, ಸರ್ವರಿಗೂ
ಆದರ್ಶರಾದ, ಪೂಜ್ಯರಾದ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲಾ ಕಾಣಬೇಕು, ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಹಾಗೂ ತಮ್ಮ
ಆಚರಣೆಗೆ ತಂದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ವಿಚಾರಗಳಿಂದ ಕೊಂಚ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯವಿರುವವರೂ ಅವರನ್ನು
ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದುದು, ಈ ಸದ್ಗುಣಗಳ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ.

Mahatma Gandhi

ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಸಂಘದಲ್ಲಿ ನಿತ್ಯವೂ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಒಂದು ಸ್ತೋತ್ರದ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮ ದೇಶದ
ಮಹಾಪುರುಷರನ್ನು ಸ್ಮರಿಸುವ ಪದ್ಧತಿಯು ಸಂಘಸ್ಥಾಪನೆಯ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ನಡೆದುಬಂದಿದೆ. 1963 ರಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು
ಪುನಾರಚಿಸಿ ಇದರಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ನೂತನ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಲಾಯಿತು. ಆ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಪೂ. ಗಾಂಧೀಜಿ

ದಿವಂಗತರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ಹೆಸರನ್ನೂ ಇದಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಲಾಯಿತು. ಇಂದು ಇದನ್ನು ‘ಏಕಾತ್ಮತಾ ಸ್ತೋತ್ರ’
ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಸಂಘದ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ನಿತ್ಯವೂ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಕಾತ್ಮತಾ ಸ್ತೋತ್ರದಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಹೆಸರನ್ನು
ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತ ಮೇಲ್ಕಂಡ ಗುಣಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಅವರ ಜೀವನವನ್ನು ಸ್ಮರಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಜನನದ 150 ನೇ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಸ್ಮರಿಸುತ್ತ, ಅವರ ಪವಿತ್ರ, ತ್ಯಾಗಮಯ ಹಾಗೂ ಪಾರದರ್ಶಿ
ಜೀವನ ಹಾಗೂ ಸ್ವ-ಆಧಾರಿತ ಜೀವನದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತ ನಾವೂ ಸಹ ವಿಶ್ವಗುರು ಭಾರತವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು
ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಸಮರ್ಪಣೆ ಮತ್ತು ತ್ಯಾಗದ ಗುಣವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ, ಎಂದು ಸರ್ವರೂ ಸಂಕಲ್ಪ
ಮಾಡಬೇಕಾಗಿದೆ.

Dr. Mohan Bhagwat, Sarsanghachalak, RSS

8 ಆಕ್ಟೊಬರ್ 2019, ನಾಗಪುರ: ವಿಜಯದಶಮಿಯ ಉತ್ಸವದ ನಿಮಿತ್ತ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಸರಸಂಘಚಾಲಕರಾದ ಡಾ. ಮೋಹನ್ ಭಾಗವತ್ ಅವರು ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ಹಾಗೂ ದೇಶವನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ಮಾತನಾಡಿದರು. 1925ರಂದು ವಿಜಯದಶಮಿಯ ಪವಿತ್ರ ದಿನದಂದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಸಂಘ ಆರಂಭಗೊಂಡಿತು. ಕಳೆದ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಗುರುಗೋವಿಂದ ಸಿಂಗ್ ರ 550ನೆ ಪ್ರಕಾಶ ಪರ್ವ, 150ನೆ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ಜನ್ಮದಿನಾಚಾರಣೆಯಂತೆ ಈವರ್ಷ ಸ್ವದೇಶಿ ಚಿಂತನೆಯ ಹರಿಕಾರ ಭಾರತೀಯ ಮಾಜದುರ್ ಸಂಘ, ಸ್ವದೇಶಿ ಜಾಗರಣ ಮಂಚ್, ಭಾರತೀಯ ಕಿಸಾನ್ ಸಂಘ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ ಶ್ರೀ ಡಾತ್ತೋಪಂತ್ ಥೇ0ಗಡಿ ಯವರ ಜನ್ಮ ಶತಾಬ್ಧಿ ವರ್ಷವಾಗಿದೆ. ಎಚ್ ಸಿ ಎಲ್ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾದ ಶ್ರೀ ಶಿವ ನಾಡರ್ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಮುಖ್ಯ ಅತಿಥಿಯಾಗಿ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಉಪಸ್ಥಿತರಿದ್ದರು.

ಭಾರತೀಯ, ಹಿಂದೂ ಎಂಬ ಹೆಸರುಗಳು ಹಲವಿರಬಹುದು, ಉಪಾಸನಾ ಪದ್ಧತಿ ಬೇರೆಯದ್ದಿರಬಹುದು, ಆಹಾರ ಪದ್ಧತಿ, ಭಾಷೆ, ಪ್ರಾಂತಗಳು ಬೇರೆ ಬೇರೆಯಾದರೂ ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಒಂದೆ- ಹಿಂದೂ ಎಂದು ಸಂಘ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತದೆ. ಭಾರತ ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿದ್ದು ‘ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರ’ದ ಸಂಘದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡರೆ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳುವಂಥದ್ದು ಎಂದು ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಡಾ. ಮೋಹನ್ ಭಾಗವತ್ ನುಡಿದರು.
ಸಂಘ, ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜವನ್ನು ಗಟ್ಟಿ, ಸಬಲ, ಸದ್ಗುಣಶೀಲ, ಪರೋಪಕಾರಿಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಯಾರನ್ನೂ ಹೆದರಿಸಲು ಅಲ್ಲ ಆದರೆ ದುರ್ಬಲರನ್ನು, ಭಯಭೀತರಾದವರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲೆಂದು ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದರು.

ಕಳೆದ ೯ ದಶಕಗಳಿಂದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಸಂಘವು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಏಕಾತ್ಮತಾ, ಸದ್ಭಾವನಾ, ಸದ್ ವ್ಯವಹಾರ, ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ಸಮ ದೃಷ್ಟಿ, ದೇಶಾಭಿಮಾನಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಬೇಕೆಂದು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಸ್ವದೇಶಿ ಮೂಲದ ಚಿಂತನೆಯಿಂದ ನಾವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರ ಹುದುಕಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾಗಿದೆ.
ಸ್ವ-ಭಾಷಾ, ಸ್ವ-ಭೂಷ, ಸ್ವ-ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಎನಿಸುವ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಂದಿನ ಅಗತ್ಯ. ಇದು ಕೇವಲ ಮೇಲು ನೋಟದ ರಚನಾತ್ಮಕ ಬದಲಾವಣೆಯಿಂದಷ್ಟೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆಮೂಲಾಗ್ರವಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ಪಠ್ಯಕ್ರಮವನ್ನೇ ಬದಲಿಸಬೇಕಿದೆ ಎಂದರು.

ಅಗತ್ಯಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಶೇಕರಿಸಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ವಿಕೃತ ಮನಸ್ಥಿತಿಯೇ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ಬುನಾದಿ. ಸಮಾಜವನ್ನು ಜಾಗೃತರನ್ನಾಗಿಸಿ, ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಆದರ್ಶಗಳನ್ನು ಬೋಧಿಸುವುದು ಅಂತೆಯೇ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ದೇಶದ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ಅನಿವಾರ್ಯ ಎಂದು ಅವರು ತಮ್ಮ ಭಾಷಣದಲ್ಲಿ ನುಡಿದರು.

Dr. Mohan Bhagwat addressed the gathering. Sri Shiv Nadar of HCL was the chief guest

ವಿಜಯದಶಮಿ ೮ ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೨೦೧೯, ನಾಗಪುರದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಸಂಘದ ಸರಸಂಘಚಾಲಕರಾದ ಡಾ ಮೋಹನ್ ಭಾಗವತ್ ಅವರ ಭಾಷಣದ ಪೂರ್ಣ ಪಾಠ

ಆದರಣೀಯ ಮುಖ್ಯ ಅತಿಥಿಗಳೇ, ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಆಗಮಿಸಿರುವ ಆಹ್ವಾನಿತ ಅತಿಥಿಗಳೆ, ಪೂಜ್ಯ ಸ್ವಾಮೀಜಿಗಳೆ, ಮಾನನಿಯ ಸಂಘಚಾಲಕರೇ, ಸಂಘದ ಅಧಿಕಾರಿಗಳೆ, ತಾಯಂದಿರೇ, ಸೋದರಿಯರೇ, ನಾಗರಿಕರೇ ಹಾಗೂ ನೆಚ್ಚಿನ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಬಂಧುಗಳೇ,

ಈ ಹಿಂದಿನ ವರ್ಷದ ವಿಜಯದಶಮಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿತ್ತು. ಕಾರಣ ಆ ವರ್ಷ ಶ್ರೀ ಗುರು ನಾನಕ ದೇವ್ ಜೀ ಅವರ ೫೫೦ ನೇ ಪ್ರಕಾಶ ಪರ್ವ ಹಾಗೂ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಜೀ ಅವರ ೧೫೦ನೇ ಜನ್ಮ ಶತಾಬ್ಧಿ ವರ್ಷವಾಗಿತ್ತು. ತನ್ನಿಮಿತ್ತದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಅವಧಿ ಪೂರ್ಣಗೊಳ್ಳುವವರೆಗೂ ಪೂರ್ವ ಯೋಜನೆಯಂತೆ ಮುಂದೆಯೂ ನಡೆಯಲಿವೆ. ಜೊತೆಗೆ ನವೆಂಬರ್ ೧೦ರಿಂದ ದತ್ತೋಪಂತ್ ಜೀ ಥೆಂಗಡಿ ಅವರ ಜನ್ಮ ಶತಾಬ್ಧಿಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಪ್ರಾರಂಭಗೊಳ್ಳಲಿವೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಕಳೆದ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಕೆಲ ಅವಿಸ್ಮರಣೀಯ ಘಟನೆಗಳು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಜರುಗಿವೆ.

ಚುನಾವಣೆಯ ಫಲಿತಾಂಶ

ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯ ಫಲಿತಾಂಶ ಈ ವರ್ಷದ ಮೇ ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ಹೊರಬಿತ್ತು. ಈ ಚುನಾವಣೆಯನ್ನು ಇಡಿಯ ಜಗತ್ತು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಎದುರು ನೋಡುತ್ತಿತ್ತು. ಖಂಡವೊಂದರಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದಾದ ಅನೇಕತೆಯ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಸಕಾಲಿಕ ಹಾಗೂ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜರುಗುವ ಚುನಾವಣೆ ವಿಶ್ವಕ್ಕೆ ಕುತೂಹಲ ಎನಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ. ೨೦೧೪ರಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷದ ವಿರುದ್ಧವಿದ್ದ ಅಲೆ, ಭ್ರಮನಿರಸನಗೊಂಡ ಜನತೆಯ ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿರ್ಧಾರ ೨೦೧೯ರಲ್ಲೂ ಕಾಣುವುದೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇದ್ದಿತ್ತು. ಜನತೆ ತಮ್ಮ ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿತು. ಆ ನಿರ್ಧಾರದಂತೆ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವೆನ್ನುವುದು ಹೊಸತಾದ, ಹೊರಗಿನಿಂದ ನಮ್ಮಲ್ಲಿಗೆ ಎರವಲು ಪಡೆದ, ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಚಿಂತನೆಯಲ್ಲವೆಂದೂ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ನಡೆದುಕೊಂಡುಬಂದ ಸಂಪ್ರದಾಯ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯೋತ್ತರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ದೊರೆತ ಅನುಭವ, ಜ್ಞಾನದ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವೆಂದು ತಿಳಿದುಬಂದಿದೆ. ಆ ಸ್ಪಷ್ಟತೆಯಂತೆ, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ಸಫಲವಾಗಿ ಮುಂದಕ್ಕೊಯ್ಯುವ ಸಂಕಲ್ಪವನ್ನು ಸಮಾಜ ಮಾಡಿದೆ. ಹೊಸ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಆರಿಸಿದ ಸಮಾಜ ಹಿಂದೆ ದೊರೆತಿದ್ದ ಸೀಟುಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ನೀಡಿ, ಹಿಂದಿನ ಸರ್ಕಾರದ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಗೆ ಅನುಮೋದನೆ ನೀಡಿ, ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸದ ಬಗ್ಗೆ ನಿರೀಕ್ಷೇಯನ್ನೂ ಇರಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ.

ಪುನರಾಯ್ಕೆಗೊಂಡ ಹೊಸ ಸರ್ಕಾರ ವಿಧಿ ೩೭೦ನ್ನು ಅಸಿಂಧುಗೊಳಿಸಿ, ಜನರ ಭಾವನೆ, ಆಶೊತ್ತರಗಳನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಲು, ದೃಢ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ದೇಶದ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ದುಡಿಯುವ ಧೈರ್ಯದ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡಿದೆ. ಚಾಕಚಕ್ಯತೆಯಿಂದ ಸದನದ ಎರಡೂ ಸಭೆಗಳಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲಾ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಬೆಂಬಲ ಪಡೆದುಕೊಂಡು, ಗಟ್ಟಿತನದ ತರ್ಕ, ಪ್ರತಿವಾದದ ಜೊತೆಗೆ ಜನತೆಯ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಗೌರವಿಸುವ ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಿ ಸಾಧಿಸಿದ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳು, ಗೃಹಮಂತ್ರಿಗಳು, ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿರುವ ಆಳುವ ಪಕ್ಷದ ಸಂಸದರು, ಜನರ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಗೌರವಿಸುವ ಸಂಸತ್ತಿನ ಎಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷದ ಸಂಸದರು ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕ ಅಭಿನಂದನೆಗೆ ಅರ್ಹರು. ಈ ಕಾರ್ಯ ಫಲಪ್ರದವಾಗುವುದು ಹಿಂದೆ ವಿಧಿ ೩೭೦ರ ಹೇರಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಅನ್ಯಾಯ ಅನುಭವಿಸಿದವರಿಗೆ ನ್ಯಾಯದೊರಕಿಸಿದಾಗ, ಹಾಗೂ ಈವರೆಗೆ ನಡೆದ ಅನ್ಯಾಯಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಇತಿಶ್ರೀ ಹಾಡಿದಾಗ. ಅಂದರೆ – ದುರ್ಮಾರ್ಗದಿಂದ ರಾಜ್ಯದಿಂದ ಓಡಿಸಿದ ಕಾಶ್ಮೀರಿ ಪಂಡಿತರನ್ನು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಜಾಗಗಳಿಗೆ ಕರೆತಂದು ಅವರು ನಿರ್ಭೀತರಾಗಿ, ದೇಶಪ್ರೇಮಿ ಹಿಂದೂವಾಗಿ ಜೀವನ ನಡೆಸಲಾರಂಭಿಸಿದಾಗಲೇ. ಕಾಶ್ಮೀರೀ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಹಕ್ಕುಗಳಿಂದ ವಂಚಿತರಾದವರಿಗೆ ಹಕ್ಕುಗಳ ಮರುಸ್ಥಾಪನೆ, ವಿಧಿ ೩೭೦ರ ಅಸಿಂಧುಗೊಳಿಸಿದ್ದರ ಪರಿಣಾಮ ತಮ್ಮ ನಿವೇಷನ, ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಪೃಥೆಯನ್ನು ದೂರವಾಗಿಸಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿಯ ಬಂಧುಗಳು ದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ, ತಮ್ಮ ಬಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಿ ಸೋದರಭಾವದಿಂದ ಇಡಿಯ ಭಾರತದೊಂದಿಗೆ ಬದುಕಲಾರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ.

ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳ ಸಾಧನೆ 

ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭೆಯ ಕಾರಣ ನಮ್ಮ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಪ್ರಶಂಸೆ ಹಾಗೂ ಕರುಣೆಗೆ ಪಾತ್ರರಾದರು.

ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಸಂಶೋಧಿಸಲ್ಪಡದ ಚಂದ್ರನ ಸೌತ್ ಪೋಲ್ ನಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರಯಾನದ ವಿಕ್ರಮ ಲ್ಯಾಂಡರ್ ಇಳಿಸುವ ಮೂಲಕ ಇಡಿಯ ವಿಶ್ವವು ನಮ್ಮ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಶಂಸಿಸುವಂತಾಯಿತು. ಸಂಪೂರ್ಣ ಫಲ ಈ ಮಿಷನನಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದರೂ ಮೊದಲನೇ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿಯೇ ಈ ಸಾಧನೆ ಹಾಗೂ ಈವರೆಗೆ ಮೊದಲ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟು ಸಾಧಿಸದ ವಿಶ್ವದ ಎದುರು ಇದು ದಿಟ್ಟ ಸಾಧನೆಯೇ. ನಮ್ಮ ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳ ಈ ಸಾಹಸದ ಸಾಧನೆಯಿಂದಾಗಿ ದೇಶದ ಬೌದ್ಧಿಕ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ, ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಕೆಚ್ಚು, ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮದಿಂದ ಗುರಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟುವ ಬದ್ಧತೆಗೆ ವಿಶ್ವದ ಪ್ರಶಂಸೆ ಹೆಚ್ಚಿದೆ. ಪ್ರಬುದ್ಧ ಬುದ್ಧಿಶಕ್ತಿ, ಜನರ ಕಾರ್ಯ, ದೇಶದ ಬಗೆಗಿನ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಜಾಗೃತ ಭಾವ, ಸರ್ಕಾರದ ದೃಢ ಬದ್ಧತೆ, ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪರಿಣತಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಹಲವು ಆಹ್ಲಾದಕರ ವಿಷಯಾಗಳಿಂದಾಗಿ ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಅವಿಸ್ಮರಣಿಯವೆನಿಸುತ್ತದೆ.

ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭದ್ರತೆ

ಆದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ಆನಂದಿಸುತ್ತಾ ಮೈಮರೆವೆಯಿಂದ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಸುರಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಕಡೆಗಾಣಿಸುವುದು, ಜಡತೆಯನ್ನು ರೂಢಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಸದಾ ಸುಖ ಹಾಗೂ ಸ್ವಾರ್ಥದಿಂದ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಾ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಆಳುವ ಸರ್ಕಾರಗಳು ನಡೆಸುತ್ತವೆ ಎಂದು ನಿಷ್ಕ್ರಿಯರಾಗುವುದು ಸಮಂಜಸವಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಅಂತಿಮ ಗುರಿ ಭಾರತವನ್ನು ಪರಮ ವೈಭವದ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವ ಪಥದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಕ್ರಮಿಸಿದ್ದೇವೆ. ನಮ್ಮ ಗುರಿಯನ್ನು ಸೇರುವುದಕ್ಕೆ ಸಮಸ್ಯೆ(ಅಡೆತಡೆ)ಗಳಾಗಿರುವ ಕುತಂತ್ರಗಳು ತಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಲಿವೆ ಹಾಗೂ ಎಂದೂ ನಿಂತಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮನ್ನೇ ನಾವು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡು ಉತ್ತರಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ ಮತ್ತು ಆ ಅಡೆತಡೆಗಳಿಂದ ಪಾರಾಗುವ ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ.

ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಜೀವನವಾಗಿರಲಿ, ವೈಶ್ವಿಕ ಸನ್ನಿವೇಶವಿರಲಿ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಸದಾ ಕಾಲ ಆವರಿಸಿರುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವಂಥದ್ದಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಸಮಯ ಕಳೆದ ಮೇಲೆ ಮುನ್ನೆಲೆಗೆ ಬರುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ಶರೀರ, ಮನಸ್ಸು, ಬುದ್ಧಿ ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಂದ ಎಚ್ಚರ, ಸ್ವಸ್ಥ, ಸ್ಪಂದಿಸುವಂಥದ್ದಾಗಿರುತ್ತದೋ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಆ ಅಡೆತಡೆಗಳಿಂದ ಪಾರಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ಹೆಚ್ಚು. ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ದೇಶದ ರಕ್ಷಣಾ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ, ನಮ್ಮ ಸೇನೆಯ ಸನ್ನದ್ಧತೆ, ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ರಕ್ಷಣಾ ನೀತಿ, ಹಾಗೂ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರ್ರೀಯ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ನಮ್ಮ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆ ಉತ್ತಮವಾಗಿವೆ. ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಭೂ ಹಾಗೂ ಜಲಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸೇನೆಯು ಜಾಗೃತವಾಗಿದೆ. ಈಗಿರುವ ಸೈನ್ಯದ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಭೂ ಗಡಿ, ಜಲಗಡಿ, ಚೆಕ್‌ಪೋಸ್ಟ್, ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಆತಂಕವಾದಿಗಳ ಅಟ್ಟಹಾಸ ಪ್ರಸ್ತುತ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಆತಂಕವಾದಿಗಳು ಶರಣಾಗತರಾಗುವುದು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲಿದೆ. ಆದರೂ ಮನುಷ್ಯನಾದವನಿಗೆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ತನ್ನೊಳಗಿಂದಲೇ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಬಹುದು. ನಮಗೆ ತೊಂದಯನ್ನುಂಟುಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿಗಳು ಶರೀರದಲ್ಲೇ ನೆಲೆಸಿರುತ್ತವೆ. ದೇಹದ ಶಕ್ತಿ ಕುಗ್ಗುವುದು, ಆ ಕುಶಕ್ತಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಕುಂಠಿತವಾದಾಗ ಮಾತ್ರ. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಯಾವ ಸಮಸ್ಯೆಯೂ ಬರಲಾರದು.

ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರುವಂತೆ ಇತ್ತೀಚಿನ ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಭಾರತದ ಚಿಂತನಾ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಇದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ಮನಸ್ಸುಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲೂ, ವಿಶ್ವದೆಲ್ಲೆಡೆ ಇವೆ. ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದ ಭಾರತ ಕೆಲ ಪಟ್ಟಭದ್ರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಯ ಮನಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಖೇದಕರ. ಈ ಶಕ್ತಿಗಳು ಬದಲಾವಣೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸನ್ನಿವೇಶದ ಪ್ರಯೋಜನ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ. ಒಬ್ಬರಿಂದ ಒಬ್ಬರನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸಲು ಜಾತಿ, ಪಂಗಡ, ಭಾಷೆ, ಪ್ರಾಂತಗಳ ವಿವಿಧತೆಯನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಈಗಾಗಲೇ ಇರುವ ವೈಷಮ್ಯವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಬೌದ್ಧಿಕ ಹಾಗೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ವೇದಿಕೆಗಳ ಮೂಲಕ ಇಂತಹ ಪಿತೂರಿಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಅವುಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ನಡೆಸಬೇಕಿದೆ. ಇವೇ ಶಕ್ತಿಗಳು ಸಮಾಜಮುಖಿಯಾದ ನೀತಿಗಳು, ಸರ್ಕಾರಿ, ಅಧಿಕಾರಿ ವರ್ಗದವರು ಹೊರ ತಂದ ನಿರ್ಧಾರಗಳು, ನೀತಿಗಳನ್ನು ಅಪಾರ್ಥವಾಗಿಸಿ ತಮ್ಮ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗೆ ಹೊಂದಿಸಿಕೊಂಡು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ತಪ್ಪು ಸಂದೇಶ ರವಾನಿಸುತ್ತಿವೆ. ಸದಾ ಜಾಗೃತರಾಗಿರುವುದು ಇಂದಿನ ಅಗತ್ಯವಾಗಿದೆ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಕಾರ್ಯ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವಂತೆ, ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ ಹಾಗೂ ನೆಲದ ಕಾನೂನಿನ ಬಗ್ಗೆ ವಿಷಬಿತ್ತುವ ಕೆಲಸ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಲಿದೆ. ಇಂತಹ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಸ್ತರದಲ್ಲಿಯೂ ವಿರೋಧಿಸಬೇಕಿದೆ.

ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮದೇ ಸಮಾಜದ ಒಂದು ಸಮುದಾಯದವರ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೊಂದು ಸಮುದಾಯದವರು ದಾಳಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಸುದ್ದಿ ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತಿವೆ. ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಸಮುದಾಯದವರು ಈ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದೇನಲ್ಲ. ಎರಡೂ ಸಮುದಾಯದವರೂ ಭಾಗಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದು ಪ್ರಕಟಣೆಗಳಿಂದ ತಿಳಿದುಬರುತ್ತಿದೆ. ಆ ಸಮುದಾಯಗಳು ಆರೋಪ ಪ್ರತ್ಯಾರೋಪಗಳನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಕೆಲವು ಘಟನೆಗಳ ವರದಿಯನ್ನು ದುರುದ್ದೇಶದಿಂದ ಸೃಷ್ಟಿಸಲಾಗಿದೆ ಎಂದು, ಕೆಲವೊಂದು ತಪ್ಪಾಗಿ ವರದಿ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ ಎಂದೂ ತಿಳಿದುಬಂದಿದೆ. ಏನೇ ಆಗಲಿ, ಇಂತಹ ಹಿಂಸಾ ಘಟನೆಗಳು ಕಾನೂನು ಸುವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮಿತಿಯನ್ನು ಮೀರುತ್ತಿವೆ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಕದಡುತ್ತಿವೆ. ಈ ಹಿಂಸಾ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಸಂಪ್ರದಾಯವಲ್ಲ, ಸಂವಿಧಾನದ ಆಶಯದ ವಿರುದ್ಧವೂ ಆಗಿವೆ. ಅದೆಂತಹ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಭೇದಗಳಿದ್ದರೂ, ಅದೆಷ್ಟೇ ಪ್ರಚೋದನಾಕಾರಿ ಕಾರ್ಯತಂತ್ರ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಸಂವಿಧಾನದ ಎಲ್ಲೆ ಮೀರದೆ, ಪೊಲೀಸರ ಕೈಗೆ ಆ ಘಟನೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸಿ, ನ್ಯಾಯಾಲಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಾಸವಹಿಸಬೇಕಿದೆ. ಈ ದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ನಾಗರಿಕರ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯ ಇದಾಗಿದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಸಂಘ ಎಂದೂ ಇಂತಹ ಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾದವರ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ನಿಂತಿಲ್ಲ. ಸಂಘ ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳ ವಿರುದ್ಧವೇ ಸದಾ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ಈ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟುವಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ‘ಲಿಂಚಿಂಗ್’ ಎಂಬ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತ, ಭಾರತದ್ದಲ್ಲದ ಇಂತಹ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಿಗೆ ಭಾರತವನ್ನು, ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜವನ್ನು ಹೊಣೆಮಾಡಿ, ಮಾನಹಾನಿ ಮಾಡುತ್ತಾ ತನ್ಮೂಲಕ ತಥಾಕಥಿತ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿರುವುದು ನಡೆಯುತ್ತಲಿದೆ. ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಪ್ರಚೋದನಾಕಾರಿ ಭಾಷೆಯ ಉಪಯೋಗ, ಪ್ರಚೋದನಾಕಾರಿ ಕಾರ್ಯತಂತ್ರಗಳಿಂದ ದೂರ ಉಳಿಯಬೇಕಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಇವನ್ನೇ ಬಂಡವಾಳವಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ, ಎರಡು ಸಮುದಾಯದವರ ನಡುವೆ ವೈಷಮ್ಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವ, ಅದರಿಂದ ತಮ್ಮದೇ ಬೇಳೆ ಬೇಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ತಥಾಕಥಿತ ನಾಯಕರುಗಳನ್ನೂ ಪೋಷಿಸಬಾರದಾಗಿದೆ. ಈ ಘಟನಾವಳಿಗಳನ್ನು ತಹಬಂದಿಗೆ ತರಲು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಾನೂನುಗಳಿವೆ. ಅವುಗಳನ್ನು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯಿಂದ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ಅಳವಡಿಸಬೇಕಿದೆ.

ಸದ್ಭಾವನೆ, ಸಂವಾದ, ಸಹಕಾರ

ಸಮಾಜದ ಎಲ್ಲಾ ವಿಭಿನ್ನ ವಿಭಾಗಗಳು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ ಸದ್ಭಾವನೆ, ಸಂವಾದ, ಸಹಕಾರ ನಡೆಸುವಂತೆ ದುಡಿಯಬೇಕಿದೆ. ಸಮಾಜದ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ತರಗಳ ಜೊತೆಗೂ ಸದ್ಭಾವನೆ, ಸಾಮರಸ್ಯ, ಸಹಕಾರ ಹೆಚ್ಚಿಸುವ, ಅಂತೆಯೇ ಸಂವಿಧಾನದ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯ ನಡೆಸುವಂತೆ ನಮ್ಮ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು, ನಮ್ಮ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಕಾಪಾಡುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಈ ತರಹದ ಸಂವಾದ,ಸಹಕಾರವನ್ನು ವೃದ್ಧಿಸಲು ಸಂಘದ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಷ್ಟಾಗಿಯೂ ಕೆಲವಕ್ಕೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಮೊರೆ ಹೋಗಲೇಬೇಕಿದೆ. ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ನಿರ್ಧಾರ ಏನೇ ಇರಲಿ, ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ನಾಗರಿಕನ ಕರ್ತವ್ಯ ಪರಸ್ಪರ ಸದ್ಭಾವನೆಯನ್ನು ಘಾಸಿ ಮಾಡುವಂತಿರಬಾರದು. ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಸಮುದಾಯದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬನೂ ತನ್ನಿಂದ ಆರಂಭಿಸಿಕೊಂಡು ಸಮಾಜದ ಎಲ್ಲರೂ ರೂಢಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ್ದಾಗಿದೆ.

ಆರ್ಥಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ

ವೈಶ್ವಿಕವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಆರ್ಥಿಕ ಕುಸಿತವನ್ನು ನಾವೂ ಎದುರಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಅಮೆರಿಕಾ, ಚೀನಾ ನಡುವಣ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಜಾಗತಿಕ ವ್ಯಾಪಾರ ಸಮರವನ್ನು ಭಾರತವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದೆ. ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವು ಈ ಕುಸಿತದಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಹಲವಾರು ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಕಳೆದ ಕೆಲ ತಿಂಗಳುಗಳಿಂದ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದೆ. ಜನರ ಆಶೋತ್ತರಗಳಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸುವ ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ಪೂರ್ವಭಾವಿ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕಿದೆ. ಈ ಆರ್ಥಿಕ ಕುಸಿತದಿಂದ ಹೊರಬರುವುದು ಖಚಿತ. ನಮ್ಮ ಆರ್ಥಿಕ ವಲಯದಲ್ಲಿರುವ ದಿಗ್ಗಜರು ನಮ್ಮನ್ನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರತರಲು ಸಮರ್ಥರಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ಆರ್ಥಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಬಲಪಡಿಸಲು ಎಫ್ ಡಿ ಐ, ಕೈಗಾರಿಕಾ ಹೂಡಿಕೆಯಂತಹ ಬಲವಂತಿಕೆಯ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಇವನ್ನು ಅನುಷ್ಠಾನಕ್ಕೆ ತರಲು ಸರ್ಕಾರಿ ನೀತಿಗಳು, ಕಲ್ಯಾಣ ಯೋಜನೆಗಳು ಇನ್ನಷ್ಟು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ, ಬೇಡದ ಕಠಿಣತೆಗಳನ್ನು ಸಡಿಲಗೊಳಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆ

ನಾವು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಸವಾಲುಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕಲು ಸ್ವದೇಶಿ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಮರೆಯುವುದು ನಷ್ಟಕರ. ದತ್ತೋಪಂತ್ ಥೆಂಗಡಿಯವರು ದೇಶಪ್ರೇಮವನ್ನು ದಿನನಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಮೆರೆಯಲು ‘ಸ್ವದೇಶಿ’ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಚಾರ್ಯ ವಿನೋಬಾ ಭಾವೆಯವರು ‘ಸ್ವದೇಶಿ’ಯನ್ನು ಸ್ವಾವಲಂಬನೆಗೆ, ಅಹಿಂಸೆಗೆ ಹೋಲಿಸಿದ್ದರು. ಯಾವುದೇ ಮಾನದಂಡದಿಂದ ಅಳೆದರೂ ನಮಗೆ ತಿಳಿಯುವುದೇನೆಂದರೆ, ಸ್ವಾವಲಂಬಿಯಾಗಿ ಇತರರಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗ ಸೃಷ್ಟಿಸಬಲ್ಲವನೇ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವ್ಯಾಪಾರದಲ್ಲೂ ಸೈ ಎನಿಸಬಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಇಡಿಯ ಮನುಕುಲಕ್ಕೆ ಸದೃಢ,ಆರೋಗ್ಯಕರ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಬಲ್ಲ. ಪ್ರಸ್ತುತ ಆರ್ಥಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಬಲವಂತಿಕೆಗಳಿಂದ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಹೊರಬಂದು, ನಮ್ಮ ಶಕ್ತಿ, ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಆಧಾರದ ಮೆಲೆಯೇ ನಮ್ಮ ಗುರಿಯನ್ನು, ಸಾಧಿಸಲು ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಕಂಡು ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ.

ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಆರ್ಥಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮೇಲೆ ಜಾಗತಿಕ ಉಪಟಲಗಳ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಲು ಭಾರತದ ಮೂಲಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ಚಿಂತಿಸಬೇಕಿದೆ. ನಮ್ಮ ಜನ, ಅವರ ಸ್ಥಿತಿಗತಿ, ಇಲ್ಲಿನ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳು, ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ಬೇಕು ಬೇಡಗಳನ್ನು ಮನದಲ್ಲಿರಿಸಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮದೇ ಆರ್ಥಿಕ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ರಚಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಪ್ರಸ್ತುತದ ಜಾಗತಿಕ ಆರ್ಥಿಕ ಚಿಂತನೆಯಿಂದ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ದೊರೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ, ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಹೆಚ್ಚು ಉದ್ಯೋಗಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತ, ಪರ್ಯಾವರಣಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಹಾನಿ ಮಾಡದೆ ಸ್ವಾವಲಂಬಿತರಾಗುವ ಜೊತೆಗೆ ಈ ಮಾರ್ಗದಿಂದಲೇ ವಿಶ್ವದ ಜೊತೆ ಆರ್ಥಿಕ ವ್ಯಾಪಾರ ವಹಿವಾಟು ನಡೆಸಬೆಕಾದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.

ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದೊರಕಿ ದಶಕಗಳೇ ಕಳೆದರೂ “ಸ್ವ” ಎಂಬುದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾದಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಮಯ ವ್ಯಯ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಮೂಲ ಕಾರಣ ನಮ್ಮನ್ನು ಗುಲಾಮರನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಪೂರ್ವದ ಶಿಕ್ಷಣ ಪದ್ಧತಿ ಇನ್ನೂ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವುದು. ಭಾರತೀಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ಶಿಕ್ಷಣ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಪುನಾರಚಿಸಬೇಕು. ಸ್ವ ಕೇಂದ್ರಿತ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಅಭ್ಯಸಿಸಿದ ಇತರ ದೇಶಗಳು ಇಂದು ಶಿಕ್ಷಣದ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ತರ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿವೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಬರುತ್ತದೆ. ಇಡಿಯ ವಿಶ್ವವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವ, ಎಲ್ಲಾ ಜೀವಿಗಳ ಬಗ್ಗೆಯೂ ದಯೆ ಇರಿಸುವ ಪ್ರಸ್ತುತದಲ್ಲಿ ಸಲ್ಲುವ, ತಾರ್ಕಿಕ, ಸತ್ಯಶೀಲ, ಕರ್ತವ್ಯಶೀಲ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಬೇಕಿದೆ. ಸ್ವ-ಭಾಷಾ, ಸ್ವ-ಭೂಷ, ಸ್ವ-ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಎನಿಸುವ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಂದಿನ ಅಗತ್ಯ. ಇದು ಕೇವಲ ಮೇಲುನೋಟದ ರಚನಾತ್ಮಕ ಬದಲಾವಣೆಯಿಂದಷ್ಟೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆಮೂಲಾಗ್ರವಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ಪಠ್ಯಕ್ರಮವನ್ನೇ ಬದಲಿಸಬೇಕಿದೆ.

ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅಮೂಲ್ಯ ಅಂಶಗಳು ಇಲ್ಲದಿರುವುದು ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಅವನತಿ, ಸಮಾಜದಲ್ಲಿನ ಅನೈತಿಕ ವರ್ತನೆಯೂ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ. ಹೆಣ್ಣನ್ನು ತಾಯಿಯರಂತೆ ಗೌರವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣಿನ ಸ್ವಾಭಿಮಾನವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಯುದ್ಧಗಳು ನಡೆದ, ಎರಡು ಮಹಾನ್ ಗ್ರಂಥಗಳಾದ ರಾಮಾಯಣ, ಮಹಾಭಾರತ ರಚಿತವಾಗಿವೆ. ಪಾವಿತ್ರ್ಯತೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಜೌಹಾರ್ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಾಗಲಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಾಗಲಿ ಮಾತೆ, ಸೋದರಿಯರಿಗೆ ಮನ್ನಣೆ, ರಕ್ಷಣೆಯಿಲ್ಲದೆ ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವೆ. ಇದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ನಾಚಿಗೆಯ ಸಂಗತಿಯಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ತಾಯಂದಿರನ್ನು ಸ್ವಾವಲಂಬಿತರನ್ನಾಗಿ, ಆತ್ಮರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಡಬೆಕಿದೆ. ಪಾವಿತ್ರ್ಯಾಭಾವದಿಂದ, ಸಭ್ಯತೆಯಿಂದ ಪುರುಷರು ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಕಾಣುವ ಹಾಗೆ ನಾವು ಮಾಡಬೇಕಿದೆ.

ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರುವ ಹಾಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಶಿಕ್ಷಣ ದೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಇಂದಿನ ಒಡೆದ ಕಿರು ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಶಿಕ್ಷಣ ಲಭಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಮಾದಕ ವ್ಯಸನದ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸುವ ವಾತಾವರಣವಿದೆ. ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿ ಗಟ್ಟಿಯಿರುವ ಚೀನಾ ದೇಶದಲ್ಲಿಯೂ ಕೆಲ ಸಮಾಯದ ಹಿಂದೆ ಬಾಹ್ಯ ಶಕ್ತಿಗಳಿಂದಾಗಿ ಅಲ್ಲಿನ ಯುವಕರಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೋ ಮಂದಿ ಮಾದಕ ವ್ಯಸನಿಗಳಾಗಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬಗಳು ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬಲವಾದ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಹೊಂದಿ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ನೈತಿಕ ಜೀವನದ ಬಗ್ಗೆ ಬೋಧಿಸದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮ ಉಹಿಸಲಸಾಧ್ಯ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲರೂ ಜಾಗೃತರಾಗಲಿ ಹಾಗೂ ಸಕ್ರಿಯರಾಗಿರಲಿ ಎಂಬ ಕರೆ ಸಂಘದ್ದು.

ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅತಿಯಾದ ಆರ್ಥಿಕ, ಚಾರಿತ್ರ್ಯ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ಉದ್ಭವಿಸುವುದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಅವನತಿಯಿಂದ. ಕಟುವಾದ ಕಾನುನುಗಳು ಕಾಲದಿಂದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗುತ್ತಾ, ಭ್ರಷ್ಟರನ್ನು ಶಿಕ್ಷಿಸುವ ಕೆಲಸ ನಡೆಯುತ್ತಲಿದೆ. ಮೇಲಿನ ಸ್ತರದಲ್ಲಿ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆಯಾದರೂ, ಕೆಳ ಸ್ತರದಲ್ಲಿ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕಿತ್ತೊಗೆಯಲಾಗಿಲ್ಲ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ ಕೂಡ. ಕಠಿಣ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ನಿಷ್ಠಾವಂತ ಜನರು ಪಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಕಾನೂನು, ನೈತಿಕತೆಯನ್ನು ಪಾಲಿಸದವರು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಲಾಭಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇದನ್ನು ತದೆಗಟ್ಟುವುದು ಕೇವಲ ಸರ್ಕಾರದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಲ್ಲ.

ಅಗತ್ಯಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಶೇಕರಿಸಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ವಿಕೃತ ಮನಸ್ಥಿತಿಯೇ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ಬುನಾದಿ. ಸಮಾಜವನ್ನು ಜಾಗೃತರನ್ನಾಗಿಸಿ, ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಆದರ್ಶಗಳನ್ನು ಬೋಧಿಸುವುದು ಅಂತೆಯೇ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ದೇಶದ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ಅನಿವಾರ್ಯ. ಮಾಧ್ಯಮಗಳಿಗೆ ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸಮಾಜವನ್ನು ಜಾಗೃತಗೊಳಿಸುವುದು, ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯ ವಾತಾವರಣ ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕು.

 ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರ ವಿವರಣೆ

ಕಳೆದ ೯ ದಶಕಗಳಿಂದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಸಂಘವು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಏಕಾತ್ಮತಾ, ಸದ್ಭಾವನಾ, ಸದ್ ವ್ಯವಹಾರ, ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ಸಮ ದೃಷ್ಟಿ, ದೇಶಾಭಿಮಾನಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಬೇಕೆಂದು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಸ್ವಯಂಸೇವಕರ ತ್ಯಾಗ ಮನೋಭಾವದಿಂದ ದೇಶದೆಲ್ಲೆಡೆ ವಿಶ್ವಾಸಮೂಡಿದೆ. ಸಂಘದ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬರದ ಕೆಲ ವರ್ಗದವರಿಗೆ ಸಂಘದ ಬಗ್ಗೆ ಸಲ್ಲದ ಆರೋಪ ಮಾಡುತ್ತಾ, ಭಯ, ಪ್ರತಿಕೂಲವೆನಿಸುವಂತೆ ಕೆಲ ಶಕ್ತಿಗಳು ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿವೆ. ಸಂಘ ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜವನ್ನು ಸಂಘಟಿಸುತ್ತಿದೆ. ಇದನ್ನೇ ಆಸ್ತ್ರವನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಹಿಂದೂ ಎಂದುಕೊಳ್ಳದ ಮುಸಲ್ಮಾನ, ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರಿಗೆ ಸಂಘ ಪ್ರತಿಕೂಲವೆಂಬಂತೆ ಆರೋಪಗಳನ್ನು ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜವನ್ನು, ಹಿಂದುತ್ವವನ್ನು, ಹೀಯಾಳಿಸಿ ಹಲವಾರು ಕೆಟ್ಟ ರಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ದೇಶವನ್ನು ಒಡೆಯುವ ಸ್ವ ಹಿತಾಸಕ್ತಿ ಶಕ್ತಿಗಳು ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿವೆ. ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡೇ ಇರುವವರು ಸತ್ಯವನ್ನು ಕಾಣಲು ಬಯಸುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬುದೇ ಇದರ ಅರ್ಥ.

ದೇಶದ ಅಸ್ಮಿತೆ, ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಗುರುತಿನ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಘದ ದೃಷ್ಟಿ, ಘೊಷಣೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಭಾರತ ಅಂದರೆ ಹಿಂದೂಸ್ತಾನ ‘ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರ’ ವಾಗಿದೆ. ಸಂಘದ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳೆಂದರೆ ಕೇವಲ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಹಿಂದೂ ಎಂದು ಕರೆದುಕೊಳ್ಳುವವರಲ್ಲ. ಯಾರು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ್ದಾರೋ, ಯಾರೆಲ್ಲ ಭಾರತದ ಪೂರ್ವಜರ ವಂಶಸ್ಥಾರೋ, ದೇಶದ ಪರಮ ವೈಭವಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸುವರೋ, ಎಲ್ಲಾ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ನಡುವೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಶಾಂತಿ, ಪ್ರೀತಿಗಳಿಂದ ಆದರಿಸಿ ಒಟ್ಟಿಗೆ ನಡೆಯುವ ಸಂಕಲ್ಪ ಮಾಡುತ್ತಾರೋ ಆ ಎಲ್ಲಾ ಭಾರತೀಯರೂ ಹಿಂದೂಗಳೇ. ಅವರ ಉಪಾಸನಾ ಪದ್ಧತಿ ಏನೇ ಇರಲಿ, ಭಾಷೆ ಯಾವುದೇ ಆಡುತ್ತಿರಲಿ, ಆಹಾರ ಪದ್ಧತಿಗಳೇನೆ ಇರಲಿ, ಯಾವುದೇ ಪ್ರಾಂತವಿರಲಿ ಅವು ಯಾವ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಶಕ್ತಿಶಾಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಸಮಾಜ ನಿರ್ಭೀತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಶಕ್ತಿಶಾಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಹಾಗೂ ಕಳಂಕರಹಿತ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಯಾರನ್ನೂ ಹೆದರಿಸಲು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಜನ್ಮದಿಂದಲೂ ದುರ್ಬಲರಾದವರು, ಅಭದ್ರ ಮನಸ್ಥಿತಿಯವರು, ಇತರರನ್ನು ಹೆದರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವರು. ಸಂಘ ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜವನ್ನು ಗಟ್ಟಿ, ಸಬಲ, ಸದ್ಗುಣಶೀಲ, ಪರೋಪಕಾರಿಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಯಾರನ್ನೂ ಹೆದರಿಸಲು ಅಲ್ಲ ಆದರೆ ದುರ್ಬಲರನ್ನು, ಭಯಭೀತರಾದವರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲೆಂದು.

ಬ್ರಿಟಿಷರ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಹಿಂದೂ ಎಂಬುದನ್ನು ರಿಲಿಜಿಯನ್ ಎಂದು ಗೊಂದಲ ಹುಟ್ಟಿಸಲಾಗಿದೆ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಒಂದು ವರ್ಗವು ಹಿಂದೂ ಪದವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರು ಭಾರತೀಯ ಎಂದು ಕರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವರು ಸನಾತನ ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಎಂದು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಹಿಂದೂ ಪದವನ್ನು ಬಳಸದೆ ಇತರೆ ಪದಗಳನ್ನು ಭಯ ಗೊಂದಲದಿಂದ ಬಳಸುವವರನ್ನು ಸಂಘ ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಶಬ್ದಗಳು ಹಲವಿರಬಹುದು, ಉಪಾಸನಾ ಪದ್ಧತಿ ಬೇರೆಯದ್ದಿರಬಹುದು, ಆಹಾರ ಪದ್ಧತಿ, ಭಾಷೆ, ಪ್ರಾಂತಗಳು ಬೇರೆ ಬೇರೆಯಾದರೂ ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಒಂದೇ ಎಂದು ಸಂಘ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತದೆ. ಸಂಘದ ಕೆಲಸ ಅದೇ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಮುಂದೆ ಸಾಗುತ್ತದೆ.

ಈ ಸಂಬಂಧ, ಒಳಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಯ ಭಾವ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ವಿಶ್ವಕ್ಕೆ ಇಂದು ಭಾರತದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಬಹಳಷ್ಟಿದೆ. ಭಾರತ ತನ್ನ ಸ್ವಭಾವ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಬಲವಾದ ಅಡಿಪಾಯದ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲಬೇಕು. ರಾಷ್ಟ್ರದ ಈ ಭಾವ, ಹಾಗೂ ದೇಶದ ಬಗೆಗಿನ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸದ್ಭಾವನೆ, ಸದಾಚಾರ, ಸಾಮರಸ್ಯ ಮತ್ತಷ್ಟು ಬೆಳೆಯಬೇಕು. ಈ ಕಾರ್ಯಗಳು ಸಾಕಾರಗೊಳ್ಳಲು ಸಂಘದ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ತಮ್ಮ ಪಾತ್ರ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಹಾಗೂ ಮುಂದೆಯೂ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಸಂಘ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ಈ ಗುರಿಯನ್ನು ಸಾಧಿಸುವಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯರಾಗಿ ದುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಸ್ವಯಂಸೇವಕನೂ ದುಡಿಯಬೇಕಿದೆ.

ಜೊತೆಗೆ, ಇಂದಿನ ಅಗತ್ಯವೆಂದರೆ ಈ ಕಾರ್ಯ ಸಫಲತೆಗೆ ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿ, ನಾವು ಮೂಕ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಾದರೆ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ದೇಶದ ಸಮಗ್ರ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ, ಸಮಾಜದಲ್ಲಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರ ಹುಡುಕುವುದು,ಉಪಟಲಗಳಿಂದ ವಿಮೋಚನೆ ಪಡೆಯುವುದು ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಬೇರೆಯವರ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಹೊರಿಸಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಕಾಲಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸುವ ನೇತಾರ, ನಾಯಕರು ಬರುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಸಂಪೂರ್ಣ, ಶಾಶ್ವತ ಯಶಸ್ಸು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದು ಸಮಾಜದ ಜೊತೆ ಸ್ವಯಂಸೇವಕನಾಗಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಮಾತ್ರ.

ಸಂಘವು ಈ ಕಾರ್ಯದ ಸಫಲತೆಗೆ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತಿದೆ. ಈವರೆಗೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ನಿರ್ವಹಿಸಿದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಸ್ಪಂದನೆ ದೊರೆತಿದೆ, ಹಾಗೂ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ, ಕುಟುಂಬದ, ದೇಶದ, ವಿಶ್ವದ ಸೌಖ್ಯಕ್ಕೂ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.

ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಷ್ಟೆ : ಇಂದಿನ ಅಗತ್ಯತೆಗಳಿಗನುಗುಣವಾಗಿ ರಾಷ್ಟ್ರ ಸೇವೆಯ ಉದಾತ್ತ, ಪವಿತ್ರ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳೋಣ.

||ಭಾರತ ಮಾತಾ ಕಿ ಜೈ||

8 Oct 2019, Nagpur: Sarsanghachalak of RSS Dr Mohan Bhagwat addressed the gathering of Swayamsevaks at Nagpur as well as online viewers all around the world on the occasion of Vijayadashami Utsav. Vijayadashami marks the victory of virtuous over evil and it was on this auspicious day of 1925 the organisation was started by Dr. Keshav Baliram Hedgewar. RSS is 94 years old and has been known for its man making and volunteering for seva (service) activities around Bharat.

In today’s #RSSVijayadashami event Sri Shiv Nadar, Chairman of HCL Systems was the chief guest and he addressed the gathering too.

Sarsanghachalak Dr Mohan Bhagwat welcomed Sri Shiv Nadar of HCL Systems who was the chief guest

Sarsanghachalak Mohan Bhagwat said, Bharat is a Hindu Rashtra he said for the last nine decades, the Rashtriya Swayamsevak Sangh has been working for creating ekatmata (unity), sadbhavana (goodwill),sadacharan (good conduct) and sadvyavahar (good behaviour) in the society, and a clear vision and devotion towards the nation. In his address Dr Mohan Bhagwat said goal of  strengthening Hindu society so that it neither fears, nor frightens anyone, but save the weak and the frightened.

He said the word Hindu is not confined to just those who call themselves Hindus. Those who belong to Bharat, those of who are descendants of Bharatiya ancestors, those who are working for the ultimate glory of the nation and joining hands in enhancing peace by mingling with each other and accepting, respecting and welcoming all diversities; all those Bharatiyas are Hindus. Whatever may be their mode of worship, language, food habits, lifestyle, and native place, those will not make any difference.

Dr. Mohan Bhagwat remembered the previous Vijayadashami for the 550th Prakash Varsh of Sri Guru Nanak Dev Ji and the 150th birth anniversary of Mahatma Gandhi. He also reminded of the birth centenary year of Sri Dattopant Thengadi this year who strongly espoused Swadeshi and described it as an expression of patriotism in day-to-day life. Dattopant Thengadi was an RSS pracharak who started organisations like Swadeshi Jagran Manch, Bharatiya Mazdoor Sangh, Bharatiya Kisan Sangh.

Dr. Mohan Bhagwat addressed the gathering. Sri Shiv Nadar of HCL was the chief guest

Dr. Mohan Bhagwat congratulated the Primeminister, Home Minister and all the lawmakers for their support in repealing Article 370 and the huge move should benefit Kashmiri Pandits reassured of what they lost due to imposition of Article 370. He also congratulated the scientists for the Chandrayan success.

He expressed the need to have the land and maritime borders strengthened with armed forces and said the security capability of our country, preparedness of our armed forces, security policy of our government and expertise in international politics have only reposed confidence with the system.

He expressed concern on how well-meaning policies, decision or statements coming from persons in the government or administration are used by misinterpretation or distortion, to benefit few vested interests nefarious designs. Being alert on overt or covert effort to create disaffection towards the civil discipline and law of the land is the need of the hour.

Speaking about the economic slowdown he expressed concern that Forgetting the Swadeshi consciousness, while seeking answers to the pressures of the situation, will also lead to loss. He supported the actions taken by the government to curb slowdown

Dr, Bhagwat expressed on the need of Swa centered learning and move away from the colonial education system. ‘We need a relevant, logical, truthful, dutiful education system, based on an approach on the basis of love towards the whole universe and compassionate outlook towards all living beings, which gives comprehensive knowledge and pride about our language (Swa Bhasha), our attire (Swa Bhoosha), and our culture (Swa Sanskriti). We feel the need for a radical transformation from curriculum to teachers’ training. ‘ he said.

Read below for the full text of Sarsanghachalak Dr. Mohan Bhagwat’s speech

Respected chief guest, invited guests who specially came here to witness this function, venerable seers, Mananeeya Sanghchalaks, all Mananeeya Adhikaris of the Sangh, mothers, sisters, eminent citizens and beloved Swayamsevak brothers.

The year preceding this Vijayadasami was very special as the 550th Prakash Varsh of Sri Guru Nanak Dev Ji and the 150th birth anniversary of Mahatma Gandhi. The programmes planned in this connection will continue for some time till their scheduled time-period ends. In the meanwhile, Dattopant Ji Thengadi’s birth centenary year will also start from November 10. However, some important events that had taken place in the past year have made it more memorable to us.

Lok Sabha Elections:

The Lok Sabha election results were declared in the month of May. These elections attracted the attention of the whole world. The timely and systematic conduct of the elections in Bharat, a country of continental proportion brimming with diversity, was the prime cause of attraction for the world. Similarly, was the change in 2014 a mere result of a negative political wave born out of the disenchantment against the previous government, or the people had made up their mind to go in a specific direction: was to be seen in the elections of 2019. The world took note of that also. The people have expressed their firm opinion: democracy is not a new unfamiliar thing that has been imported from outside but it has been ingrained in the national psyche as a result of centuries of tradition and collective experiences and enlightenment gained during the post-independence period; and as a result, the society has resolved to remain in and take forward democracy successfully. This fact came to the attention of all. The society by electing the new government with an increased number of seats has endorsed its past performance and expressed a lot of expectations for the future.

The move of the re-elected regime to nullify Article 370 has once again proved that it has the courage to fulfil those expectations and respect people’s sentiments and wishes in the interest of the country. Removal of Article-370 has been already in the thought of the ruling party. But this time by skilfully garnering the support of other parties in both houses, with strong logic and plea in consonance with public sentiment the work was accomplished, for which the members of the ruling party, including the Prime Minister and Home Minister, and other political parties who upheld the public sentiments in Parliament deserve congratulations. This effort will come to fruition only when justice denied under the influence of Article 370 is restored, injustices occurred are brought to an end. It will happen when our Kashmiri Pandits who were unjustly driven away are brought back and rehabilitated and allowed to remain secure, fearless, patriotic and Hindu. Many a right of residents of Kashmir which were denied to them so far will be restored, and false fears instilled in the minds of brothers of the Valley that there is a threat to their property and jobs due to the nullification of Article 370, will be removed and having done away with those fears, they will be able to perform their duties towards the country’s development with brotherly affinity and concord with the people of the rest of Bharat.

Success of our scientists

In the month of September, our scientists, with their talent, had caught the attention and earned the praise and sympathy of the scientific community of the entire world when they landed Chandrayaan’s “Vikram” on the hitherto unexplored region, the South Pole of the Moon. Although the mission did not attain full success as expected, achieving so much in the first attempt itself is a feat not accomplished so far by the entire world. Due to this daring mission of our scientists, the world’s admiration for our country’s intellectual genius and scientific prowess and commitment to realise the goals through hard work has increased. The matured intellect and action of the people, an awakened sense of pride in the country and firm commitment of the government along with experience of our scientific expertise— all these pleasant feelings have made the last year memorable forever.

However, this is not the time either to revel in the given pleasant circumstances or become lazy and let down our guard and loose our interest, become inactive, indulge in luxury and selfishness, leaving everything to the government. Our ultimate goal – making Bharat glorious and prosperous – towards which we have started our journey is still far off. The forces, seeking to create hurdles in the path and block the way, have not yet stopped their machination. There are some crises before us, which needed to be overcome. There are some questions, which need to be answered by us. And, there are some problems for which we need to find solutions to tackle them.

National Security

As far as crises are concerned, there are always circumstances where there are problems in the life of an individual or the world. Some crises are visible. Some come to the fore later. As long as our body, mind and intellect remain alert, healthy and responsive, the possibility of successfully tackling the crises will also increase. Fortunately, the security capability of our country, preparedness of our armed forces, security policy of our government and the situation of our expertise in international politics– in all these aspects the situation has developed to such a level that we remain alert and confident. The security alertness along our land and maritime borders is better now. However the number of guards and checkposts on land borders, and surveillance along the maritime border, especially on islands, have to be increased. The terrorist violence has declined in the country. The number of terrorists surrendering is also on the rise.

Still, for a human being, there is always a fear of a possible crisis from within as well. The agents that cause many a trouble reside in the body. If the body’s immunity comes down their impact becomes visible, otherwise, there won’t be any hassle.

We all know that, in the past few years, there has been a transformation in the direction of the thought process of Bharat. There are many people in the world and in Bharat as well, who do not want this. A developed Bharat creates fear in the minds of vested interests: such forces will also not want Bharat to be strong and vibrant. Unfortunately, the prevailing state of social unity, equality and harmony in Bharat is not up to the desired level. These forces are seen to be taking advantage of the situation. Diversities of caste, creed, language and region are being used to separate one from another; turning them to differences; widening the fault-lines already existing in the society; imposing fabricated identities on manufactured separations, thereby creating diverse and conflicting streams in the national mainstream – such efforts are underway. It is essential to be alert in identifying these plots and counter them on intellectual and social planes. Even well-meaning policies, decision or statements coming from persons in the government or administration are used by misinterpretation or distortion, to benefit their nefarious designs by these forces. Alertness is a constant necessity. While all these activities are underway, there is an overt or covert effort to create disaffection towards the civil discipline and law of the land. This has to be countered at all levels.

Nowadays, there have been reports that members of a community in our society have been attacked by another community, making them victims of social violence. Such incidents have not been one-sided. There are reports of incidents happening from both sides and allegations and counter-allegations. It has also come to light that some incidents have been deliberately fabricated while some others have been published in a distorted manner. However, it must be accepted that these tendencies of violence have somehow or the other crossed the limits of the law and order and wreaked havoc by eroding the mutual relations in the society. Neither this tendency is the tradition of our country nor does it fit in the spirit of the Constitution. Howsoever deep the difference of opinion be, howsoever provocative actions might have taken place, still, we should act by remaining within the limits of Constitution, handing over such cases to the police and reposing faith in the judicial system of the country. This is the duty of the citizens of a free nation. The Sangh has never supported the people who were involved in such incidents and it stands against each and every such incident. Swayamsevaks are working in this direction so that such incidents do not take place. But by branding such incidents by the words like ‘lynching’, denoting the traditions which were alien to Bharat and belong elsewhere, efforts are underway to defame our country and the entire Hindu society and create fear among the so-called minority communities. We have to understand that such a conspiracy is also being hatched. Everyone should keep away from talking in provocative language or indulging in provocative acts. The so-called leaders—who in the name of advocating the interests of a specific community create clash in between the two communities of our society and have made an industry out of their pursuits for self- aggrandisement—should not be patronised. Adequate laws exist in the country to curb such incidents. They must be honestly and strictly implemented.

Different sections of the society should strive to increase goodwill, dialogues and cooperation among themselves. In today’s context, it is absolutely important to work for the goodwill, harmony and cooperation among all sections of society and follow the discipline by keeping ourselves within the limits of Constitution while expressing our ideas or working for the protection of our interests. The Sangh Swayamsevaks have been taking efforts to enhance this type of dialogues and cooperation. Even then, decisions on some matters are required to be taken by the courts. Whatever be the decision, it is the duty of responsible citizens that they should not hurt the mutual goodwill through words or deeds. It is not the responsibility of any one community; it is the responsibility of all. Each one should follow it and start with oneself.

Economic slowdown

Slowing down of the world economy has left its impacts everywhere. Many countries including Bharat have to suffer the resultant of the ongoing global trade war between the US and China. The government has taken many initiatives to tide over the situation in the last one-and-a-half months. This gives a definite indication of the government’s sensitivity towards people’s interests and its prompt and pro- active attitude. We will definitely come out of this cycle of so called recession. The personalities leading our economy are competent enough.

To strengthen the economy, the government is compelled to take steps such as allowing Foreign Direct Investment and disinvestment of industries. However, while implementing many government schemes and welfare policies at the lower level, more alacrity and efficiency and avoiding unnecessary stringency can set many matters right.

Swadeshi and education system

Forgetting the Swadeshi consciousness, while seeking answers to the pressures of the situation, will also lead to loss. Dattopant Thengadi considered ‘Swadeshi’ as an expression of patriotism in day-to-day life. Acharya Vinoba Bhave described it as self-reliance (Swaavalamban) and non-violence (Ahimsa). As per any yardstick, those who have got the capacity to be self-reliant and provide employment for all in the country, keeping themselves secured, can only build and expand the international trade relations and offer a secure and healthy future for the entire humanity. Considering our economic scenario, even if we have to choose any circuitous route, we must overcome the compulsions once and for all by setting a destination and direction based on our own strength.

However, to minimise the impact of other immediate crises and the ups and downs of the world economy on our financial system, we need to go to the basics and ponder. We have to formulate our own economic vision keeping in mind our requirements, profile and condition of our people and our resources and potential to realise our national aspirations. The prevailing world economic thought is unable to answer many questions. Its standards are also incomplete in many ways; this fact has come before several economists of the world. In that situation, we have to take steps to formulate our own economic vision, policy and system that instil in us capacity to create more and more employment with least consumption of energy that is beneficial for the environment, make us self-reliant in every respect, and create and expand trade relations with the world on the basis of our strength and terms.

We are lagging behind in thinking about this ‘Swa’ even decades after attaining Independence, the root cause behind this is the education system, which was contrived during the period of slavery to keep us slaves, and the same is being continued even after attaining freedom. So we have to give a shape to our educational framework also in tune with Bharatiya vision. Evidently, when we study about the countries, which topped in the field of education in the world, we find that the reason of their academic excellence is the attention they have given to the Swa-centred education. We need a relevant, logical, truthful, dutiful education system, based on an approach on the basis of love towards the whole universe and compassionate outlook towards all living beings, which gives comprehensive knowledge and pride about our language (Swa Bhasha), our attire (Swa Bhoosha), and our culture (Swa Sanskriti). We feel the need for a radical transformation from curriculum to teachers’ training. This cannot be achieved through mere structural changes.

Along with the absence of these components in education, degradation of culture and unethical and immoral behaviour in the society are the reasons behind the two major issues in social life. In a country where women were revered as mothers (matruvadparadareshu), where big wars were waged to protect the self- respect of women that became subject of the great epics Ramayan and Mahabharat, where martyrdoms like jouhar took place to safeguard the chastity, there the spate of incidents which are happening today indicates that our mothers and sisters are not safe and secure both in family and society; this is matter of shame for all us. We have to make our mothers enlightened, self-reliant, and capable of self- protection. The sanctity and decency of our culture is to be instilled in the men’s approach towards women.

We all know, right from childhood this training starts in the family atmosphere. Sheer absence of this is seen in today’s nuclear families. Another frightening symptom of this is the growing level of drug addiction in the new generation. There was a time when even the youth of a culturally rich nation like China were made drug addicts by foreign powers, rendering them soulless. The prevention of the devastating consequences of this social evil will be a very difficult task unless our families cultivate a strong mentality to abstain from temptation of durgs, incline towards moral life, and keep away from getting allured; thus, avoid these dangers. In this regard, it is imperative that all guardians including the Sangh Swayamsevaks remain alert and active.

Rampant financial and character corruption, which is being experienced in the society, primarily emanates from this cultural degradation. From time to time, in order to control this, laws are being made and examples are set by severely punishing the corrupt persons. Though healthy and clean corrective measures are taken at the top level, the corrupt practices continue to take place at the low level. And, at times, apparently making use of these controlling measures, corruption is growing. In the perplexity of following the stringent laws, honest persons suffer and get entangled in difficulties, and those shameless and defiant who disregard law and morality flourish by circumventing the system. This is not just government’s responsibility. The greed to amass more without deserving, without any or less effort, has crept into our minds in the form of a perversion, is the root cause of corruption. In the social atmosphere, transforming the situation through awakening and setting examples of ideal conduct in households, is an inevitable responsibility for health and order of this country.

Media have a major role in awakening the society and creating a conducive social atmosphere. Coming out of the commercial attitude of churning out mere spicy and sensational contents, if the media join in creating a constructive atmosphere, this endeavour will gain momentum.

Just as the situation in our society underscores the need for us to wake up and think about making the atmosphere healthy, similarly the external environment of the entire world demands a broad initiative of the humanity. The policy initiative to make the environment healthy is a subject related to the process of ushering in appropriate and inclusive changes in the environmental policies of all nations. However, taking necessary steps towards bringing in minor changes in the day-to-day behaviour of common people is also effective in this direction. The Sangh Swayamsevaks are also doing many such works in this field. To make all their activities more systematic, an endeavour namely ‘Paryavaran Gatividhi’ has started as a social project.

What is Hindu Rashtra

For the last nine decades, the Rashtriya Swayamsevak Sangh has been working for creating ekatmata (unity), sadbhavana (goodwill), sadacharan (good conduct) and sadvyavahar (good behaviour) in the society, and a clear vision and devotion towards the nation. It is quite evident that the service mentality and devotion of Swayamsevaks have created a trust all over the country. However, attempts are being made to create distrust, fear and hostility among sections who have not yet come in contact with the Sangh. The Sangh is organising the Hindu society: a relentless and misconstrued campaign is going on to extrapolate this to mean that it harbours hatred against those sections, especially Muslims and Christians, who do not call themselves Hindu. There is an orchestrated effort to malign the Hindu society and Hindutva through a number of baseless and slanderous allegations. Behind this nefarious design, there is a thought process, which is relentlessly working to keep our society divided and make use of it for its self-interests. This is so clear that only those who deliberately keep their eyes shut don’t grasp it.

The vision and proclamation of the Sangh regarding the identity of the nation, social identity of all of us, and the identity of the country’s nature, are clear, well-thought-of and firm that Bharat is Hindustan, Hindu Rashtra. In the view of the Sangh, the word Hindu is not confined to just those who call themselves Hindus. Those who belong to Bharat, those of who are descendants of Bharatiya ancestors, those who are working for the ultimate glory of the nation and joining hands in enhancing peace by mingling with each other and accepting, respecting and welcoming all diversities; all those Bharatiyas are Hindus. Whatever may be their mode of worship, language, food habits, lifestyle, and native place, those will not make any difference. Strong person and society are fearless. Such strong people, with unblemished character, will not frighten anyone. Only the weak people, due to fear born out of their feeling of insecurity, will try to frighten others. The Sangh is making the whole Hindu society such strong, virtuous and benevolent that it will not fear or frighten anyone, but save the weak and the frightened.

The confusing concept of the word Hindu, the imagination of confining this to the framework of religion has been distracting our intellect right from the time of the British. There is a section of society, which does not accept this word. They use the term Bharatiya for themselves. Some people address the civilisations based on the Bharatiya nature and culture as Indic in English. Those who use alternative words for themselves, out of fear or confusion, and negate the word Hindu, are also acceptable for the Sangh. Words may be different, ways and customs and mode of worship may be different, food habits and lifestyles may be different, nativity may be different, state and language may be different, but we are not considering those sections of society different from each other. Accepting all those as our own, the Sangh work goes on. This feeling of affinity and inclusiveness is the consciousness of the nation. That is Hindutva. The sacred goal of fulfilling the relevant, all-round glory of our ancient nation and preserving as well as enhancing the Dharma Pran nature and culture, is at the core and destination of this affinity.

For the world, Bharat is an absolute necessity. Bharat has to stand on its own strong foundation of nature and culture. So with this clear concept about the nation and its pride in mind, it is necessary to make the feelings of goodwill, good conduct and harmony strong in the entire society. In all these endeavours, the Sangh Swayamsevaks have a significant role to play and will continue to do so. The Sangh Swayamsevaks are active in making the plans useful for this a success. Accepting the challenges of the times, each Swayamsevak has to work for this.

However, this need of the hour will be fulfilled only when we do away with the mentality of leaving the responsibility of this task upon an individual or organisation and become a mute spectator. The task of achieving progress of a nation, finding solutions to the problems of society, seeking redemption of crises: all these cannot be outsourced. Someone or the other may take up the task of leading, from time to time, but it is impossible to attain the complete and eternal success unless the enlightened society with a clear vision, selfless and honest effort and impenetrable unity do not volunteer to intervene with strong force.

The Sangh is working to create Karyakartas who are able to build congenial atmosphere for this work. The activities carried out by these Karyakartas in the society and their impact have proved today that this is the right way to make us, our family, our country and our world happy.

This is the appeal to you all, taking into account the requirements of current period, we all should participate in this noble and sacred mission.

Bharat Mata Ki Jai .

ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರಕ್ಕಾಗಿ ಜೀವನವನ್ನೇ ತೇಯ್ದ ಮಹನೀಯರನ್ನು ಮರೆಯಲಾದೀತೆ?

31 ಆಕ್ಟೊಬರ್ 2019ರಿಂದ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಮರು ವಿಂಗದನಾ ಮಸೂದೆ ಜಾರಿಗೆ ಬರುವ ದಿನವಾಗಿದೆ. ತನ್ನಿಮಿತ್ತದ ವಿಶೇಷ ಲೇಖನ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಅಧ್ಯಯನ ಕೇಂದ್ರ, ಕರ್ನಾಟಕದ ಶ್ರೀ ಸತ್ಯನಾರಾಯಣ ಶಾನಭಾಗ ಅವರಿಂದ.

Picture from Internet on reorganisation of the state of Jammu and Kashmir

ಕಳೆದ ಏಳು ದಶಕಗಳಿಂದ ಭಾರತದ ಕಿರೀಟ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಕುರಿತಂತೆ ಆ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ದೇಶದೆಲ್ಲೆಡೆ ನಡೆದ ಸಂಘರ್ಷ ಇಂದು ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಮತ್ತು ನಿರ್ಣಾಯಕ ತಿರುವಿನಲ್ಲಿ ಬಂದು ನಿಂತಿದೆ. 2019ರ ಆಗಸ್ಟ್ 5ರಂದು ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ರಾಮನಾಥ ಕೋವಿಂದ್ ಅವರು ಸಂವಿಧಾನದ ಆರ್ಟಿಕಲ್ 370 ನೀಡುವ ಅಧಿಕಾರದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಹೊರಡಿಸಿದ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಆದೇಶ 272ರ ಅನ್ವಯ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ ಎಲ್ಲ ಆರ್ಟಿಕಲ್‍ಗಳು ಯಾವುದೇ ನಿರ್ಬಂಧಗಳಿಲ್ಲದೇ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ಜಾರಿಯಾದವು. ನಂತರ ಭಾರತದ ಸಂಸತ್ತಿನ ಎರಡೂ ಸದನಗಳಲ್ಲಿ ಗೃಹ ಮಂತ್ರಿ ಅಮಿತ್ ಶಾ ಮಂಡಿಸಿದ ಸಂಕಲ್ಪವು ಅಂಗೀಕಾರವಾದ ನಂತರ ಅದರ ಅನ್ವಯ ಆರ್ಟಿಕಲ್ 370(1)(ಡಿ) ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಆದೇಶ 273ನ್ನು ಹೊರಡಿಸಿದ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳು ಸಂವಿಧಾನದ ಆರ್ಟಿಕಲ್ 370ನೇ ವಿಧಿಯ ಅಂಶಗಳು ಜಾರಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆದೇಶಿಸಿದರು. ಕಳೆದ 72 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ದುರುಪಯೋಗಕ್ಕೊಳಗಾಗುತ್ತಿದ್ದ “ತಾತ್ಕಾಲಿಕ” ಎಂದು ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದ 370ನೇ ವಿಧಿಯ ಕಂಟಕ ಕೊನೆಯಾಯಿತು. ಆರ್ಟಿಕಲ್ 35ಎ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಅನ್ಯಾಯ ಕೊನೆಯಾಯಿತು. ಜೊತೆಗೆ ಸಂಸತ್ತಿನ ಎರಡೂ ಸದನಗಳಲ್ಲಿ ಗೃಹ ಮಂತ್ರಿಗಳು ಮಂಡಿಸಿದ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ರಾಜ್ಯ ಪುನರ್ ವಿಂಗಡನಾ ಮಸೂದೆ ಅಂಗೀಕಾರವಾಗುವುದರೊಂದಿಗೆ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಮತ್ತು ಲಢಾಕ್ ಈ ಎರಡು ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನಾಗಿ ಮರುವಿಂಗಡನೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಹಿತ ಮತ್ತು ಪ್ರದೇಶದ ಪ್ರಗತಿಗೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆಯಲಾಯಿತು. ಇಂತಹ ಮಹತ್ವಪೂರ್ಣ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಭಾರತ ಗಣತಂತ್ರದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ಏಕೀಕರಣಗೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ತ್ಯಾಗ ಬಲಿದಾನಗೈದ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನದೊಂದಿಗಿನ ನೇರಯುದ್ಧ, ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ, ಜಿಹಾದ್‍ಗಳ ಬರ್ಬರತೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಿದ, ಒಳಗಿನ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿ ಶಕ್ತಿಗಳು ಸ್ವಾರ್ಥಿ ರಾಜಕೀಯ ಪರಿವಾರಗಳು ಮೊದಲಾದ ರಾಷ್ಟ್ರವಿರೋಧಿ ಶಕ್ತಿಗಳ ಸವಾಲನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ದಿಟ್ಟವಾಗಿ ನಿಂತು ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಮತ್ತು ಲಢಾಕ್ ಭಾರತದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗವೆಂದು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಸಾರಿದ ಆ ಎಲ್ಲ ಮಹನೀಯರನ್ನು ನೆನಪಿಸಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದುದು ದೇಶವಾಸಿಗಳ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಮಹಾರಾಜ ಹರಿಸಿಂಗ್
ಇಂದು ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಭಾರತ ಗಣತಂತ್ರದ ಭಾಗವಾಗಿ ಉಳಿದಿದ್ದರೆ ಅದರ ಸರ್ವಪ್ರಥಮ ಶ್ರೇಯ ಸಲ್ಲಬೇಕಾದದ್ದು ಮತ್ತು ಮೊದಲು ಸ್ಮರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದದ್ದು ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಆಳಿದ ಡೋಗ್ರಾ ವಂಶದ ಕೊನೆಯ ಮಹಾರಾಜ ಹರಿಸಿಂಗ್‍ರವರನ್ನು. ಆದರೆ ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಅನ್ಯಾಯದಿಂದ ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು. ಇಂದಿಗೂ ಕಾಶ್ಮೀರದ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಮಹಾರಾಜ ಹರಿಸಿಂಗ್ ಅವರೇ ಕಾರಣ ಎಂದು ಗೂಬೆ ಕೂರಿಸುವವರಿದ್ದಾರೆ. ಮಹಾರಾಜ ಹರಿಸಿಂಗ್ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಇರಲು ಬಯಸಿದ್ದರು ಎನ್ನುವ ಸುಳ್ಳು ಇನ್ನೂ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿದೆ.
ಬ್ರಿಟಿಷರು ಭಾರತ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ದೇಶದ ವಿಭಜನೆ ಆಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವಾಗ ದೇಶದಲ್ಲಿ ವಿಲಯನದ ಕುರಿತು ಮೊದಲು ಮಾತನಾಡಿದ್ದು ಮಹಾರಾಜ ಹರಿಸಿಂಗ್. ಅಯಕಟ್ಟಿನ ಸ್ಥಾನವಾಗಿದ್ದ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಅರಿತಿದ್ದ ಹರಿಸಿಂಗ್ ಏಕೆ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸೇರಬೇಕು ಎನ್ನುವುದರ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಅರಿತಿದ್ದರು. ಎರಡನೇ ವಿಶ್ವಯುದ್ಧದ ನಂತರದ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್-ಯುಎಸ್ ಅಲಯನ್ಸ್ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಭಾಗವಾದರೆ ರಷ್ಯಾ ಮತ್ತು ಚೀನಾಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಬಹುದು ಎನ್ನುವ ಬ್ಯಾಟನ್ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದಾಗ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಒತ್ತಡಗಳು, ಅಂದಿನ ಭಾರತದ ಗವರ್ನರ್ ಜನರಲ್ ಆಗಿದ್ದ ಮೌಂಟ್ ಬ್ಯಾಟನ್ ಕುಟಿಲ ತಂತ್ರ, ಪ್ರಜೆಗಳನ್ನು ಎತ್ತುಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದ ಅವಕಾಶವಾದಿ ಶೇಖ್ ಅಬ್ದುಲ್ಲ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಹವಣಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ಈ ಎಲ್ಲ ಒತ್ತಡಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಎದುರಿಸಿದರು ಮಹಾರಾಜ ಹರಿಸಿಂಗ್.

Maharaja Hari Singh

25 ಜುಲೈ 1947ರಂದು ಎಲ್ಲ ರಾಜರು ಅಥವಾ ಅಥವಾ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳನ್ನು ವಿಲೀನದ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡಲು ಸಭೆ ಕರೆಯಲಾಗಿತ್ತು. ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದಿಂದ ಮಹಾರಾಜರ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾಗಿ ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿ ರಾಮಚಂದ್ರ ಕಾಕ್ ಹೋಗಿದ್ದರು, ಆದರೆ ಅವರಿಗೆ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಲು ಅವಕಾಶವನ್ನೇ ನೀಡಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಪ್ರಧಾನಿ ನೆಹರು ಅವರಿಗೆ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ವಿಲೀನಕ್ಕಿಂತ ತನ್ನ ಮಿತ್ರ ಶೇಖ್ ಅಬ್ದುಲ್ಲನಿಗೆ ಅಧಿಕಾರ ಹಸ್ತಾಂತರವಾಗಬೇಕೆನ್ನುವುದು ಮಹತ್ವ ಎನಿಸಿತ್ತು. ಸರಿಯಾಗಿ ನಡೆದಿದ್ದರೆ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಿಲೀನಗೊಂಡ ಮೊದಲ ರಾಜ್ಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಎಲ್ಲ ಘಟನೆಗಳ ನಡುವೆ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಆಕ್ರಮಣ ನಡೆದು ಉಂಟಾದ ಪ್ರತಿಕೂಲ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಮಹಾರಾಜ ಹರಿಸಿಂಗ್ 26 ಅಕ್ಟೋಬರ್ 1947ರಂದು ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮಿರವನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಿಲೀನಗೊಳಿಸುವ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದರು. ನೆಹರು ಆಣತಿಯಂತೆ ಶೇಖ್‍ಗೆ ಅಧಿಕಾರ ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟರು. ನಂತರ ಅವರನ್ನು ಕುಟಿಲತನದಿಂದ ರಾಜ್ಯದಿಂದಲೇ ಹೊರಹಾಕಲಾಯಿತು. ಮುಂದಿನ 12 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಮುಂಬೈನ ಯಾವುದೋ ಫ್ಲಾಟಿನಲ್ಲಿ ಅನಾಮಧೇಯರಾಗಿ ಮಹಾರಾಜ ಹರಿಸಿಂಗ್ ಬದುಕಬೇಕಾಯಿತು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಮರಣಾನಂತರ ಅವರ ಅವಶೇಷಗಳಷ್ಟೇ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರಕ್ಕೆ ವಾಪಸ್ಸು ಹೋದವು.

ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ರಾಜಿಂದರ್ ಸಿಂಗ್
ಅಕ್ಟೋಬರ್ 22 1947ರಂದು ಕಬಾಲಿಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಐದು ಸಾವಿರ ಸೈನಿಕರ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಪಡೆ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಮೇಲೆ ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿತ್ತು. ರಾಜ್ಯ, ಭಾರತದ ವಿಲೀನವಾಗುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ದೆಹಲಿಯ ನಾಯಕರು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ನೆಹರು ತೋರಿಸಿದ ನಿಷ್ಕಾಳಜಿಯ ಪರಿಣಾಮ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬೇಕಾದ ಸೈನ್ಯ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತುರ್ತು ಸಭೆ ನಡೆಸಿದ ಮಹಾರಾಜ ಹರಿಸಿಂಗ್ ರಾಜ್ಯದ ಸೇನಾ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ರಾಜಿಂದರ್ ಸಿಂಗ್‍ರವರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಆದೇಶ ‘ಕೊನೆಯ ಸೈನಿಕ ಮತ್ತು ಕೊನೆಯ ಗುಂಡು ಇರುವ ವರೆಗೆ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸು’ (save the state till the last man and the last bullet) ಎನ್ನುವುದಾಗಿತ್ತು.

Brig Rajinder Singh

ಮಹಾರಾಜರಿಗೆ ಸೆಲ್ಯೂಟ್ ಮಾಡಿ ಕಬಾಲಿಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ತನ್ನ ಸೈನಿಕರೊಂದಿಗೆ ಮುಝಾಫರಾಬಾದಿನತ್ತ ತೆರಳಿದ ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ರಾಜಿಂದರ್ ಸಿಂಗ್ ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ವೀರಾವೇಶದಿಂದ ಹೋರಾಡಿದರು. ಈ ನಡುವೆ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ 4ನೇ ಬಟಾಲಿಯನ್‍ನಲ್ಲಿ ವಿದ್ರೋಹ ಉಂಟಾಗಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸೈನಿಕರ ಡೋಗ್ರಾ ಸೈನಿಕರ ವಿರುದ್ಧವೇ ಬಂಡಾಯವೆದ್ದಿದ್ದರು. ಭಾರತದ ಸೈನ್ಯ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತಲುಪುವುದರವರೆಗೆ ಕೇವಲ ನೂರು ಸೈನಿಕರೊಂದಿಗೆ ಹೋರಾಡಿ ಶತ್ರುಗಳು ಶ್ರೀನಗರ ತಲುಪುವುದನ್ನು ತಡೆದ ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರಕ್ಕಾಗಿ ಹುತಾತ್ಮರಾದರು. ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಹಾವೀರ ಚಕ್ರ ಗೌರವಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರರಾದ ಮೊದಲ ವೀರಯೋಧ ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ರಾಜಿಂದರ್ ಸಿಂಗ್.

ಮಕಬೂಲ್ ಶೇರವಾನಿ
1947ರಲ್ಲಿ ಕಬಾಲಿಗಳ ವೇಷದಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಸೈನಿಕರು ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಬಾರಾಮುಲ್ಲಾವನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಮಕಬೂಲ್ ಶೇರವಾನಿಗೆ ಕೇವಲ 19 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ನ್ಯಾಶನಲ್ ಕಾನ್ಫರೆನ್ಸ್ ಸೇರಿದ್ದ ಆತನಿಗೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಸೇರಬೇಕು ಎನ್ನುವುದು ಈಗಾಗಲೇ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಬಾರಾಮುಲ್ಲಾದಿಂದ ಶ್ರೀನಗರಕ್ಕೆ ತಲುಪಿ ಅದನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾವಿರಾರು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಬಾಲಿಗಳು ಹವಣಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಬಾರಾಮುಲ್ಲಾದಿಂದ ಶ್ರೀನಗರ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿದರೆ 2 ತಾಸಿನ ದಾರಿ. ಅಂದು ನಡೆದು ಸಾಗಿದರೆ ಒಂದು ದಿನದಲ್ಲಿ ತಲುಪಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವರಲ್ಲಿ ನಕ್ಷೆ ಇರಲಿಲ್ಲ, ದಾರಿ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡ ಮಕಬೂಲ್ ಶೇರವಾನಿ ನೀವೂ ಮುಸಲ್ಮಾನರು ನಾನೂ ಮುಸಲ್ಮಾನ. ನಿಮಗೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಅವರ ಕಮಾಂಡರ್‍ನನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸಿ, ಸಾವಿರಾರು ಸೈನಿಕರ ತುಕಡಿಯನ್ನು ಮೂರು ದಿವಸ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡಿಸಿ ಕೊನೆಗೆ ಶ್ರೀನಗರ ತಲುಪಲೇ ಬಾರದು ಅಂತಹ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಮುಟ್ಟಿಸಿಬಿಟ್ಟ. ಆತನಿಂದಾಗಿ ಭಾರತೀಯ ಸೈನ್ಯ ಶತ್ರುಗಳ ಕೈವಶವಾಗುವ ಮೊದಲು ಶ್ರೀನಗರವನ್ನು ತಲುಪುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ ಮಕಬೂಲ್ ಶೇರವಾನಿ ಸಾವಿರಾರು ಸೈನಿಕರ ತುಕಡಿಯನ್ನು ದಾರಿ ತಪ್ಪಿಸಿದ್ದ.

Maqbool Sherwani

7 ನವೆಂಬರ್ 1947ರಂದು ಕೊನೆಗೆ ಶತ್ರುಗಳು ಅವನನ್ನು ಹಿಡಿದರು. ‘ನಿನಗೆ ಕ್ಷಮೆ ನೀಡುತ್ತೇವೆ, ಕಾಶ್ಮೀರದ ಸೈನಿಕ ನೆಲೆ ಇರುವ ಜಾಗ ತೋರಿಸಿಬಿಡು, ಹೇಗಿದ್ದರೂ ನೀನೂ ಮುಸಲ್ಮಾನ’ ಎಂದ ಕಬಾಲಿಗಳ ಕಮಾಂಡರ್. ಮಕಬೂಲ್ ಖಡಾಖಂಡಿತ ನಿರಾಕರಿಸಿದ. ಆತನನ್ನು ದ್ರೋಹಿ ಎಂದು ಜರಿದರು. ಮರದ ಹಲಗೆಗೆ ಮೊಳೆಹೊಡೆದು ನೇತುಹಾಕಿದರು. ಗುಂಡು ಹೊಡೆದು ಆತನನ್ನು ಸಾಯಿಸಿದರು. ಮುಂದೆ ಭಾರತೀಯ ಸೈನ್ಯ ಬಾರಾಮುಲ್ಲಾವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವರೆಗೆ ಆತನ ಹೆಣ ನೇತಾಡುತ್ತಲಿತ್ತು. ಅದಾದ ಮೇಲೆಯೇ ಆತನ ಪಾರ್ಥಿವ ಶರೀರವನ್ನು ಕೆಳಗಿಳಿಸಿ ಸಕಲ ಮಿಲಿಟರಿ ಗೌರವದೊಂದಿಗೆ ಅಂತಿಮ ಸಂಸ್ಕಾರ ನಡೆಸಲಾಯಿತು. ಭಾರತೀಯ ಸೈನ್ಯ ಆತನಿಗೆ ಬಾರಾಮುಲ್ಲಾದಲ್ಲಿ ಸ್ಮಾರಕವೊಂದನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ನ್ಯಾಶನಲ್ ಕಾನ್ಫರೆನ್ಸ್ ಆತನ ಹಾಗೂ ಆತನ ಕುಟುಂಬದ ಬಗ್ಗೆ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಕಾಳಜಿ ತೋರಲಿಲ್ಲ.

ಮಾಸ್ಟರ್ ಅಬ್ದುಲ್ ಅಜೀಜ್
ಮಕಬೂಲ್ ಶೇರವಾನಿಯಂತೆಯೇ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಆಕ್ರಮಣದ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರತಿರೋಧ ಒಡ್ಡಿ ಪ್ರಾಣಾರ್ಪಣೆಗೈದವರಲ್ಲಿ ಮಾಸ್ಟರ್ ಅಬ್ದುಲ್ ಅಜೀಜ್ ಕೂಡ ಒಬ್ಬರು. ಮುಝಾಫರಾಬಾದನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡ ಶತ್ರುಗಳು ಮುಸ್ಲಿಮೇತರರನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತ ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅನೇಕರ ಪ್ರಾಣ ಕಾಪಾಡಿದವರು ಮಾಸ್ಟರ್ ಅಜೀಜ್. ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಓರ್ವ ಟೇಲರ್ ಆಗಿದ್ದ ಮಾಸ್ಟರ್ ಅಬ್ದುಲ್ ಅಜೀಜ್ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕುರಾನ್ ಹಿಡಿದು ‘ಮುಸ್ಲಿಮೇತರರ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹಾಕುವ ಮೊದಲು ನನ್ನ ಶವದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ಕುರಾನ್ ದಾಟಿ ಹೋಗಿ’ ಎಂದು ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಮುಸ್ಲಿಮರ ವಿರುದ್ಧ ತಿರುಗಿ ನಿಂತರು. ಆದರೂ ಆ ಕ್ರೂರಿಗಳು ಇವರನ್ನು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ, ಬರ್ಬರವಾಗಿ ಹತ್ಯೆಗೈದರು.

ಕರ್ನಲ್ ಚೆವಾಂಗ್ ರಿಂಚೆನ್
1948ರಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿಗಳು ಕಾರ್ಗಿಲ್ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಲೇಹ್ ಮತ್ತು ಲಢಾಕ್‍ನ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟಾಗ ಅದನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೋರಾಡಿದ್ದು ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಸೈನ್ಯದ ಕೇವಲ 33 ಸೈನಿಕರ ತುಕಡಿ ಮತ್ತು 20 ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು. ಅದರ ನೇತೃತ್ವ ವಹಿಸಿದ್ದ ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ಕರ್ನಲ್ ಪ್ರೀತಿ ಸಿಂಗ್ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಆಕ್ರಮಣಕಾರರಿಂದ ಲಢಾಕ್‍ನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ಮುಂದೆ ಬನ್ನಿ ಎಂದು ಕರೆ ಕೊಟ್ಟಾಗ ಮೊದಲು ಮುಂದೆ ಬಂದಿದ್ದು 17 ವರ್ಷದ ಚೆವಾಂಗ್ ರಿಂಚೆನ್. ತತ್‍ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಸೈನ್ಯ ತರಬೇತಿ ಪಡೆದದ್ದಲ್ಲದೇ ನುಬ್ರಾ ಕಣಿವೆಯ ತನ್ನ 28 ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ನುಬ್ರಾ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರ ಪಡೆಯನ್ನು ರಚಿಸಿದ ರಿಂಚೆನ್ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಲು ನಿಂತ. ಇದೇ ಮುಂದೆ ಲಢಾಕ್ ಸ್ಕೌಟ್ಸ್ ಹೆಸರಿನ ಪ್ರಮುಖ ತುಕಡಿಯಾಯಿತು. ಆತನ ಶೌರ್ಯ ನಾಯಕತ್ವಕ್ಕಾಗಿ 1952ರಲ್ಲಿ ಮಹಾವೀರ ಚಕ್ರದಿಂದ ಸನ್ಮಾನಿಸಲಾಯಿತು. ಕರ್ನಲ್ ರಿಂಚೆನ್ ಈ ಗೌರವ ಪಡೆದ ಅತ್ಯಂತ ಕಿರಿಯ ವಯಸ್ಸಿನ ಯೋಧ. ಮುಂದೆ 1971ರ ಭಾರತ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿಯೂ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದ ಕರ್ನಲ್ ಚೆವಾಂಗ್ ರಿಂಚೆನ್ ಲಢಾಕ್ ಸೆಕ್ಟರಿನ 9 ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಶತ್ರುಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸಿದರು. ಈ ಶೌರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಎರಡನೇ ಬಾರಿಗೆ ಮಹಾವೀರ ಚಕ್ರ ಪಡೆದ ಗೌರವಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರರಾದರು. ಆವರನ್ನು “ಲಢಾಕಿನ ಸಿಂಹ” ಎಂದೇ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.

Colonel Rinchen

ಮೇಜರ್ ಸೋಮನಾಥ್ ಶರ್ಮಾ
1947ರ ನವೆಂಬರ್ ನ ಬಡಗಾಮ್ ಸಂಘರ್ಷ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದೊಂದಿಗೆ ನಡೆದ ಯುದ್ಧದ ಒಂದು ಮಹತ್ವಪೂರ್ಣ ಹೋರಾಟ. ಸುಮಾರು 500ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸೈನಿಕರು ಬಡಗಾಮ್ ಹಳ್ಳಿಯನ್ನು ಸುತ್ತುವರಿದಿದ್ದಾಗ ಅವರನ್ನು ಎದುರಿಸಿದ್ದು ಕೆಲವೇ ಸೈನಿಕರ ಮೇಜರ್ ಸೋಮನಾಥ ಶರ್ಮಾ ನೇತೃತ್ವದ ತುಕಡಿ. ಶತ್ರುಗಳಿಗೂ ಮತ್ತು ಮೇಜರ್ ನೇತೃತ್ವದ ತುಕಡಿಗೂ ಅನುಪಾತ ಏಳಕ್ಕೆ ಒಂದರಷ್ಟಿತ್ತು. ಅತೀವ ಶೌರ್ಯ ಸಾಹಸದಿಂದ ಹೋರಾಡಿದ ಭಾರತದ ಸೈನ್ಯ ಸುಮಾರು ಇನ್ನೂರಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಹೊಡೆದುರುಳಿಸಿ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿಗಳು ಮುಂದುವರಿಯವುದನ್ನು ತಡೆಯಿತು. ಬಡಗಾಮ್ ಅತ್ಯಂತ ಆಯಕಟ್ಟಿನ ಪ್ರದೇಶ ಅದರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರೆ ಶ್ರೀನಗರ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣ ಕೈತಪ್ಪುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಸೈನ್ಯ ಶ್ರೀನಗರ ತಲುಪುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತಿಳಿದಿದ್ದ ಮೇಜರ್ ಸೋಮನಾಥ ಶರ್ಮಾ ಪ್ರಾಣವನ್ನು ಪಣವಿಟ್ಟು ಹೋರಾಡಿದ್ದರು. ಕೇವಲ 25ನೇ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಾಣಾರ್ಪಣೆಗೈದ ಮೇಜರ್ ಸೋಮನಾಥ ಶರ್ಮಾ ದೇಶದ ಪ್ರಥಮ ಪರಮ ವೀರ ಚಕ್ರ ಪುರಸ್ಕಾರದಿಂದ ಪುರಸ್ಕೃತರು.

Major Somnath Sharma

ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ದಿವಾನ್ ರಂಜಿತ್ ರಾಯ್
ಸಿಖ್ ರೆಜಿಮೆಂಟಿನ ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ದಿವಾನ್ ರಂಜಿತ್ ರಾಯ್, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಕಾಶ್ಮೀರದ ಮೇಲೆ ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿದಾಗ ನಿರಾಶ್ರಿತರಿಗೆ ಅಗತ್ಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿದ್ದರು. ನಂತರ ಕಾಶ್ಮೀರಕ್ಕೆ ಅವರನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿ ಎರಡು ತುಕಡಿಗಳ ಕಮಾಂಡ್ ನೀಡಿ ಆಯಕಟ್ಟಿನ ಬಾರಾಮುಲ್ಲ-ಶ್ರೀನಗರ ಹೆದ್ದಾರಿಯನ್ನು ಶತ್ರುಗಳ ಆಕ್ರಮಣದಿಂದ ತಡೆಯುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ವಹಿಸಲಾಯಿತು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಕಬಾಲಿ ಸೈನ್ಯ ಈ ಹೆದ್ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೀನಗರದತ್ತ ದೌಡಾಯಿಸಿತ್ತಿದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ತಡೆದ ರಂಜಿತ್ ರಾಯ್ ಭಾರತೀಯ ಸೈನಿಕರು ಶ್ರೀನಗರ ಏರ್‍ಪೋರ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇಳಿಯಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟರು. ಆತ ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹೋರಾಡಿದ ಮೊದಲ ಭಾರತೀಯ ಸೈನ್ಯಾಧಿಕಾರಿ. ಶತ್ರುಗಳೊಂದಿಗಿನ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 27ರಂದು ಅವರು ಪ್ರಾಣಾರ್ಪಣೆಗೈದರು.

Lt. Diwan Ranjit Rai

ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ಮಹಮ್ಮದ್ ಉಸ್ಮಾನ್
ಮೂಲತಃ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದವರಾದ ಮಹಮ್ಮದ್ ಉಸ್ಮಾನ್ ತನ್ನ 20ನೇ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಇಂಗ್ಲೆಂಡಿನ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ರಾಯಲ್ ಮಿಲಿಟರಿ ಅಕಾಡೆಮಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಪಡೆದರು. ತರಬೇತಿ ಪಡೆದ ನಂತರ ಬಲೂಚ್ ರೆಜಿಮೆಂಟಿಗೆ ನಿಯುಕ್ತರಾದರು, ಮೇಜರ್ ರ್ಯಾಂಕ್‍ಗೆ ಏರಿದರು. ದೇಶ ವಿಭಜನೆಯ ನಂತರ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಸೈನ್ಯದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾಗುವಂತೆ ಬಂದ ಆಹ್ವಾನವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿ ಭಾರತ ಸೈನ್ಯ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಮುಂದುವರಿದರು. ಬಲೂಚ್ ರೆಜಿಮೆಂಟ್ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಸೇರಿದ ನಂತರ ಅವರನ್ನು ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಡೋಗ್ರಾ ರೆಜಿಮೆಂಟಿಗೆ ವರ್ಗಾವಣೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ನೌಶೇರಾ ಸೆಕ್ಟರ್‍ನಲ್ಲಿ ನಿಯುಕ್ತರಾದರು. 1948ರ ಜನವರಿಯಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಸೈನ್ಯ ನೌಶೇರಾದ ಮೇಲೆ ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿದಾಗ ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ಸೆಣಸಿದ ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ಉಸ್ಮಾನ್ ನೇತೃತ್ವದ ತುಕಡಿ 900ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಹೊಡೆದುರುಳಿಸಿ ಆಕ್ರಮಣವನ್ನು ವಿಫಲಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಅವರಿಗೆ “ನೌಶೇರಾದ ಸಿಂಹ” ಎನ್ನುವ ಬಿರುದು ದೊರಕಿತ್ತು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಎಷ್ಟು ಕಂಗಾಲಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ಉಸ್ಮಾನ್ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ 50 ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿ ಇನಾಮು ಘೋಷಿಸಿತ್ತು. ನಂತರ ನೌಶೇರಾದ ವಿಫಲ ಪ್ರಯತ್ನದ ನಂತರ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಝಂಗಾರ್ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದ ಮದ್ದುಗುಂಡುಗಳು ಶೆಲ್‍ಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ದಾಳಿ ಮಾಡಿತು. ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಬಲ ಶೆಲ್ ಸ್ಫೋಟದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ಮಹಮ್ಮದ್ ಉಸ್ಮಾನ್ ಹುತಾತ್ಮರಾದರು. “ನಾನು ಸಾಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಆದರೆ ನಾವು ಹೋರಾಡುತ್ತಿರುವ ಭೂಭಾಗ ಶತ್ರುವಿನ ಕೈವಶವಾದಿರಲಿ” ಇದು ಆತ ಸಾಯುವ ಮೊದಲು ಹೇಳಿದ ಕೊನೆಯ ಮಾತು. ಯುದ್ಧಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಣಬಿಟ್ಟ ಅತಿ ಉನ್ನತ ರ್ಯಾಂಕ್‍ನ ಯೋಧ ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ಉಸ್ಮಾನ್. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿದ್ದ ಕೇವಲ 18 ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್ ಗಳ ಪೈಕಿ ಒಬ್ಬರಾಗಿದ್ದರು ಉಸ್ಮಾನ್. ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಝಂಗಾರ್ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಜಾಮಿಯ ಮಿಲಿಯ ಈ ಎರಡು ಕಡೆ ಅವರ ನೆನಪಿನ ಸ್ಮಾರಕಗಳಿವೆ.

Brig Mohammad Usman memorial in Jamia Milia

Brigadier Mohammad Usman

ಕುಶಕ್ ಬಕುಲಾ ರಿನ್‍ಪೋಚೆ
ಆಧುನಿಕ ಲಢಾಕಿನ ನಿರ್ಮಾತೃ ಎಂದೇ ಕರೆಯಲಾಗುವ ಲಢಾಕಿನ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮಗುರು, ಮುತ್ಸದ್ದಿ ಕುಶಕ್ ಬಕುಲಾ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಅದರಲ್ಲೂ ಲಢಾಕ್ ಪ್ರಾಂತ ಭಾರತದೊಂದಿಗೆ ಏಕೀಕರಣವಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದರು. 1948ರಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಆಕ್ರಮಣ ನಡೆದಾಗ ಲಢಾಕ್ ಶತ್ರುಗಳ ಪಾಲಾಗುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಲು ನಡೆದ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ಪ್ರಯತ್ನಗಳ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿದ್ದವರು ಕುಶಕ್ ಬಕುಲಾ ರಿನ್‍ಪೋಚೆ. ಲಢಾಕ್ ಭಾರತದಲ್ಲಿಯೇ ಇರಬೇಕು ಎಂದು ಪ್ರಬಲವಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ ಕುಶಕ್ ಬಕುಲಾ ಜನಮತಗಣನೆಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿರೋಧಿಸಿದರು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಕಬಾಲಿ ಆಕ್ರಮಣ ಮತ್ತು ಲಢಾಕ್ ಭಾರತದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗ ಎನ್ನುವ ವಿಷಯದ ಕುರಿತು ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಬಲವಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದನೆ ಮಾಡಿದರು. ಲಢಾಕ್‍ನಿಂದ ಬೌದ್ಧ ಸಮುದಾಯದ ಒಂದು ನಿಯೋಗದೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಧಾನಿ ನೆಹರು ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಲಢಾಕ್‍ನ ವಿಲೀನದ ಕುರಿತು ಒತ್ತಾಯ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಆರ್ಟಿಕಲ್ 370ನ್ನು ಕಟುವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದರು. ಕಾಶ್ಮೀರದ ಕೆಲವು ಪರಿವಾರಗಳ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿದ್ದ ರಾಜ್ಯದ ಆಡಳಿತದಿಂದ ಉಂಟಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಅಸಮತೋಲನವನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸಿದ್ದರು. ನಂತರ ವಾಜಪೇಯಿ ಸರ್ಕಾರದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಲಢಾಖ್ ಹಿಲ್ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ರಚನೆ ಮತ್ತು ಇಂದು ಲಢಾಕ್ ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶ ರಚನೆಯ ಹಿಂದೆ ಕುಶಕ್ ಬಕುಲ ಅವರ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ಹೋರಾಟದ ಶ್ರಮವಿದೆ.

Kushak Bakula Rinpoche

ಪಂಡಿತ್ ಪ್ರೇಮನಾಥ ಡೋಗ್ರಾ, ಬಲರಾಜ್ ಮುಢೋಕ್ ಮತ್ತು ಪ್ರಜಾಪರಿಷತ್ ಆಂದೋಲನ
ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ವಿಲೀನ.

ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಆಕ್ರಮಣ ಇವೆಲ್ಲದರ ನಂತರ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಶೇಖ್ ಅಬುಲ್ಲನ ಅಧಿಕಾರ, 370ನೇ ವಿಧಿಯ ಮತ್ತು ಅದರ ದುರುಪಯೋಗ ಆರಂಭವಾದದ್ದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವವರಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖರಾದವರು ಪಂಡಿತ ಪ್ರೇಮನಾಥ ಡೋಗ್ರಾ. ಆರ್ಟಿಕಲ್ 370, ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರಕ್ಕೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಧ್ವಜ, ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಸಂವಿಧಾನ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಮುಖನನ್ನು ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯೆಂದು ಕರೆಯುವ ಪದ್ಧತಿ ಇವುಗಳನ್ನು ಕಠಿಣವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿ ಜನಾಂದೋಲನ ರೂಪಿಸಿದವರು ಪಂಡಿತ ಪ್ರೇಮನಾಥ ಡೋಗ್ರಾ. ಭಾರತ ಗಣತಂತ್ರದಲ್ಲಿ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ರಾಜ್ಯದ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿಲೀನವನ್ನು ಆಗ್ರಹಿಸಿ ಅಖಿಲ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮಿರ ಪ್ರಜಾಪರಿಷತ್ ಆಂದೋಲನ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಶೇಖ್ ಅಬ್ದುಲ್ಲನ ಕೈಗೆ ಅಧಿಕಾರ ಸಿಕ್ಕಿದ ನಂತರ ಆತನ ವರಸೆಯೇ ಬದಲಾಗಿತ್ತು. 370ನೇ ವಿಧಿಯನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗಟ್ಟಿಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಆತ ಮುಂದಾದ. ರಾಜ್ಯದ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಶಾಸನ ಸಭೆಗೆ ನಾಮಕೆ ವಾಸ್ತೆ ಚುನಾವಣೆ ನಡೆಸಿ ಪ್ರಜಾ ಪರಿಷತ್‍ನ ಎಲ್ಲ ಅಬ್ಯರ್ಥಿಗಳ ನಾಮಪತ್ರವನ್ನೇ ಅಸಿಂಧುಗೊಳಿಸಿ, ತನ್ನ ಪಕ್ಷ ನ್ಯಾಶನಲ್ ಕಾನ್ಫರೆನ್ಸ್‍ನ ಸದಸ್ಯರೇ ಎಲ್ಲ ಸ್ಥಾನಗಳಿಗೆ ಅವಿರೋಧವಾಗಿ ಆಯ್ಕೆಯಾಗುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡ. ದೌರ್ಭಾಗ್ಯವೆಂದರೆ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ನೆಹರು ಮೊದಲಾದ ಮಿತ್ರರು ಆತನ ಪರವಾಗಿ ಇದ್ದರು. ಇವೆಲ್ಲದರ ವಿರುದ್ಧ ಆಂದೋಲವನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ್ದು ಪ್ರಜಾಪರಿಷತ್. “ಏಕ್ ದೇಶ ಮೆ ದೋ ನಿಶಾನ್ ದೋ ವಿಧಾನ್, ದೋ ಪ್ರಧಾನ್ ನಹೀ ಚಲೇಂಗೆ ನಹೀ ಚಲೇಂಗೆ” ಎನ್ನುವು ಘರ್ಜನೆ ಮೊಳಗಿತು. ನಂತರ ಡಾ ಶ್ಯಾಮಾ ಪ್ರಸಾದ ಮುಖರ್ಜಿ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಈ ಆಂದೋಲನ ದೇಶದ ಎಲ್ಲ ಭಾಗಗಳಿಗೆ ಹರಡಿತು. ಪಂಡಿತ ಪ್ರೇಮನಾಥ ಡೋಗ್ರಾ ಸೇರಿದಂತೆ ಸಾವಿರಾರು ಪ್ರಜಾಪರಿಷತ್‍ನ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರನ್ನು ಜೈಲಿಗೆ ಅಟ್ಟಲಾಯಿತು. ಅವರ ಮೇಲೆ ಗೋಲಿಬಾರ್ ನಡೆಯಿತು. 18 ಜನ ಪ್ರಜಾಪರಿಷತ್‍ನ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ಪ್ರಾಣಾರ್ಪಣೆಗೈದರು. ಸ್ವಯಂ ಶ್ಯಾಮಾ ಪ್ರಸಾದ ಮುಖರ್ಜಿಯವರು ಸಂಶಯಾಸ್ಪದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೀನಗರದಲ್ಲಿ ಮೃತರಾದರು. ಶೇಖ್ ಅಬ್ದುಲ್ ಪ್ರಜಾ ಪರಿಷತ್‍ಅನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕುವ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನೂ ಮುಂದುವರಿಸಿದ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಆಗಸ್ಟ್ 1953ರಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿ ಭಾಷಣ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಶೇಖ್ ಅಬ್ದುಲ್ಲನನ್ನು ಕೆಳಗಿಳಿಸಿ ಬಂಧಿಸಲಾಯಿತು.
ಪ್ರಜಾಪರಿಷತ್ ಆಂದೋಲನ ರೂಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದ್ದ ಇನ್ನೋರ್ವ ಮಹನೀಯರು ಬಲರಾಜ್ ಮೂಢೋಕ್. ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರಾಗಿದ್ದ ಅವರು ಶ್ಯಾಮಾ ಪ್ರಸಾದ್ ಮುಖರ್ಜಿಯವರ ಜನಸಂಘವನ್ನು ಸೇರಿದ್ದರು. ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಓರ್ವ ಪ್ರಮುಖ ರಾಷ್ಟ್ರವಾದಿ ನಾಯಕರಾಗಿದ್ದ ಬಲರಾಜ್ ಮುಢೋಕ್ ರಾಜ್ಯದ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿಲೀನವನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸಿ ಆಂದೋಲನ ನಡೆಸಿದರು. ಅವರ ರಾಜಕೀಯ ನಿಲುವಿನಿಂದಾಗಿ ಶೇಖ್ ಅಬ್ದುಲ್ಲ ಅವರನ್ನು ರಾಜ್ಯದಿಂದ ಗಡಿಪಾರು ಮಾಡಿದ್ದ.

ಬಕ್ಷಿ ಗುಲಾಮ್ ಮೊಹಮ್ಮದ್
ಪ್ರತ್ಯೇಕಾತವಾದಿ ನಿಲುವಿನಿಂದಾಗಿ 1953ರಲ್ಲಿ ಶೇಖ್ ಅಬ್ದುಲ್ಲ ಬಂಧನಕ್ಕೊಳಗಾದಾಗ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯಾಗಿ ನಿಯುಕ್ತರಾದವರು ಬಕ್ಷಿ ಗುಲಾಮ್ ಮಹಮ್ಮದ್. ನಂತರದ 11 ವರ್ಷಗಳ ದೀರ್ಘ ಕಾಲ 1964ರ ವರೆಗೆ ಅವರು ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯಾಗಿ ಮುಂದುವರೆದರು. ಬಕ್ಷಿ ಗುಲಾಮ್ ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಸಂವಿಧಾನದ ಬಹುತೇಕ ಪ್ರಮುಖ ವಿಧಿಗಳು ಮತ್ತು ದೇಶದ ಕಾನೂನುಗಳು ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದವು. ಭಾರತ ಪರ ನಿಲುವು ಹೊಂದಿದ್ದ ಬಕ್ಷಿ ಗುಲಾಮ್ ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಆಡಳಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಸರ್ವಾಂಗೀಣ ಪ್ರಗತಿಯತ್ತ ಸಾಗಿತು. ಅವರನ್ನು ಆಧುನಿಕ ಕಾಶ್ಮೀರದ ಶಿಲ್ಪಿ ಎಂದೇ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದುವರೆಗೆ 370ನೇ ವಿಧಿಯ ದುರುಪಯೋಗದಿಂದ ಆದ ಅನ್ಯಾಯಗಳನ್ನು ಒಂದು ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸರಿಪಡಿಸುವ ಕಾರ್ಯ ನಡೆದದ್ದು ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ. ಆದರೂ ಪ್ಲೆಬಿಸೈಟ್ ಫ್ರ0ಟ್, ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸಲ್ಮಾನ ಮೂಲಭೂತವಾದಿಗಳ ಪ್ರಬಲ ಪ್ರತಿರೋಧವನ್ನು ಅವರು ಎದುರಿಸಿಬೇಕಾಯಿತು. ಶೇಖ್ ಅಬ್ದುಲ್ಲನ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಹೊರಬರತ್ತಿರುವಾಗ ಆತನ ವಿರುದ್ಧ ತಿರುಗಿ ಬಿದ್ದು ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಭಾರತದಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಗೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ಉಳಿಸುವಲ್ಲಿ ಬಕ್ಷಿ ಗುಲಾಮ್ ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಪಾತ್ರ ಹಿರಿದು.

ಗುಲಾಮ್ ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಸಾದಿಕ್
ಬಕ್ಷಿ ಗುಲಾಮ್ ಮೊಹಮ್ಮದ್ ನಂತರ ಅಧಿಕಾರದ ಚುಕ್ಕಾಣಿ ಹಿಡಿದವರು ಗುಲಾಮ್ ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಸಾದಿಕ್. ಇವರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿಯೇ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥನನ್ನು ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ ಬದಲಾಗಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಎಂದು ನಾಮ ಪರಿವರ್ತನೆ ನಡೆಯಿತು. ಹಿಂದುಗಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ ಉದ್ಯೋಗಗಳಲ್ಲಿ ಮೀಸಲಾತಿ ಕಲ್ಪಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ನಡೆದವಾದರೂ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯ ಶಕ್ತಿಗಳ ಬಲ ತಗ್ಗಿತು. ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಮತ್ತು ಸದುದ್ಧೇಶ ಉಳ್ಳ ನಾಯಕ ಎಂದು ಹೆಸರಾಗಿದ್ದರು ಪ್ಲೆಬಿಸೈಟ್ ಫ್ರಂಟ್ ಮತ್ತು ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿಗಳ ಪ್ರತಿರೋಧವನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಿದರು.

Gulam Mohammad Sadiq

ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಾಣ ಕೊಟ್ಟ ಸಹಸ್ರ ಸಹಸ್ರ ಯೋಧರು, ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ್ ಪೊಲೀಸ್
1947ರ ಮೊದಲ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಯುದ್ಧದಿಂದ ಮೊದಲ್ಗೊಂಡು 1999ರ ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಕದನವೂ ಸೇರಿದಂತೆ ನಡೆದ ಯುದ್ಧಗಳಲ್ಲಿ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ನೆಲದ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಪ್ರಾಣಾರ್ಪಣೆಗೈದವರು ಸಹಸ್ರಾರು ಮಂದಿ ವೀರಯೋಧರು. ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಗಡಿ, ಸಿಯಾಚಿನ್‍ನಂತಹ ದುರ್ಗಮ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಸೈನಿಕರು ಹುತಾತ್ಮರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಪ್ರೇರಿತ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ, ಮುಸ್ಲಿಂ ಮೂಲಭೂತವಾದಿಗಳ ಜಿಹಾದ್, ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಗೆ ಕಾಶ್ಮಿರದಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ವೀರಯೋಧರು ಪ್ರಾಣ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪರಮವೀರ್ ಚಕ್ರ, ವೀರ ಚಕ್ರ ಮೊದಲಾದ ಗೌರವಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರರಾದ ಸೈನಿಕರಲ್ಲಿ ಶೇಕಡ 75ರಷ್ಟು ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿಯೇ ಹೋರಾಡಿ ಹುತಾತ್ಮರಾದವರು. 2 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರಿಗೆ ಬಲಿಯಾದ 22 ವರ್ಷದ ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ಉಮರ್ ಫಯಾಜ್, ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಹುತಾತ್ಮನಾದ ರೈಫಲ್‍ಮನ್ ಔರಂಗಜೇಬ್, 2019 ಪೆಬುವರಿ 14ರಂದು ಪುಲ್ವಾಮಾದಲ್ಲಿ ಹುತಾತ್ಮರಾದ 40 ಮಂದಿ ಯೋಧರು ಇವರೆಲ್ಲ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಣವನ್ನು ಆಹುತಿ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ.
ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಇದುವರೆಗೆ ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ್ ಪೊಲೀಸ್ ಪಡೆಯ 4000ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ಕಾಶ್ಮೀರಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಾಣ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ.

ಬಲಿದಾನಗೈದ ನಾಗರಿಕರು
ಇಷ್ಟಕ್ಕೇ ಮುಗಿದಿಲ್ಲ. ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ಸಹಸ್ರ ಸಹಸ್ರ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ನಾಗರಿಕರು ದೇಶದ ಏಕೀಕರಣಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡುತ್ತ, 370ನೇ ವಿಧಿ, ಸ್ವಾರ್ಥ ರಾಜಕಾರಣ ಮತ್ತು ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದದ ವಿರುದ್ಧದ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸರ್ವಸ್ವವನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಜನಪರ ವಕೀಲ, ಪತ್ರಕರ್ತ ಜನಾನುರಾಗಿಯಾಗಿ ರಾಷ್ಟ್ರವಾದಿ, ಹಿಂದುತ್ವದ ಪ್ರತಿಪಾದಕನಾಗಿದ್ದರೂ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೂ ಆತ್ಮೀಯನಾಗಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬೇಕಾಗಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದರು ಅನಂತನಾಗ್ ನಿವಾಸಿ ಪಂಡಿತ ಪ್ರೇಮನಾಥ ಭಟ್. ಅವರನ್ನು 1989 ಡಿಸೆಂಬರ್ 12ರ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಅನಂತನಾಗ್‍ನ ಅವರ ಹಿರಿಯರ ಮನೆಯಬಳಿ ಗುಂಡಿಕ್ಕಿ ಸಾಯಿಸಲಾಯಿತು. ಇನ್ನೋರ್ವರು ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರೂ ಆಗಿದ್ದ ಟೀಕಾ ಲಾಲ್ ಟಪ್ಲೂ, ವಕೀಲರಾಗಿದ್ದವರು ಶ್ರೀನಗರದ ನಿವಾಸಿ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಮತ್ತು ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ಪ್ರಬಲ ಪ್ರತಿಪಾದಕರಾಗಿದ್ದರು. ಹಿಂದೂಗಳಿಗಿಂತ ಅವರಿಗೆ ಮುಸ್ಲಿಮ ಸ್ನೇಹಿತರೇ ಹೆಚ್ಚಿದ್ದರು. 12ನೇ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 1989ರಂದು ಅವರ ಮನೆಯ ಮೇಲೆ ಮೂಲಭೂತವಾದಿಗಳು ದಾಳಿ ಮಾಡಿದರು. ಟಪ್ಲೂ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಹೊರಬಂದು ಅವರನ್ನು ಎದುರಿಸಿದರು. 14 ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 1989ರಂದು ಹಾಡಹಗಲೇ ಮನೆಯ ಎದುರು ಗುಂಡಿಟ್ಟು ಅವರನ್ನು ಹತ್ಯೆಗೈಯ್ಯಲಾಯಿತು. ಇಂತಹ ಹುತಾತ್ಮರಾದ ಸಜ್ಜನರ ಪಟ್ಟಿ ತುಂಬಾ ದೀರ್ಘವಾದುದು – ಸತೀಷ್ ಭಂಡಾರಿ, ರುಚಿರ್ ಕೌಲ್, ಸಂತೋಷ್ ಠಾಕುರ್, ಆರೆಸ್ಸೆಸ್, ವಿಶ್ವ ಹಿಂದೂ ಪರಿಷತ್, ಎಬಿವಿಪಿ, ಬಿಜೆಪಿಯ ನೂರಾರು ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಮುಕ್ತಿಗಾಗಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಣವನ್ನು ಬಲಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಎಷ್ಟೋ ಸಾವಿರ ಮಂದಿ ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನೇ ತೇಯ್ದಿದ್ದಾರೆ ಇಂದಿಗೂ ತೇಯುತ್ತಲಿದ್ದಾರೆ.
ಆದರೆ ದುರದೃಷ್ಟವೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಚರ್ಚೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಬ್ದುಲ್ಲ, ಮುಫ್ತಿ ಪರಿವಾರ, ಹುರಿಯತ್, ಮಿರ್‍ಜ್ವಾ, ಗಿಲಾನಿ ಇಂತವರೇ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ತನ್ನೆಲ್ಲ ಸಂಕೋಲೆಗಳನ್ನು ಕಳಚಿಕೊಂಡು ಭಾರತದ ಮುಕುಟ ಮಣಿಯಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಪ್ರಕಾಶಿಸುವುದನ್ನು ಕಾದು ನೋಡುತ್ತಿರುವ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಈ ನೆಲಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನೇ ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಮಹನೀಯರುಗಳನ್ನು ಮರೆಯಲಾದೀತೆ?

Pandit Prem Nath Dogra

Premnath Bhat

Tiku Lal

–
ಸತ್ಯನಾರಾಯಣ ಶಾನಭಾಗ
ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ ಅಧ್ಯಯನ ಕೇಂದ್ರ ಕರ್ನಾಟಕ

ಸರ್ವೋಚ್ಛ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಇಂದು ಅಯೋಧ್ಯೆಯ ತೀರ್ಪು ಹೊರಬರುತ್ತದೆ. ತತ್ಸಂಬಂಧ, ಶ್ರೀ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಆಗಾಗ ಕೇಳಿಬರುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಹಾಗೂ ಉತ್ತರಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ.

ಪ್ರಶ್ನೆ: ಪ್ರಭು ಶ್ರೀ ರಾಮನನ್ನು ಹಿಂದೂಗಳು ಆರಾಧಿಸಿ ಪೂಜಿಸುವುದೇಕೆ?

ಹಿಂದೂ ಸಂಪ್ರದಾಯದಂತೆ, ಎರಡನೆಯ ಯುಗವಾದ ತ್ರೇತಾಯುಗದಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ಪ್ರಭು ಶ್ರೀ ರಾಮ, ಮಹಾವಿಷ್ಣುವಿನ ಏಳನೆಯ ಅವತಾರ. ಅಧರ್ಮವನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲೆಂದೇ ಜನ್ಮತಾಳಿದವನು ಶ್ರೀ ರಾಮ ಎಂಬುದು ಬಲವಾದ ನಂಬಿಕೆ. ೩೦೦೦ ವರ್ಷಗಳ ಕೆಳಗೆ ಹಿಂದೂಗಳ ನಾಯಕನಾಗಲೆಂದೇ ಜನಿಸಿದವನು ಶ್ರೀ ರಾಮ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಇದೆ. ಶ್ರೀ ರಾಮ, ಮಹಾವಿಷ್ಣುನಿವ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತ ರೂಪ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಕೇವಲ ಭಾರತದಲ್ಲಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ, ದಕ್ಷಿಣ ಏಷಿಯಾ ದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ಇದೆ. ಪ್ರಭು ಶ್ರೀರಾಮನ ಜೀವನದ ಎಷ್ಟೋ ಅಂಶಗಳು ಪುರಾತತ್ವ ಸಾಕ್ಷ್ಯಗಳು ನಿರೂಪಿಸಿವೆ. ಹಿಂದೂಗಳ ಪವಿತ್ರ ಗ್ರಂಥ ರಾಮಾಯಣದಿಂದ ಶ್ರೀ ರಾಮನ ಜೀವನ ತಿಳಿದುಬರುತ್ತದೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗಿನ ಮುಳುಗಿಹೋದ ದ್ವಾರಕೆಯು ಶ್ರೀರಾಮನ ಕಥೆಯನ್ನು, ಅವನು ಜೀವಿಸಿ ಗತಿಸಿದ ಸಾಕ್ಷ್ಯಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ.

ಪ್ರಶ್ನೆ: ಶ್ರೀ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿಯ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಪುರಾವೆಗಳಿವೆಯೇ?

ರಾಮಾಯಣದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿರುವ ಹಲವು ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ, ೧೯೭೫ರಿಂದ ೧೯೮೦ರ ವರೆಗೆಭಾರತೀಯ ಪುರಾತತ್ವ ಇಲಾಖೆಯ ವತಿಯಿಂದ ಪ್ರೊ ಬಿ ಬಿ ಲಾಲ್ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಅಯೋಧ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ಖನನ ಕಾರ್ಯ ನಡೆಯಿತು. ಆ ಉತ್ಖನನದ ಬಳಿಕ ಅವರು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ್ದೇನೆಂದರೆ, ಕ್ರಿಸ್ತ ಪೂರ್ವ ೭ನೇ ಶತಮಾನದ ಹಿಂದೆಯೇ ಶ್ರೀ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿ ಇತ್ತೆಂದು. ಬಾಬ್ರಿ ಕಟ್ಟಡದ ಒಳಗೆ ಎರಡು ಗುಂಡಿಗಳನ್ನು ತೋಡಿದಾಗ ಕಂಬಗಳು ಕಂಡುಬಂದವು. ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀದಿಯನ್ನು ಕಟ್ಟಲು ಬಳಸಿದ್ದ ೧೪ ಕಸೌಟಿ ಕಲ್ಲಿನ ಕಂಬಗಳು, ಉತ್ಖನನದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಕಂಬಗಳು ಒಂದೇ ರೀತಿಯದ್ದಾಗಿದ್ದವು. ೧೨ನೇ ಶತಮಾನದ ಹಿಂದೂ ದೇಗುಲಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಕೆತ್ತನೆಗಳು ಈ ಕಂಬಗಳಲ್ಲಿದ್ದವು. ಅಲ್ಲದೇ ೧೫೨೮ರಲ್ಲಿ ಮಂದಿರ ಕೆಡವಿದಾಗಿನ ಕೆಲ ಕಲಾಕೃತಿಗಳು ಸಿಕ್ಕವು. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾದುದು, ನಗಾರಿ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದ ೧.೧*೦.೫೬ ಮೀಟರ್ ದೊಡ್ಡದಾದ ಚಪ್ಪಡಿ ಹಾಗೂ ಅದರಲ್ಲಿನ ೨೦ ಸಾಲುಗಳ ಕೆತ್ತನೆ.
ಆ ಸಾಲುಗಳು ಹೇಳಿದ್ದ ಕಥೆಯೇ – ಅಲ್ಲೊಂದು ಸುಂದರವಾದ ಹರಿ – ಮಹಾವಿಷ್ಣುವಿನ ದೇವಾಲಯವಿತ್ತೆಂಬುದು.

ಪ್ರಶ್ನೆ: ೧೫೨೮ರಲ್ಲಿ ಅಯೋಧ್ಯೆಯ ಶ್ರೀ ರಾಮ ಮಂದಿರವನ್ನು ಕೆಡವಿದುದರ ಪುರಾವೆ ಇದೆಯೇ?

ಮುಸಲ್ಮಾನರ ಅಧಿಕೃತ ದಾಖಲೆಗಳೇ ಭವ್ಯ ಮಂದಿರವೊಂದನ್ನು ನೆಲಸಮ ಮಾಡಿದುದರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುತ್ತವೆ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಬರುವಿಕೆಯ ಮುನ್ನ ಬಂದ ಯೂರೊಪಿನ ಪ್ರವಾಸಿಗರು ಮಂದಿರ ಕೆಡವಿದುದರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪುರಾತತ್ವ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧ್ಯಯನಗಳಿಂದಲೂ ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀದಿ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಮೊದಲುಆ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಮಂದಿರವಿತ್ತು ಎಂಬುದಾಗಿಸಾಕ್ಷ್ಯಾಧಾರಗಳಿಂದ ನಿರೂಪಿಸಿವೆ. ಬ್ರಿಟಿಷರ ಕಾಲದ ಭೂ ಆದಾಯ ದಾಖಲೆಗಳು ಆ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಜನ್ಮಸ್ಥಾನ ಎಂದೇ ಕರೆದಿವೆ. ೧೮೮೬ರ ಕೋರ್ಟ್ ತೀರ್ಪು ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀದಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾದದ್ದು ಹಿಂದೂಗಳ ಪಾವನ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ.

ಪ್ರಶ್ನೆ: ಶ್ರೀ ರಾಮ ಮಂದಿರವನ್ನು ಧ್ವಂಸ ಮಾಡಿದ್ದು ಬಾಬರ್ ಎಂದು ಹೇಳುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?

ಅನೆಟ್ ಸುಸಾನಾ ಬೆವೆರಿಜ್ ಪರ್ಷಿಯಾ ಭಾಷೆಯ ಬಾಬರ್ ನಾಮಾ ಕೃತಿಯನ್ನು ಆಂಗ್ಲಾಕ್ಕೆ ತಂದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀರಾಮ ಮಂದಿರವನ್ನು ಧ್ವಂಸ ಮಾಡಿದುದರ ಬಗ್ಗೆ ಉಲ್ಲೇಖವಿದೆ. ಆನೆಟ್ ಸುಸಾನಾ ಬೆವೆರಿಜ್ ಪ್ರಕಾರ ಬಾಬರನು ಆ ಸ್ಥಳದ ಘನತೆ, ಪಾವಿತ್ರ್ಯತೆಯನ್ನು ಕಂಡು ಮಾರು ಹೋಗಿದ್ದನು. ಪ್ರವಾದಿ ಮೊಹಮ್ಮದನ ನಿಷ್ಠಾವಂತ ಅನುಯಾಯಿಯಾದ ಬಾಬರ್ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಮಸೀದಿಯನ್ನಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಆ ಕಾರ್ಯಾಗೈದನು. ಮಂದಿರದ ನೆಲಸಮದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಖುದ್ದು ನಿಂತು ಬಾಬರನು ನಿರ್ವಹಿಸಿದ ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ತನ್ನ ದಿನಚರಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಉಲ್ಲೇಖಗೊಂಡಿದೆ. ಹಿಂದೂಗಳ ಜೊತೆ ಸೌಹಾರ್ದತೆ ಬೆಳೆಸುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ನಂತರದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅಕ್ಬರನು ರಾಮ ಮಂದಿರದ ನೆಲಸಮವಾದ ೫೦ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಸೀತಾ ಕಿ ರಸೋಯಿ ಯನ್ನು, ರಾಮ ಛಬೂತರ್ ಅನ್ನು ಗರ್ಭಗೃಹದ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಿಸಿದ. ೧೭೦೦ರಿಂದಲೂ ಈ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ರಾಮ ನವಮಿ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವುದಕ್ಕೆ ಪುರಾವೆಗಳಿವೆ.

ಪ್ರಶ್ನೆ : ಶ್ರೀರಾಮ ಜನ್ಮಭೂಮಿಯನ್ನು ಮುಕ್ತಿಗೊಳಿಸಲು ಈವರೆಗೆ ಏಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ?

ಹತ್ತಾರು ಸಾವಿರಾರು ಭಕ್ತರು ಶ್ರೀ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿಯ ಸಲುವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಣಾರ್ಪಣೆಗೈದಿದ್ದಾರೆ. ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿಯನ್ನು ಮುಕ್ತಿಗೊಳಿಸಲು ಮುಸಲ್ಮಾನ ಪ್ರಾಬಲ್ಯವಿರುವ ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೋ ಹಿಂದೂ ರಾಜರುಗಳು ಹೊರಾಟ ನಡೆಸಿದ್ದಾರೆ. ೧೯೪೭ಕ್ಕೂ ಮುನ್ನ ೭೭ ಬಾರಿ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿಯನ್ನು ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಮುಸಲ್ಮಾನರ ವಿರುದ್ಧ ಹಿಂದೂಗಳು ಹೋರಾಟ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.

ಪ್ರಶ್ನೆ : ಬ್ರಿಟಿಷರ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೀ ರಾಮಜನ್ಮ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸಲು ಯಾವುದಾದರೂ ಪ್ರಯತ್ನ ನದೆದಿದೆಯೇ?

೧೮೮೫ರಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯಾಂಗ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮೂಲಕ ಹಿಂದೂಗಳು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳಲು ಮುಂದಾಗಿದ್ದರು. ೧೮೮೬ರಲ್ಲಿ ಹೊರಬಂದ ತೀರ್ಪಿನ ಮುಖ್ಯಾಂಶ ಹೀಗಿದೆ. “ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಶ್ರದ್ಧೆಯ ಪ್ರದೇಶವಾಗಿರುವ, ಅವರಿಗೆ ಸೇರಿರುವ ಈ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿ ನಿರ್ಮಿಸಿರುವುದು ದುರದೃಷ್ಟಕರ. ಆದರೆ ಈ ಘಟನೆ ನಡೆದಿರುವುದು ೩೫೬ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ. ಈಗ ಪರಿಹಾರ ಹುಡುಕುವುದು ಸರಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಯಥಾಸ್ಥಿತಿ ಕಾಪಾಡುವುದೇ ಇಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯ. ಹೊಸತನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ತರಲು ಬಯಸುದರೆ, ಅದರಿಂದ ಅನಾನುಕೂಲಗಳೇ ಹೆಚ್ಚು.”

ಪ್ರಶ್ನೆ: ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯೋತ್ತರ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಪ್ರಯತ್ನಗಳೇನು?

ಶ್ರೀರಾಮನ ವಿಗ್ರಹಗಳು ೧೯೪೯ರಲ್ಲಿ ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀದಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಬಳಿಕ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಪೂಜೆಯನ್ನು ಮಾಡುವ ಅಧಿಕಾರ ನೀಡಿತು. ಅಲ್ಲದೆ ವಿಗ್ರಹಗಳನ್ನು ತೆರವುಗೊಳಿಸುವುದನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿ, ವಿಗ್ರಹಗಳಿರುವ ೨೦೦ ಅಡಿಗಳ ಸುತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಮುಸಲ್ಮಾನರಿಗೆ ನಿಷೇಧ ಹೇರಿತು. ೧೯೮೬ರ ತೀರ್ಪಿನ ಅನ್ವಯ ಶ್ರೀ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ರಾಮ ಲಲ್ಲಾನನ್ನು ಪೂಜಿಸಲು ಕೋರ್ಟ್ ಅನುಮತಿ ನೀಡಿತು. ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸಲು ಈ ವರೆಗೆ ಭಾರತದ ಮೂರು ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾದ ಶ್ರೀ ವಿ ಪಿ ಸಿಂಗ್, ಶ್ರೀ ಚಂದ್ರಶೇಖರ್, ಶ್ರೀ ನರಸಿಂಹ ರಾವ್ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಶ್ರೀ ಚಂದ್ರಶೇಕರ ಅವರು ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಿದ್ದಾಗಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ನೀಡಲು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.

ಪ್ರಶ್ನೆ : ಶ್ರೀ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಮಂದಿರ ನಿರ್ಮಾಣವಾದರೆ ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೋಮು ಗಲಭೆ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಬಹುದೇ?

ಶ್ರೀ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿ ಆಂದೋಲನಕ್ಕೂ ಮುನ್ನವೇ ಭಾರತ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಒಡೆದುಹಾಕಲಾಗಿದೆ. ‘ಲಜ್ಜಾ’ ಎಂಬ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಹಿಂದೂಗಳ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ದೌರ್ಜನ್ಯ ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ. ೧೯೮೬ರಲ್ಲಿ ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಮಂದಿರಗಳನ್ನು ಒಡೆದುಹಾಕಿದ ನಿದರ್ಶನಗಳಿವೆ.

ಶ್ರೀ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾದ ಹಕ್ಕುಗಳಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟ. ಹಿಂದೂಗಳು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸಲು ಹಲವಾರು ಸಮಾಲೋಚನೆ, ಮಾತುಕತೆಗಳಿಗೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಸಮಯ ವ್ಯರ್ಥವಲ್ಲದೆ ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬೇರೇನೂ ನಡೆದಿಲ್ಲ.

ಪ್ರಶ್ನೆ: ಶ್ರೀರಮಜನ್ಮಭೂಮಿ, ಸೋಮನಾಥ ದೇವಾಲಯಗಳ ಸಂಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮ್ಯತೆ ಇದೆಯೇ?

ಈ ಎರಡೂ ಪುಣ್ಯ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಮಂದಿರಗಳನ್ನು ಒಡೆಯಲಾಗಿತ್ತು. ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಇವು ಶ್ರದ್ಧೆಯ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿದ್ದರಿಂದ, ಶಾಂತಿಯುತವಾಗಿ ಆ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಮರುಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಅನೇಕ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಮಾಡಿತು.
ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀದಿಯಂತಲ್ಲದೆ ಸೋಮನಾಥ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಮಸೀದಿಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲಾಗಿತ್ತು.

ಪ್ರಶ್ನೆ: ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀದಿಯನ್ನು ಮುಸಲ್ಮಾನರು ಶ್ರದ್ಧಾ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರೆ?

ಶ್ರೀ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಮುಸಲ್ಮಾನರು ೧೯೩೦ರ ನಂತರ ನಮಾಜ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟರು. ೧೬ನೇ ಶತಮಾನದಿಂದಲೂ ಸೀತಾ ಕಿ ರಸೋಯಿ, ರಾಮ ಚಬೂತರ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಪೂಜೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ೧೯೪೯ರಿಂದ ರಾಮ ಲಲ್ಲಾನ ಪೂಜೆಯನ್ನೂ ಹಿಂದೂಗಳು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಪೂಜೆಗೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಅನುಮತಿಯೂ ಇತ್ತು. ಪ್ರಸ್ತುತ ಉದ್ದೇಶವಿರುವುದು ಶ್ರೀರಾಮನ ವೈಭವವನ್ನು ಮೆರೆಯುವ ಆ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಜೀರ್ಣೋದ್ಧಾರ ಮಾಡುವ ಸಲುವಾಗಿ.

In the wake of the Ayodhya Verdict in the court today, it makes sense to ponder over few Frequently asked Questions on Shri Ram Janmabhoomi

Q: Why is Shri Ram considered a venerated figure by Hindus?

As per Hindu tradition, Shri Ram is seventh incarnation of Lord Vishnu born in theTretha Yug, second of the four Yugas. The Lord Vishnu is believed to have been born as Shri Ram to negate ‘adharma’ or unrighteousness. He is believed to have been born over 3000 years back to lead the Hindu civilization. Not just in India, but several of South and South Asian countries citizens do believe in the legendary Shri Ram as manifestation of Lord Vishnu. Archeological evidence attests to several important facets of Shri Ram’s life. Hindu literature including the holy Book, Ramayana provides enough evidence to establish that Shri Ram’s life dates back much earlier. Even the recently discovered Dwaraka, the submerged city corroborates the existence of Shri Ram.

Q: Any evidence that point to existence of Shri Ram Janmabhoomi?

In 1975-80, Archaeological Survey of India, a team led by Prof B B Lal did extensive excavations in Ayodhya to establish various sites mentioned in Ramayan. The team was able to establish that Shri Ram Janmabhoomi site was occupied prior to 7th century BC. Two pits dug near the Babri structure led to discovery of bases of pillars from the destroyed temple. These were in alignment with fourteen Kasauti-stone pillars that were used in the Babri structure. These pillars had distinctive Hindu carvings of the 12th century. In addition, arte facts from destruction of the mandir in 1528 were also recovered. One of the most important one was a 1.10 × 0.56 meter slab consisting of 20 engraved lines in Nagari script. These lines mention of an existence of a beautiful temple of Vishnu – Hari at the site.

Q: Any proof of Ram Mandir’s destruction at Ayodhya in 1528 AD?

Authenticated Muslim records attest to destruction of a grand temple at the very site. European visitors, prior to the British rule refer to this destruction. Archaeological studies conclusively prove the existence of a temple prior to construction of Babri structure. Land revenue records maintained by the British, have identified the site as Janmasthan. There is even legal judgment of 1886 that points to construction of Babri structure on the site holy to Hindus.

Q: How can one say that Babur destroyed the Ram Mandir in Ayodhya?

In English translation of Persian diary of Babur named ‘Babur Nama’, Annete Susannah Beveridge mentions specifically the destruction of Shri Ram temple. She says that Babur was impressed with dignity and sanctity of the ancient Hindu shrine at Shri Ram Janmabhoomi. She also says that as an obedient follower of Mohammed, Babur regarded the substitution of the temple by a mosque as a dutiful and worthy action. Several notings in his diary point to Babur’s presence in and around Ayodhya during destruction of the temple. To buy peace with Hindus, 50-years after destruction of the temple, Akbar oversaw construction of Sita ki Rasoi at the original site and Ram Chabootar, in the vicinity of the original Garbha Griha, sanctum sanctorum. There are numerous accounts to drive home the fact that Ram Navami was celebrated at the site from 1700.

Q: Why was Shri Ram Janmabhoomi not recovered earlier?

Tens of thousands of people sacrificed their lives in defence of temple at Shri Ram Janmabhoomi. In spite of a relatively strong Islamic rule in the area, Hindu kings used every opportunity to liberate the site. Prior to 1947, there have been 77 recorded attempts to get back Shri Ram Janmabhoomi from Muslims.

Q: During the British rule, did Hindus make any attempt to recover Shri Ram Janmabhoomi?

Hindus did explore the judicial process way back in 1885 through a case. Essential section of the judgment that was delivered in 1886 reads as follows: “It is most unfortunate that a masjid should have been built on land specially held sacred by the Hindus, but as the event occurred 356 years ago it is too late now to remedy the grievance. All that can be done is to maintain the status quo. In such a case as the present one any innovation could cause more harm and derangement of order than benefit.”

Q: Were any attempts made post- independence?

After December 1949, when the idols of Shri Ram appeared in Babri structure, the courts permitted continuous puja by the Hindus. Courts declined the removal of idols and prohibited Muslims within 200 feet of the idols. In February 1986, it was on court orders that locks at Shri Ram

Janmabhoomi were removed, giving full access to Hindus to worship of Shri Ram lalla. During reign of three Prime Ministers – Shri V P Singh, Shri Chandrashekar, and Shri Narsimha Rao some attempts were made to resolve the issue. The most organised and well-documented effort was made during Shri Chandrashekar’s tenure as Prime Minister.

Q: If Shri Ram Janmabhoomi temple were rebuilt, would this not lead to further communal divide? Hindu temples in Pakistan, Bangladesh and even India have been destroyed prior to Shri Ram Janmabhoomi movement.

The novel, Lajja, describes atrocities against the Hindus in Bangladesh right from the time of independence. In 1986 in Kashmir, many Hindu temples were attacked and some destroyed, during early days of terrorism in the state.

On Shri Ram Janmabhoomi, Hindus have a legitimate claim on the temple site. Since the legitimacy has been established, it becomes incumbent not only for Hindus to explain their position, but also for the others to view it in the same perspective. It should also be stated that Hindus have made sincere efforts to resolve the issue through negotiations and these efforts were frustrated time and again.

Q: Is there any comparison between Shri Ram

Janmabhoomi and Somnath temples?

In both cases, the temples were deliberately destroyed. Hindus demonstrated great attachment not only to the temples but also to the site and made every effort to peacefully recover them. The only difference one can find is that in Somnath, no religious place was built over the ruins of the vandalised temple. However, next to ruins of ancient Hindu place of worship, a small mosque was built within the temple precincts.

Q: Was the Babri structure used as a Muslim place of worship?

Records show that since mid-1930s, Muslims stopped offering namaz at the Shri Ram Janmabhoomi site. At the same time, Hindus worship at Ram Chabootar and Sita-ki-Rasoi that existed within the Babri structure compound. This has been going continuously going on from the late 16th century. Since December 1949, Hindus started to offer pujas to Ram Lalla (infant Shri Rama) within the structure. This worship at the spot continued with the full sanction of judiciary. In effect, it became a functioning temple. What is now sought to be done is to undertake a renovation programme (Jeernoddhar) to fully reflect the glory of Shri Ram.

Udupi, Karnataka world famous for the Sri Krishna temple, has 8 Mutts started by the propounder of Dvaita school of Vedanta Sri Madhwacharya in the 13th Century and Pejawar Mutt is one among them. Vishwesha Tirtha Swamiji was the pontiff who was the senior most among the ashtha mutts. A biennial administration of the Krishna Temple goes to the eight mutts on rotation and Pejawar Swamiji Sri Vishwesha Tirtha Swamiji has had the maximum terms. He passed away on 29 Dec 2019 at the age of 88. (Born 27 April 1931) Swamiji was on life support since Dec 20 after his heath deteriorated after a pneumonia attack. His condition started to become critical and was brought back to the mutt where he breathed last.

Some key points from the life of Swamiji collected from various sources is given below:

1. Swamiji in his pre-monastic life was called Venkataramana. He was born in Ramakunja, near Kukke Subrahmanya, Karnataka and he turned to become a sanyasi at the age of 7.
2. Swamiji fought against untouchability, rights of Dalits, to ensure they get entry to temples, homes and public places. He undertook padayatras in Dalit colonies. He was of a strong and a staunch opinion that despite many mutts in the nation the discrimination of people on the basis of caste was intolerable and was a shame to all the mutts.
3. The seer succeeded in putting the focus on conversions of Dalits to Islam in Meenakshipuram of Tamil Nadu. He undertook relief and rehabilitation measures for the victims of famine in Kalaburagi in 1975, by opening a gruel centre.
4. The Pejawar Mutt constructed 150 houses for the shelterless who lost houses to heavy winds at Hamsaladeevi in Andhra Pradesh. Rehabilitation work was undertaken for the victims of earthquake in 1993.
5. Hospitals and educational institutions for the poor were established in Bengaluru. The seer established tourist homes in pilgrimage centres across the country like Badrinath, Haridwar, Vrindavan, Puri and Tirupati.

6. His vision of the Gurukula system of education made him start the Poornaprajna Vidyapeetha in Bengaluru. He was rested at the Brindavan at Vidyapeetha which happened to be his favourite place.
7. It is said that the idol of Sri Krishna had turned to the hymns sung by Kanakadasa who was denied entry to the Udupi temple and Pejawar Swamiji was instrumental in announcing a Rashtriya Kanaka Jayanti and constructing a Kanaka Mantapa in the temple.
8. Pejawar Swamiji was known for non-shy nature on public debates. He would discuss and deliberate on topics which needed clarification. It is said that there are instances where journalists like Lankesh who wrote against him viciously were confronted by Pejawar Swamiji at the former’s office and Lankesh had in his later writings admitted to have got the convincing clarification needed.He was known to be open to discussion and would willingly speak to media and share his opinions.
9. In 1953 when the then RSS Sarsanghachalak Guruji Golwalkar had met the 22 Yr Sanyasi, the Swamiji had asked Guruji – “Why did the partition occur in this country and is there a chance that we can get reintegrated?”
10. In 1965, Pejawar Sri played a significant role among many others in starting of VHP.
11. 1967 VHP’s clarion call – “Na hindu patio bhavet” was suggested by Pejawar Sri
12. 1969 VHP’s Udupi Sammelana was concentrated on eradicating untouchability from Hindu society. First Dalit IAS Bharanaiah was presiding over the Sammelana. The ghoshavakya Hindavah Sodarah Sarve was also suggested by Pejawar Sri. Over 600 swamijis had participated in it.

13. 1971 Udupi was the first to modernise the sanitary system and abolish manual scavenging to carry human feaces. Later it was brought to force in whole state of Karnataka. Pejawar Sri’s role is to be remembered here.
14. 1970 he carried out a padayatra at a Dalit colony in Malleshwaram. With the backlash he saw for his move, he had offered to quit from the role of Pithadhipati and work for the cause as a sanyasi.
15. Dalit Swamiji Madara Channaiah carried out a padayatre in 2009 at Saraswatipuram a Brahmin dominated area in Mysuru. Pejawara Swamiji ensured that the padayatra should be centered over Madara channaiah swamiji and Pejawar Sri never stole the limelight but wholeheartedly supported it. Madara Channiah Swamiji broke out in front of media while reacting to the death of Swamiji and said Pejawara Sri treated him like a son.
16. At KGF, Kolar padayatre he was as energetic as possible for the padayatra started at 9 am and was ongoing till 3pm
17. DSS (Dalit Sangharsha Samiti) had challenged Swamiji for entry to temples at Challakere. Paejawar Sri performed puja at the temple in Challakere and ensured all are provided entry.
18. 1935, Babasaheb Ambedkar had said “I have born as a Hindu but will not die as a Hindu” During the book launch in Bengaluru on B R Ambedkar, Pejawar Sri had said, “All the mathadhipatis had not convinced Babasaheb on his stand, So I on behalf of everyone apologise to Babasaheb”

19. Even to the recent record he was approached by the Dalit activists on reservation and Pejawar Sri had assured them of speaking to PM Modi about the same.
20. There cannot be any other Sanyasi who would have fasted as much as Pejawar Sri. Be it atrocity on Dalits, on environmental issues Swamiji would fast. He is also remembered fondly for his fast during the SEZ land acquisition in Mangaluru and the government returned the land back to the farmers pst Pejawar Swamiji intervention.
21. Aiming at binding the society, Swamiji’s Dalitara Kerige Nadige, a padayatra in the Maoist-affected areas was conducted.
22. He had also participated in the Janagraha Rally, Nov 2019 a demand which was putforth for public referendum towards construction of the magnificent Ram Mandir at Ramajanmabhumi Ayodhya. He said all sants have to reach out to PM Narendra Modi and demand for the same and he believed the PM  Modi would also reciprocate positively. For that to happen he demanded all Sants to be together and in case needed should be ready for a Satyagraha and demand for the same. Post the recent verdict, Swamiji had expressed joy that the dream would come true shortly
23. Swamiji has personally persuaded many youth to not get into Naxal movement and has ensured he visits the Naxal prone areas to help them come up better in life than lose themselves to the worst ever activism, He has also carried out ways of financially supporting the families affected by Naxalism.
24. Swamiji was progressive in his thoughts at his young age when the family of the pre-monastic life would enjoy some benefits in the mutt. Swamiji has written that he ended it and feels his parents might have felt bad about it but equality was quintessential.
25. Swamiji was one who would rise early perform toughest of the yogas, meditate, perform puja and would then dedicate time for social services.
26. When Dalit poet K B Siddaiah had invited Swamiji to his house for lunch, Swamiji had lunch with their family without any biases and displays
27. Swamiji was a follower of Gandhiji and had decided to wear Khadi for life.
28. While addressing RSS swayamsevaks in Hubballi’s Hindu Shakti Sangam, he had termed it as Vishwaroopa Darshana. He had also said, along with the golden concepts of Matru Devo Bhava and Pitru Devo Bhava, we must ensure that we observe the notion of Desha Devo Bhava.
29. He had organised a Iftar for muslims during their Ramzan month few years back and his car drivers were muslims and they worked with him for over a decade.
30. Political leaders like AB Vajpayee, L K Advani, Kalyan Singh, Uma Bharti, BS Yedyurappa, KS Eshwarappa have had close working relations with Swamiji. Uma Bharati reacting to the demise of Swamiji said that she had lost her father figure.

5 Jan 2020, Bengaluru: Mythic Society, Bengaluru today had organized a talk by Sri Mukul Kanitkar, Organizing Secretary of Akhil Bharatiya Shikshan Mandal on the topic of ‘Guruji and Rashtriya Chintan’ at Daly Memorial Hall, Mythic Society. The lecture was organized under Sri Noor Ahmed Ali Khan Memorial Endowment. Sri Du Gu Lakshmana, Former editor of Vikrama weekly, Hosa Digantha daily and columnist presided over the event. Sri Kru Narahari, President of Mythic Society was also present on the dias.

Noor Ahmed Ali Khan was the son of Mumtaz Ali Khan, (a sociology professor and a social thinker and a cabinet minister in Karnataka Government) who passed away at the age of 18 after a road accident in Bengaluru. The Endowment was set up by nationalist Mumtaz Ali Khan and had asked for lectures and debates on  Guruji Golwalkar, the 2nd Sarsanghachalak  of RSS who had inspired him a lot.

Sri Mukul Kanitkar addresses the gathering

The identity of the country Bharat should not be evaluated by its GDP alone but also CNP(comprehensive national power) which consists the cultural and spiritual resources and strengths said Mukul Kanitkar in his address.

Guruji was a man with multiple facets. A person with adhyatmik (spiritual)thought brought about Rashtriyata on everything he propounded inside and outside of RSS.

Guruji spoke with Vidwat which is more of experiencial knowledge than the English words of knowledge or wisdom often used he said.

Guruji had unequivocally said Bharat is a Hindu Rashtra and the same was a adhyatmik thought Kanitkar stated.

Mukul urged the audience to read and understand Guruji’s concept of Hindu Rashtra which is not mere religion based thought but a profound discourse born out of Adhyatma. He added saying the largest expansion of one’s  identity is Rashtra. Common goal, Comman scale of evaluation and common identity of life exists in Rashtra. The pride that existed in  such a concept of Rashtra is now been broken by the education Guruji had opined said Mukul Kanitkar. He later said, we lost the greater identity of Rashtra and have lost nearly 2/3 rd of the land too which also is quintessential for Rashtra,

‘Islam is part of Hindu Society, Muslims will be the most safe in a Hindu Rashtra Guruji had said. Guruji who was against minority appeasement had said Sarwa Panth Samabhava which existed in this land would take care of everyone in the county sans biases. In the modern Indian constitution where the word secular makes a mark is wrongly translated as dharmanirapekshata, which essentially had to be panthnirapekshata. Multiculturalism which is the  secular equivalent in the western world has failed today but is there a way Sarwa Panth Samabhava would ever fail,’ Sri Mukul questioned.

Narrating the anecdote of  Sukarno, Indonesia’s 1st President’s interaction with Guruji where the latter had enquired about the names like Garuda Airways, popularity of Ramayana in Indonesia, despite being a Islam country, Sukarno had answered, ‘we might have changed religion but not our sanskriti handed to us by our forefathers.’

Mukul Kanitkar ended his lecture by stating Bharatiya concept of vaidik, adhyatmik, ganarajya is collective and integrative and the same needs to be practiced. The turmoil which exists in the country at the moment has solution in Guruji’s thoughts.

Du Gu Lakshmana remembered ‘be calm at all cost’ call to Swayamsevaks of Sri Guruji during the first ban imposed  on RSS and despite the attack on the organization and Swayamsevaks, Guruji called for maintaining peace and not indulging in violence against who attacked them. Guruji had later explained the reason for the same stating the analogy of teeth in the mouth would sometimes hurt the tongue but nobody would penalize the tooth for the injury caused.  Such was his commitment and love to the society which had the elements of love and hatred.

Sri Du Gu Lakshmana presided over the event

Lakshmana also said, M S Golwalkar was termed as Guruji not just inside of Sangh but the outsiders who were  apprehensive of the organization respected him as Guruji.

Sri V Nagaraj, Hon Secretary of the Mythic Society introduced the guests to the audience and Sri M R Prasanna  Kumar delivered the vote of thanks.

Sri V Nagaraj, Hon Secretary of the Mythic Society introduced the guests. Sitting on the dias are Sri Du Gu Lakshmana, Sri Mukul Kanitkar, Sri Kru Narahari

Sri M R Prasanna Kumar delivered the vote of thanks

Dr. Chidananda Murthy, Mathada born on May 10, 1931 a great scholar of Karnataka passed away today owing to illness. He was 88. His tremendous contributions to linguistics, epigraphy, cultural history, folklore and history of Kannada literature is fondly remembered by people of Karnataka. He has been in the fore front of Kannada language movement in a truly moral way and worked honestly for the cause.

VSK, Karnataka presents this account of Dr. Chidananda Murthy collected from various sources.

Chidanandamurthy was born in a small village called Hirekogaluru, in Chennagiri taluk of Davanagere district. He had a distinguished academic career and secured his B.A. and M.A. degrees from the University of Mysore. He was awarded a Ph.D. degree for his dissertation on ‘Kannada Shaasanagala Samskrutika Adhyayana’. (Cultural Study of the Inscriptions of Karnataka) This is one of the most admired works of its kind in Kannada). This is a systematic study of the inscriptions from 450 A.D. to 1150 A.D. It is full of insights and throws light on many cultural practices prevalent during that period.

After working as a lecturer in Kannada in a few colleges Dr Murthy joined the University of Mysore in 1960. He moved on to Bangalore University in 1968 and took voluntary retirement from his job as a professor of Kannada in 1990. He has worked as a visiting professor in Chicago University during 1967-68. He has participated and presented papers in seminars held at prestigious Universities in U.S.A. such as Berkeley and Stanford.

Scholar, Historian Sri Chidananda Murthy

His work in many fields of scholarship has been trend setting and path breaking. He is one of the scholars who liberated literary research from its academic boundaries and imbued it with socio cultural dimensions. He could import this outlook to whatever area he chose to work upon. In fact, he is one of the pioneers of inter disciplinary study of literature and culture. Total solar eclipse, Lambani language and culture, religious practices of rural Karnataka are some of the issues that have engaged his mind. He was not keen to confine himself to research based exclusively on literature and writers. His has evinced a keen interest in a socio-cultural analysis of many rituals and practices.

Watch the interview which was brought to you by VSK team where writer, columnist Sandeep Balakrishna had interviewed the author.

Chidananda Murthy has published more than thirty books and contributed about four hundred research papers both in Kannada and English. Some of the important contributions of Chidananda Murthy are ‘Shunyasampadaneyannu kuritu’, ‘Bhashavijnada Mulatatvgalu’,‘Samshodhanataranga part 1 and 2 ‘Kannada Shasanagala Samskrutika Adhyayana’, books on Basavanna, ‘Kavirajamarga’, ‘Vachana Sahitya’, Vagartha, Sampoorna Suryagrahana,
Madhyakaleena Kannada Sahitya mattu asprushyate, Lingaayta Adhyayanaglu Kannada Samskruti-Namma Hemme, Hosatu Hosatu Chandotaranga ‘Veerashaiva Dharma, Bharateeya Samskruthi’ and many more.

During the time when Karnataka government under Chief Ministry of Siddaramaiah announced the celebration of Tipu Jayanti to commemorate Tipu Sultan the ruler of Mysuru, M Chidananda Murthy was vocal in condemning it and fought peacefully against celebrating the tyrant. He had expressed joy and said it was a victory after BS Yedyurappa the CM of Karnataka had decided the decision of not celebrating Tipu Jayanti. Chidananda Murthy had extensively written about how Tipu enforced Persian as an official language in the place where he ruled by ignoring Kannada the local language since long.

Chidananda Murthy is also remembered today for his serene thoughts on Hindu dharma and his comments during the call of separate status of Veerashaiva-Lingayat movement few years back. ‘Basavanna, in his teachings, included Vedic shlokas as examples while preaching his Vachanas. Basavanna is a Veerashaiva and a Lingayat. There was a social reformer named Pandaguli Kesharaja. He was a Veerashaiva. Basavanna was responsible for interpreting Kesharaja’s teachings and simplifying it for people. Kesharaja’s book Ksheeramahatmada Kanda speaks of Veerashaivism. There is no difference between Veerashaivas and Lingayats,” the scholar had opined.

For the past three decades Chidananda Murthy has been an inseparable part of the Kannada language movement and tried his best in fostering the cause of Kannada and Karnataka. ‘Kannadayana’ is an account of his journey on foot from Bangalore to Hampi delineating his experiences and his concerns for Kannada.

Chidananda Murthy has received many awards and honors during his illustrious career. Central Sahitya Academy Award for ‘Hosathu, Hosathu’ in 1997, Rajyotsava Award, (1985) Pampa Prashasti, (2002) Karnataka Sahitya Academy Award (1984), Karnataka Janapada and Yakshagana Academy Award (1993) are a few among them. ‘Samshodhana’ is the felicitation volume presented to him. Recently he was also felicitated at Mangaluru Lit Fest in Nov 2019, for his lifetime achievement in the field of literature, history and language movement.

Watch the interview which was brought to you by VSK team where writer, columnist Sandeep Balakrishna had interviewed the author during the time of felicitation.

VSK Karnataka is not the writer of the whole piece above and is sourced from various references.

An Intellectual Kshatriya Padmavibhushan Shri P. Prameswaranji no more

Padma Shri P. Parameswaran, one of the senior most pracharaks of Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS) and the founder director of Bharatiya Vichara Kendram is no more. He was 93. He took his last breath at Ottappalam, Palakkad District of Kerala.

P. Parameswaran was an authority in ancient Indian wisdom, a prolific writer, acknowledged poet, researcher and a visionary, committed to the cause of national resurgence. He was the national secretary (1967 – 1971) and national vice president (1971 – 1977) of Bharatiya Jan Sangh and former director of Deendayal Research Institute (1977 – 1982), New Delhi. Born in 1927 in Muhamma, Alappuzha district in Kerala, he joined RSS during his student days.

He completed B.A. History (Hon.), with distinction, from University of Kerala. Then he dedicated himself for the cause of national reconstruction and came out as a fulltime RSS Pracharak. During the days of draconian Emergency, declared by Smt. Gandhi, he courted arrest as part of the all India Satyagraha against the autocratic regime; he was jailed for 16 months under MISA.

Being a relentless high browed and intellectual fighter Parameswarji possesses the instinct and insight to identify the
Anti-national, negative and divisive onslaughts unleashed by the left intellectuals and always fight them out; he succeeded in creating an atmosphere of awareness at the national level to resist the left thoughts and fill the national consciousness with swadeshi spirit for the reconstruction of our great nation.

Bharatiya Vichara Kendram, a centre for national resurgence, was established by Parameswarji in 1982 to promote nationalist thoughts among Keralites. It was followed by a compendium of research projects, national and international seminars, publication of books and journals, etc. He was always pleased to meet and exchange ideas of differences with eminent communist ideologues like Sri. E.M.S. Nampoothiripad and many others.

His intelligent expedition on the life and works of Swami Vivekananda and Karl Marx titled ‘Marx and Vivekananda’ is an excellent example of his insight and clarity of expression. His books ‘Sri Narayana Guru – The Prophet of Renaissance,’ ‘From Marx to Maharshi,’ ‘Aurobindo – he Prophet of Future,’ ‘The Changing Society And The Changeless Values,’ etc, show his deep rooted stature in the national consciousness and commitment to the cause of national reconstruction. He was prophetic in exposing the hollowness of the concept of ‘Kerala Model’ and later on his exposition was shared by eminent economist Dr. Amartya Sen. Considering his erudite scholarship in the life and works of Swami Vivekananda he was invited to participate in the centenary celebrations, of Swami Vivekananda’s Chicago Address, held in 1993. He is the President of Vivekananda Kendram, Kanyakumari, too.

Hanuman Prasad Poddar Award, Kolkata (1997), Amrita Keerti Puraskar, instituted by Mata Amritanandamayi Math (2002) and Hindu Renaissance Award (2010) are some of the notable awards Parameswarji has bagged. On top of all these, considering his enthusiasm in and endless efforts towards the national reconstruction on the traditional wisdom, the nation honored him with Padmavibhushan, the second highest civilian award in 2018 and Padmashri in 2004.

Source: VSK Kerala

Sri Parameswaran awarded with Padma Vibhushana by HH President Sri Ram Nath Kovind

ಅವರು ಮರಳಿ ಬಂದರು, ಏಕೆಂದರೆ ಕೇರಳ ಉಳಿಯಬೇಕಿತ್ತು: ಹಿರಿಯ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಪ್ರಚಾರಕ ಪಿ ಪರಮೇಶ್ವರನ್ ಕುರಿತಾದ ಸಂತೋಷ್ ತಮ್ಮಯ್ಯ ಲೇಖನ

ಇಂದು ನಮ್ಮನ್ನಗಲಿದ ಶ್ರೀ ಪರಮೇಶ್ವರನ್ ಅವರ ಕುರಿತಾಗಿ ಪತ್ರಕರ್ತ, ಲೇಖಕ ಸಂತೋಷ್ ತಮ್ಮಯ್ಯ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಬರೆದ ಲೇಖನವನ್ನು ಮರು ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಇನ್ನು ತಾನು ಕಲಿಸಿದ್ದು ಸಾಕು ಎಂದುಕೊಂಡ ಗುರುವೊಬ್ಬ ಶಿಷ್ಯನನ್ನು ಕರೆದು ಪರೀಕ್ಷೆಗೊಡ್ಡುತ್ತಾನೆ. ಕಠಿಣ ಲಕ್ಷ್ಯಕ್ಕೆ ಗುರಿ ಇಡಲು  ಆತನಿಗೆ ಸೂಚಿಸುತ್ತಾನೆ. ಶಿಷ್ಯ ಆಯಕಟ್ಟಿನ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಲಕ್ಷ್ಯಕ್ಕೆ ಬಾಣ ಹೂಡುತ್ತಾನೆ. ಲಕ್ಷ್ಯ ಛೇದನವಾಗುತ್ತದೆ. ಶಿಷ್ಯ ಆನಂದಿತನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಗುರು ಭೇಷ್ ಅನ್ನಲಿಲ್ಲ. ಕಲಿಸುವುದಿನ್ನೂ ಉಳಿದಿದೆ ಎಂದುಕೊಂಡ ಗುರು ಶಿಷ್ಯನನ್ನು ಕರೆದು ಮತ್ತೊಂದು ಗುರಿ ತೋರುತ್ತಾನೆ. ಮತ್ತು ಆ ಗುರಿಯನ್ನು ಇನ್ನೇನು ಆಗಲೋ ಈಗಲೋ ಮುರಿದು ಬೀಳಲಿರುವ ಸೇತುವೆ ಮೇಲಿಂದ ನಿಂತು ಬಾಣ ಹೂಡುವಂತೆ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಆ ಸೇತುವೆಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಶಿಷ್ಯನ ಮೈ ಜುಮ್ಮೆನ್ನುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಬಾಣ ಹೂಡುವುದು ಹಾಗಿರಲಿ, ಏರುವುದೇ ದುಸ್ತರ, ಏರಿದರೂ ತನ್ನ ಭಾರವನ್ನೂ ಕೂಡಾ ಆ ಸೇತುವೆ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳದು. ಶಿಷ್ಯ ಬಾಣ ಹೂಡಲು ಹಿಂಜರಿಯುತ್ತಾನೆ. ಗುರು ಲಕ್ಷ್ಯ ಮುಟ್ಟುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಾಣ ಹೂಡಿದೆ ಎನ್ನುವುದೂ ಕೂಡಾ ಮುಖ್ಯ, ತನ್ನ ಕಾಲ ಬುಡ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದಾಗ ಎಲ್ಲವೂ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಗುಟ್ಟನ್ನು ಶಿಷ್ಯನಿಗೆ ಭೋದಿಸುತ್ತಾನೆ. ಶಿಷ್ಯನ ಅಹಂಕಾರ ಕುಗ್ಗುತ್ತದೆ.
ಇದು ಕಥೆಯೋ, ನೀತಿ ಕಥೆಯೋ ಅಥವಾ ಕಟ್ಟುಕಥೆಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇದನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಕೇರಳ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ರಾಕ್ಷಸರಂಥಾ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರ ಮಧ್ಯೆ ನಿರಂತರ ಪ್ರಾಣ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ಕೇರಳದ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ಸಿಗರ ಶ್ರದ್ಧೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಬೆರಗು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ಒಂದೆಡೆ ಅರಬ್ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿಗಳ ಅಬ್ಬರ, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರ ಅಕಾರ ಪ್ರೇರಿತ ಹತ್ಯೆಗಳು. ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ನೆಲಕಚ್ಚಿ ಮಣ್ಣಾಗುವ, ನೆಪ ಹೇಳುವ ಎಲ್ಲಾ ಅವಕಾಶಗಳೂ ಕೇರಳದಲ್ಲಿವೆ. ಆದರೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಶಾಖೆಗೆ ಹೋದ ಹುಡುಗ ಮನೆಗೆ ಮರಳುವ ನಂಬಿಕೆ ಸ್ವತಃ ಆ ಹುಡುಗನಿಗೇ ಇಲ್ಲ, ಆತನನ್ನು ಶಾಖೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದ ಮನೆಯವರಿಗೂ ಆ ನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲ. ಅಂಥಲ್ಲಿ ಕೇರಳದ ಶಾಖೆಗಳ ಪ್ರಮಾಣ ದೇಶದಲ್ಲೇ ಹೆಚ್ಚು! ಅಲ್ಲದೆ ಶತಮಾನಗಳ ಕಾಲ ನಿರಂತರ ಮತಾಂಧರ, ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳ ನೇರ ಆಕ್ರಮಣಗಳಿಗೆ ತುತ್ತಾದರೂ ಕೇರಳ ಇನ್ನೂ ಕೇರಳವಾಗಿಯೇ ಇದೆ! ದೇವರ ಸ್ವಂತ ನಾಡಾಗಿಯೇ ಇದೆ. ಶ್ರೀಮಂತವಾಗಿಯೇ ಇದೆ. ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಆಡಳಿತವಿದ್ದರೂ ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಗಾಢವಾಗಿಯೇ ಇದೆ. ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಒಂದೇ ಒಂದು ಕಾರಣ ಕೇರಳದ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರ ದಣಿವರಿಯದ ಶ್ರಮ. ಸ್ವಾರ್ಥವಿಲ್ಲದ, ದೊಡ್ಡವರ ಪಾದಕ್ಕೆ ಉಧೋ ಎಂದು ಬಿದ್ದು ನಾಟಕ ಮಾಡದ ಕೇರಳ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರ ಬದ್ಧತೆ. ಧರ್ಮಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಾಣವನ್ನಾದರೂ ಕೊಟ್ಟೇನು ಎಂಬ ಧೈರ್ಯ. ಮಲಯಾಳಿಗಳ ಈ ಗುಣವೇ ಕೇರಳವನ್ನು ಉಳಿಸಿದೆ. ಅದನ್ನು ರೂಪಿಸಿದೆ. ಆ ಗುಣವೇ ಇಂದಿನ ವಿಷಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೂ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ದೇವರ ಸ್ವಂತ ನಾಡಾಗಿಯೇ ಕಾಪಾಡಿದೆ.

ಕೇರಳದ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರಲ್ಲಿ ಅಂಥ ಗುಣವನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ ಹಲವು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಗಳಿದ್ದವು. ಹೋರಾಟದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿರೋಧ ಮತ್ತು ಆಕ್ರೋಶ ಮಾತ್ರ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಅವು ಯಾರ ಪ್ರೇರಣೆಯಿಲ್ಲದೆಯೂ ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಕೇರಳದ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ನಾಯಕರು ಅರಿತಿದ್ದರು. ಪ್ರತಿರೋಧ ಮತ್ತು ಆಕ್ರೋಶ ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಬಲಪಡಿಸಬಹುದೇ ಹೊರತು ಕೇರಳವನ್ನು ರೂಪಿಸಲಾರದು ಎಂಬ ಸತ್ಯ ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಹೋರಾಟದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರಲ್ಲಿ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ ಹಲವು ಮಹಾನ್ ನಾಯಕರು ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದರು. ಮತ್ತು ಪುಣ್ಯವಶಾತ್ ಅಂಥವರೇ ಕೇರಳಕ್ಕೆ ಬಂದರು. ಒಂದು ಕಾಲಕ್ಕೆ ನಾರಾಯಣಗುರುಗಳು ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ್ದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕ್ರಾಂತಿಯನ್ನೂ ಜನ ಮರೆತು ಸಾಕ್ಷಾತ್ ನಾರಾಯಣ ಗುರುಗಳನ್ನೇ ಸುವರ್ಣದ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿಟ್ಟು ಪೂಜಿಸಲಾರಂಭಿಸಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಾರಾಯಣಗುರುಗಳ ಚಿಂತನೆಯನ್ನೂ ಜನ ಹಳ್ಳ ಹಿಡಿಸಿದ್ದರು. ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕಮ್ಯುನಿಸಂ ಎಂಬ ಭಯಂಕರ ಹಾಲಾಹಲ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಕೊಲ್ಲಲಾರಂಭಿಸಿತು. ಆ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ನಾರಾಯಣ ಗುರುಗಳ ಚಿಂತನೆಗೆ ಜೀವ ಕೊಟ್ಟವರೂ ಇದೇ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು. ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರಿಂದ ಬಂದ ಪಿ. ಮಾಧವಜೀ ಎಂಬ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಮುಖಂಡರೊಬ್ಬರು ನಾರಾಯಣಗುರುಗಳ ಚಿಂತನೆಯಾಧಾರದಲ್ಲಿ ತಂತ್ರ ವಿದ್ಯಾಪೀಠ ಸ್ಥಾಪಿಸಿ ಶೂದ್ರರನ್ನೂ ಅರ್ಚಕರನ್ನಾಗಿ ನೇಮಕ ಮಾಡುವ  ಕಾರ್ಯಕ್ಕಿಳಿದರು.

ಎಂದಿನಂತೆ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ವಿರೋಸಿದರೆ, ಅವರ ಜೊತೆಗೆ ನಾರಾಯಣ ಗುರುಗಳನ್ನು ಜಾತಿ ಮುಖಂಡರನ್ನಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಹಾಕಿದ ಜನಗಳೂ ವಿನಾ ಕಾರಣ ಮಾಧವಜೀ ಧೋರಣೆಯನ್ನು ವಿರೋಸಲಾರಂಭಿಸಿದರು! ಎಂ.ಎ ಕೃಷ್ಣನ್ ಎಂಬ ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಪ್ರಚಾರಕರ ಶ್ರಮದಿಂದ ಇಂದು ಕೇರಳದಲ್ಲಿ  ಕೃಷ್ಣವೇಷ ಧರಿಸಿದ ಮಕ್ಕಳ ಮೆರವಣಿಗೆಗಳು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು ಮೂರು ಸಾವಿರದಷ್ಟು ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಇದರ ಪ್ರೇರಣೆಯಿಂದ ಬಾಲಗೋಕುಲಂ ಎಂಬ ಪ್ರಕಲ್ಪವೇ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಬಂದಿದೆ. ಈ ಬಾಲಗೋಕುಲಂನ ಶಕ್ತಿ ಎಷ್ಟಿದೆಯೆಂದರೆ ಮುಸ್ಲಿಂ ಮತ್ತು ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಮಕ್ಕಳೂ ಇದರಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಕಣ್ಣು ಕೆಂಪಾಗಿಸಿಕೊಂಡ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ಬಾಲಸಂಗಮಂ ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ! ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಆಡಳಿತದಿಂದ ದೂರವಿರವಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದೆ. ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ಆಡಳಿತ ನಡೆಸುತ್ತಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಸಮಾಜದಿಂದ ದೂರವಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ಸಿನ ಸಂಘರ್ಷದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೂ ಮರೆಯದ ತಮ್ಮ ಚಿಂತನಾ ಶಕ್ತಿ.
ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಅಂಥ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಮಹಾವ್ಯಕ್ತಿ ಪಿ. ಪರಮೇಶ್ವರನ್.
ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಹಲವು ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಕಾರಣರಾದವರು ಈ ಪರಮೇಶ್ವನ್‌ಜೀ. ಕೇರಳದಂಥ ವಿಚಿತ್ರ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಆರೆಸ್ಸೆಸಿಗೆ ಪ್ರತಿರೋಧ ಮತ್ತು ಅಸ್ತಿತ್ವಗಳೇ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಚಿಂತಕನಾಗಿ ಸಮಸ್ತ ಕೇರಳದ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವಿತಗೊಳಿಸಿದ ಮಹಾತ್ಮ ಈ ಪಿ.ಪರಮೇಶ್ವರನ್‌ಜೀ. ಇವರು ಆರೆಸ್ಸೆಸಿಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಸಮಸ್ತ ಕೇರಳಕ್ಕೇ ಮರುಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ದಿಢೀರನೆ ಸಿಕ್ಕ ನೀರಿನ ಸೆಲೆಯಂತೆ. ಹುಟ್ಟಿದ ಹೊಸ ಭರವಸೆಯಂತೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಪಿ.ಪರಮೇಶ್ವರನ್ ಆರೆಸ್ಸೆಸಿನ ಪ್ರಚಾರಕರಾದರೂ ಕೇರಳದ ಖ್ಯಾತ ಚಿಂತಕ ಎಂದೇ ಹೆಸರಾದವರು. ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಬರೆಯದ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಲ್ಲ, ಮಾತಾಡಿಸದ ಟಿವಿಗಳಿಲ್ಲ. ಹೊಗಳದ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟನೂ ಇಲ್ಲ. ಇಂಥ ಚಿಂತಕ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಬಿಟ್ಟರೆ ಇನ್ನಾವ ಸಂಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಾನು? ಪರಮೇಶ್ವನ್‌ಜೀ ದಕ್ಷಿಣದ ಗಡಿಯಿಂದ ಉತ್ತರದ ಕಾಸರಗೋಡಿನವರೆಗೂ ಮನೆಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತಾಗಲು ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ ಅವರ ಚಿಂತನೆಯ ಆಳ ಮತ್ತು ಅವರ ಬದುಕು. ಸ್ವಂತದ್ದೆನ್ನುವುದು ಏನೂ ಇಲ್ಲದ, ಕನಿಷ್ಟ ಮನೆಯೂ ಇಲ್ಲದ ಆ ಮನುಷ್ಯ ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಕೇರಳದ ಸ್ವರೂಪವನ್ನೇ ಬದಲಿಸಿ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಕಡೆಗೆ ನೋಡಿದ. ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಚಿಂತನೆಯ ಬಿಸಿಗೆ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ತಮ್ಮ ಮನೆ ದೇವರು ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ವಿವೇಕಾನಂದರ ಫೋಟೋ ಹಾಕಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮಾಡತೊಡಗಿದರು! ಪಿ.ಪರಮೇಶ್ವನ್ ಜೀ ಎಂದರೆ ಒಂದು ಗ್ರಂಥಾಲಯ. ಹಲವು ಮೌಲ್ಯಗಳ ಮೂಟೆ. ಭಾರತೀಯ ತತ್ತ್ವಗಳ ಖಜಾನೆ. ಅವರ ಸಾಧನೆಗಳ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ಮಾಡತೊಡಗಿದರೆ ಅದೇ ಒಂದು ಸಂಪುಟವಾದೀತು. ಕಳೆದ ಆರು ದಶಕಗಳಿಂದ ಅವರು ಉಸಿರಾಡಿದ್ದು ಸಮಾಜವನ್ನು. ಧರ್ಮವನ್ನು ಮತ್ತು ಭಾರತವವನ್ನು ಮಾತ್ರ.
ಇದು ಅವರ ಸಮಾಜ ಪರಿವರ್ತನಾ ಮಾದರಿಗೆ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ ಮಾತ್ರ.
ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಕರ್ಕಟಕಂ ಮಾಸ ಎಂದರೆ ಧೋ ಎಂದು ಸುರಿಯುವ ಮಳೆ, ಉಕ್ಕುಕ್ಕಿ ಬರುವ ಸಮುದ್ರ, ಕಡಲ ಕಡೆಯಿಂದ ಬೀಸುವ ಕುಳಿರ್ಗಾಳಿ. ಶುಭ ಸಮಾರಂಭಗಳಿಲ್ಲ. ಇದುವರೆಗೆ ಕಾಣದ ರೋಗ ರುಜಿನಗಳು ಕರ್ಕಟಕಂ ಮಾಸಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಕಾದಿದೆಯೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ದಾಳಿ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ರೋಗಿಷ್ಠರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಕಾಡುವ ಮರಣದ ಭಯ. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಭೂಕುಸಿತ, ಕಡಲ್ಕೊರೆತ, ಸಾವುನೋವು. ಮಾಡಲು ಕೆಲಸವಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಅಪಶಕುನ. ಜೊತೆಗೆ ಸೂರ್ಯನ ದರ್ಶನವಿಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಮಲಯಾಳಿಗಳ ಪಾಲಿಗೆ ಕರ್ಕಟಕಂ ಮಾಸವೆಂದರೆ ಅಶುಭ ಮಾಸ. ಎಷ್ಟೋ ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅವರಲ್ಲಿ ಬಲಿತಿದ್ದ ಆ ಭಾವನೆ ಕ್ರಮೇಣ ಪದ್ಧತಿಯಾಗಿ ಬದಲಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಕೆಲವು ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಬಾರದೆಂಬ ನಿಯಮ ಸೇರಿಹೋಗಿತ್ತು. ಶುಭ ಸಮಾರಂಭಗಳು ನಡೆಯಬಾರದೆಂಬ ಕಟ್ಟಳೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿತ್ತು. ಕರ್ಕಟಕಂ ಮಾಸದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಕೆಲಸ ಆರಂಭಿಸಲು ಮಲಯಾಳಿಗಳು ಹೆದರಲಾರಂಭಿಸಿದರು.

ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಎಂಥೆಂಥಾ ಸುಧಾರಕರು ಬಂದರೂ ಈ ಅಶುಭ ಮಾಸವನ್ನು ಶುಭ ಮಾಡಲು ಯಾರಿಂದಲೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಆಳಿದರೂ ಅವರೂ ಸೋಗಲಾಡಿಗಳಾಗಿ ಅಶುಭ ಮಾಸವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಅಶುಭವಾಗಿಟ್ಟರು. ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಹೊಸ ಕಾಲ ಬಂದಂತೆ ಕರ್ಕಟಕಂ ಮಾಸಕ್ಕೆ ಹೊಸ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳೂ ಸೇರ್ಪಡೆಗೊಳ್ಳತೊಡಗಿತು. ಕೆಲವು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಪೂಜೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಬಾರದು ಎಂಬ ನಿಯಮ ಕೂಡ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಯಿತು.
ಆದರೆ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದೀಚೆಗೆ ಕರ್ಕಟಕಂ ಮಾಸದ ಬಗೆ ಇದ್ದ ಆ ಭಾವನೆ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಅಶುಭವೆಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಕರ್ಕಟಕಂ ತಿಂಗಳೀಗ ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ರಾಮಾಯಣ ಮಾಸಂ. ಕೇರಳದ ಪ್ರತೀ ಹಿಂದೂ ಮನೆ, ಪ್ರತೀ ಸಣ್ಣ ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಕರ್ಕಟಕಂ ಮಾಸ ಪೂರ್ತಿ ರಾಮಾಯಣ ಪಠಣ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ತಿಂಗಳಾಂತ್ಯಕ್ಕೆ ಪಠಣ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ. ಹಲವು ಸಂಘ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ರಾಮಾಯಣ ಪಠಣವನ್ನು ಆಯೋಜಿಸುತ್ತವೆ. ರಾಮಾಯಣ ಪಠನದಿಂದ ಈ ವೊದಲು ಜನರಲ್ಲಿ ಮನೆಮಾಡಿದ್ದ ಅಶುಭ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಎಲ್ಲಾ ನಿಯಮಗಳೂ ಮಾಯವಾಗಿವೆ. ಕ್ಯಾಲೆಂಡರಿನಲ್ಲಿ ಕೂಡಾ ಕರ್ಕಟಕಂ ತಿಂಗಳನ್ನು ರಾಮಾಯಣ ಮಾಸಂ ಎಂದು ಛಾಪಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಕಾರಣರಾದವರು ಪಿ.ಪರಮೇಶ್ವರನ್ ಜೀ.
ಭಾರತೀಯ ವಿಚಾರ ಕೇಂದ್ರದ ನಿರ್ದೇಶಕರಾಗಿ ಕೇರಳದ ಬೌದ್ಧಿಕ ವಲಯವನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸುವ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೂ ಪರಮೇಶ್ವರನ್‌ಜೀ ಇಳಿದರು. ಭಾರತೀಯ ವಿಚಾರ ಕೇಂದ್ರ ಇಂದು ಕೇರಳದ ವೈಚಾರಿಕ ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧನಾ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಕಾಶಿ ಎಂದೇ ಖ್ಯಾತವಾಗಿದೆ. ಜಾತಿ ತಾರತಮ್ಯವಿಲ್ಲದೆ, ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ಹಗಿಲ್ಲದೆ ವಿಚಾರ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಪ್ರತೀ ವರ್ಷ ಸಾವಿರಾರು ಯುವಕರು ಇತಿಹಾಸ, ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರ, ಅರ್ಥಶಾಸ್ತ್ರ, ರಾಜಕೀಯ, ಶಿಕ್ಷಣ, ಪರಿಸರ, ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಧ್ಯಯನ ನಡೆಸುತ್ತಾರೆ. ಕೇರಳಾದ್ಯಂತ ವಿಚಾರ ಕೇಂದ್ರದ ೩೦ ಘಟಕಗಳಿವೆ. ಕೇರಳದ ಆರೆಸ್ಸೆಸಿಗೆ ವಿಚಾರಕೇಂದ್ರವನ್ನು ಮತಾಂತರ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿಯೂ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು, ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರ ತಲೆತಿರುಗಿಸುವ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿಯೂ ರೂಪಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ವಿಚಾರ ಕೇಂದ್ರ ಕೇವಲ ಭಾರತೀಯತೆಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಪಸರಿಸುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾದ ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸಂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲ, ಹಿಂದುತ್ವ ಅಂಥ  ನಿಜವಾದ ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸಮ್ಮಿನ ಪೋಷಕ. ಹಾಗಾಗಿ ಅದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಆರಾಸುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ  ಸತ್ಯವನ್ನು ವಿಚಾರಕೇಂದ್ರ ಅದೆಷ್ಟೋ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಚಿಂತಕರಿಗೆ ಮೂಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದೆ. ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ಮತ್ತು ವಿವೇಕಾನಂದ, ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ನಿಂದ ಮಹರ್ಷಿವರೆಗೆ, ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಹೃದಯಬಡಿತ ಸಹಿತ ೧೨ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಬರೆದಿರುವ ಪರಮೇಶ್ವರನ್ ಅವರ ಎಲ್ಲಾ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಕೇರಳದ ಚಿಂತಕ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಗೊಳಗಾಗಿವೆ. ಆದರೆ ಯಾವ ಪುಸ್ತಕಗಳೂ ವಿವಾದಗಳಾಗಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಪರಮೇಶ್ವರನ್‌ಜೀ ಅವರ ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು ಒರೆಗೆ ಹಚ್ಚಬಲ್ಲ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ಇನ್ನೂ ಹುಟ್ಟಿಲ್ಲ.
ಕಳೆದ ೧೫ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ವಿವೇಕಾನಂದ ಕೇಂದ್ರದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿರುವ ಪರಮೇಶ್ವರನ್ ಕೇಂದ್ರವನ್ನು ರಾಷ್ಟ್ರಕಟ್ಟುವ ಅಸ್ತ್ರವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಡಿಸಿದರು. ಕೇರಳ ಮತ್ತು ತಮಿಳುನಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ವಿವೇಕಾನಂದ ಕೇಂದ್ರದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಂದ ಮತಾಂತರದ ಪ್ರಮಾಣ ಗಣನೀಯ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿವೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಚರ್ಚಿಗೆ ಹೋಗುವ ಜನರೂ ಇದೀಗ ಭಾನುವಾರ ದಿನ ವಿವೇಕಾನಂದ ಕೇಂದ್ರಗಳಿಗೆ ತೆರಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಉತ್ತರದ ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶ, ಅಸ್ಸಾಂ, ನಾಗಾಲ್ಯಾಂಡ್, ಅಂಡಾಮಾನ್‌ಗಳಲ್ಲೂ ವಿವೇಕಾನಂದ ಕೇಂದ್ರ ಶಾಲೆಗಳನ್ನು, ಬಾಲವಾಡಿಗಳನ್ನು, ವನವಾಸಿ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಆನಂದಾಲಯಗಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿದೆ. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಒಬ್ಬ ಪಿ. ಪರಮೇಶ್ವರನ್‌ಜೀ ಅವರ ಕನಸ್ಸು. ಕೇರಳದ ಕೌಡಿಯಾರ್ ಉದ್ಯಾನವನ್ನು ಗುತ್ತಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ವಿವೇಕಾನಂದ ಕೇಂದ್ರ ಅದನ್ನು ವಿವೇಕಾನಂದ ಉದ್ಯಾನವನ್ನಾಗಿ ರೂಪಿಸುತ್ತಿದೆ. ವಿವೇಕಾನಂದರು ಮಲಗುತಿದ್ದ  ಗ್ರಾನೈಟಿನ ಮಂಚವನ್ನು ಸುಂದರಂ ಪಿಳ್ಳೈ ಅವರ ಕುಟುಂಬಸ್ಥರಿಂದ ತಂದು ಅದನ್ನು ಪ್ರೇರಣೆಯ ವಸ್ತುವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವ ಹೊಣೆಯನ್ನೂ ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಇವೆಲ್ಲದರ ಹಿಂದಿನ ಚಿಂತನೆ ಪರಮೇಶ್ವರನ್‌ಜೀಯವರದ್ದು. ಇಂಥ ಪರಮೇಶ್ವನ್‌ಜೀ ಎಲ್ಲೇ ಮಾತಾಡಲು ನಿಂತರೂ ಸಭಿಕರು ವಿವೇಕಾನಂದರನ್ನು ತಮಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೇ ಆವಾಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತವನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ತಾವು ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ಎಂಬುದನ್ನೇ ಮರೆಯುತ್ತಾರೆ.
೧೯೨೭ರಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಪರಮೇಶ್ವರನ್‌ಜೀ ಇತಿಹಾಸದ ಪದವೀಧರರು. ೧೯೫೭ರಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಜನಸಂಘಕ್ಕೆ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾದರು. ೬೮ರಲ್ಲಿ ಕೇರಳ ರಾಜ್ಯ ಸಂಘಟನಾ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಗಳಾದರು. ಮುಂದೆ ಅಖಿಲ ಭಾರತೀಯ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಗಳಾದರು. ಜನಸಂಘದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರೂ ಆದರು. ತುರ್ತುಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ನಂತರ ರಾಜಕೀಯದಿಂದ ವಿಮುಖರಾಗಿ ತವರು ನೆಲ ಕೇರಳಕ್ಕೆ ಮರಳಿದರು. ಏಕೆಂದರೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಯಾರೂ ಕೇರಳವನ್ನು ಹುಚ್ಚರ ಸಂತೆ ಎಂದು ಕರೆಯುವುದು ಪರಮೇಶ್ವರನ್ ಅವರಿಗೆ ಇಷ್ಟವಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು  ರಕ್ತ ಚೆಲ್ಲುವಲ್ಲೇ ಮಾಡುವ ಅನೇಕ ಕೆಲಸಗಳು ಬಾಕಿ ಉಳಿದಿದ್ದವು. ಅದರ ಫಲವೇ ಇಂದಿನ ಕೇರಳ. ಕೇರಳ ಇಂದು ದೇವರ ಸ್ವಂತ ನಾಡಾಗಿ ಉಳಿಯಲು ಪರಮೇಶ್ವರನ್ ಕೇರಳಕ್ಕೆ ಮರಳಲೇ ಬೇಕಿತ್ತು.
ಅಂಥ ಪರಮೇಶ್ವರನ್‌ಜೀ ಅವರಿಗೀಗ ೯೦. ಕೇರಳದ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಪರಮೇಶ್ವರನ್‌ಜೀ ಅವರಿಗೆ ನವತಿ ಉತ್ಸವವನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಉತ್ಸವ ವರ್ಷಪೂರ್ತಿ ನಡೆಯಲಿದೆ. ಜೀವಂತವಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೆ ಸಲ್ಲುತ್ತಿರುವ ದೊಡ್ಡ ಗೌರವವನ್ನು ಕೇರಳದ ಆರೆಸ್ಸೆಸಿಗರು ಶಿಷ್ಟಾಚಾರವನ್ನು ಮೀರಿ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವುದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮಹತ್ವವನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.  ಆ ಪ್ರೀತಿ-ಗೌರವ ಮುರುಕು ಸೇತುವೆ ಮೇಲಿಂದ ಲಕ್ಷ್ಯಕ್ಕೆ ಬಾಣ ಹೂಡಿದ ಪರಮೇಶ್ವರನ್ ಅವರಿಗಲ್ಲದೆ ಇನ್ನಾರಿಗೆ ತಾನೇ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ?

ಲೇಖನ: ಸಂತೋಷ್ ತಮ್ಮಯ್ಯ

H S Doreswamy is a much-celebrated figure from Karnataka. From being called a Gandhian, freedom fighter the centenarian often treads the path of Left thoughts and is evident from his participation in various protests. The Gandhian freedom fighter is said to have fought British by placing time bombs at their offices qualifies to be a good oxymoron. The freedom fighter takes cover that the bombs would not kill people but would only destroy British documents and the uniqueness lied in deploying rats and tying the bombs to its tails.

Off late he has been voicing his opposition towards Citizenship Amendment Act (CAA) before which he had termed India under Modi and Shah was a threat to democracy. There are proofs of the freedom fighter with journalism student Amulya Leona Norhonha who recently was arrested for a pro Pakistan slogan shouting in the city. He hogged the limelight recently when he called Vir Savarkar a “coward.” It is known to people that it was Savarkar who had inspired the youth to jump into Indian freedom struggle by ways of revolutionary thoughts.

H S Doreswamy with Amulya Leona Norhonha

A freedom fighter bad mouthing his non contemporary counterpart is unwonted in India’s freedom struggle. While nationalists questioned Doreswamy for calling Vir Savarkar as coward, the former in an interview to Prajavani, a Kannada daily said, though being a brave freedom fighter initially, Savarkar resorting to cowardice and he seeking mercy needs to be studied carefully. In the same interview, he also has said that Naturam Godse was in Bengaluru for a national RSS event 15 days prior to the death of Mahatma Gandhi and had stayed in the residence of Vasudeva Murthy. Apparently H S Doreswamy claimed to have published it in his news paper ‘Paura Vani’ then.

In connection to the interview, Sri Vadiraj, from Karnataka in his article in the same newspaper Prajavani writes as below:

Godse’s visit sans proof: Vadiraj

It is a known fact that Godse was associated with RSS once upon a time. But lest we forget that he was a member and volunteer of the Congress too. Owing to ideological differences he had quit RSS.

Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS) shares cordial relationship with veteran Gandhivadi and freedom fighter H S Doreswamy. RSS leaders have met him in the past and have had discussions with him. Also H S Doreswamy has appreciated the efforts taken by RSS to fight against the dictatorial Emergency imposed by the then PM Indira Gandhi.

H S Doreswamy in his autobiography in Kannada – “Nenapina Suruli teredaga” has written that Naturam Godse who killed Mahatma Gandhi had taken part in an RSS event in Bengaluru (pg 61,62). Apparently in 1999, senior RSS functionary Mai Cha Jayadev had visited H S Doreswamy and apprised him the truth. Another RSS functionary Kru Suryanarayana Rao had written to H S Doreswamy and provided proofs of Godse not having attended the RSS event and much more. In his future editions of the book, Doreswamy has picked facts from these meetings and letter he had received, and has published a part of it in the 2003 edition of the book. In his interview to Prajavani, he makes a mention of Godse’s visit to RSS event and purportedly hidden some facts associated.

The whole controversy erupted when the then SevaDal functionary Rumale Chennabasavayya had made a statement. After RSS being pronounced as clean and holding no role in the death of Mahatma Gandhi by the Honourable Supreme Court, the Central Government lifted the ban which was imposed on the organization. Post such developments, Rumale while speaking in a public rally in Channapatna made a serious allegation that Naturam Godse had taken part in the RSS event in Bengaluru on Jan 17, 18, 19 of January and the plot to kill Mahatma was designed through the event. The report of the speech of Rumale was published in one of the newspaper by name “Tayi Nadu.”

Kru Suryanarayana Rao had appealed to the court in Bengaluru about the false allegation being made and RSS name being got in with ill intentions. H S Doreswamy who also was an evidence in the case has admitted in the court that his newspaper “Paura Vani” on Jan 16, 1948 also had published the news of Godse attending the event in Bengaluru. S K Venkataranga Iyyengar an advocate intervened in the case to ensure Rumale’s social life is not disturbed and the case was withdrawn. Later Rumale Chennabasavayya has attended a RSS event had expressed his guilt over the whole episode.
Despite knowing all these facts, H S Doreswamy has hidden in his autobiography some key details. The backing he had to write in “Paura Vani” then was the conversation he has had with the stringer Narayana Rao. In his autobiography, H S Doreswamy also states that Narayana Rao was an honest journalist and there were all reasons why he had to be believed (pg 180)

K L Gauba’s Assassination of Mahatma Gandhi

However the court records during the time of trial clearly state that Naturam Godse during Jan 17, 18, 19 of 1948 was in Delhi. More details are available in K L Gauba’s book “Assassination of Mahatma Gandhi.” The court records show that Godse with his partner Apte flew from Mumbai to Delhi on 17th Jan 1948. They were staying at Marina Hotel till the 20th. In that case how could anyone consider Doreswamy’s stringer’s claim that Godse was in Bengaluru as ultimate truth?

It is a known fact that Godse was associated with RSS once upon a time. But lest we forget that he was a member and volunteer of the Congress too. Owing to ideological differences he had quit RSS. After parting ways with RSS, Godse had started a newspaper by name “Agrani” and the court has in its record, wherein Godse had written condemning critically the thoughts and the leaders of RSS.

“Despite all these, if I keep sticking on to my views, Kind hearted and friendly RSS leaders should not feel that I am adamant and am of an opinion that the rabbit I have caught has only three legs” These words of H S Doreswamy in his autobiography (Page 180) throws light on both the sides of the controversy of the day.

Renowned author Babu Krishnamurthy in this YouTube video speaks on the lies peddled

THE CONSTRUCTION OF MANDIR AT RAM JANMASTHAN –   A SYMBOL OF NATIONAL PRIDE